Βίοι παράλληλοι

4' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Για το μικρό χρονικό διάστημα που το παιδί της Ρούπα είχε τεθεί υπό την ψυχολογική στήριξη ειδικών, η μητέρα του, απολογούμενη χθες στο δικαστήριο, απείλησε ότι «θα ξεριζώσει την καρδιά» εκείνων που πήραν τη σχετική απόφαση. Αν η μία επιλογή είναι ο φρικτός θάνατος του αιχμαλώτου των Αζτέκων, ευτυχώς το ζεύγος των επαναστατών προσφέρει και μια περισσότερο ανθρωπιστική: τη σφαίρα στο κεφάλι, την οποία ο πατέρας του παιδιού υποσχέθηκε στους ίδιους ανθρώπους. Το γεγονός, βέβαια, ότι το παιδί τους μεγάλωνε χωρίς προφανώς να συναναστρέφεται άλλα παιδιά –αφού αυτές οι συναναστροφές προϋποθέτουν εκ των πραγμάτων γνωριμία των γονέων– μάλλον δεν τους ανησυχούσε στον ίδιο βαθμό.

Προσωπικώς, ουδέποτε αμφέβαλα ότι η Ρούπα είναι τρελή· και ιδίως αφότου διάβασα το μακροσκελέστατο κείμενο των χιλιάδων λέξεων, με το οποίο αφηγήθηκε την αποτυχημένη απόπειρά της να απελευθερώσει τον Μαζιώτη με ελικόπτερο. Επρόκειτο για ένα μνημείο νοσηρού ναρκισσισμού, το οποίο, παρά την κωμική διάσταση που προσέδιδε η ακούσια αφέλεια της αφήγησης (ιδίως στις σκηνές δράσης), άφηνε στον αναγνώστη ένα αίσθημα δέους για τη συγγραφέα του κειμένου. Με έκανε να σκεφθώ, προς στιγμήν, ότι ίσως η πιο σκληρή τιμωρία για τον Μαζιώτη θα ήταν να τον βάλουν να εκτίσει την ποινή του στο ίδιο κελί με τη Ρούπα. Ευτυχώς, η δημοκρατία –ακόμη και στα χάλια της– δεν είναι εκδικητική ούτε απάνθρωπη.

Τα όσα είπε χθες στο δικαστήριο, όμως, με πείθουν ότι υπήρξα επιεικέστατος στην κρίση μου. Η Ρούπα είναι θεότρελη· μιλάμε ότι είναι κανονικά για δέσιμο. Πάρτε μια ιδέα και θα καταλάβετε: «Αυτή ήταν μια διαλυμένη Αντιτρομοκρατική. Την Αντιτρομοκρατική αυτή εγώ τη διάλυσα. Ημουν στα χέρια τους άοπλη και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε, γνώριζαν πολύ καλά με ποια είχαν να κάνουν… Γνώριζαν ότι μπορώ να πάω μέχρι τον θάνατο, ότι η δράση μου είχε μεγάλο κοινωνικό έρεισμα, παρόλο που δεν μπορεί να εκδηλωθεί γιατί απουσιάζει ένα επαναστατικό κίνημα».

«Θα τους είχα ρίξει», είπε, εννοώντας γενικώς το σύστημα. Δεν της αρέσει λοιπόν καθόλου που τη συνέλαβαν, γιατί «αυτός που χάνει είναι η κοινωνία. Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν είμαι έξω να πραγματώσω το σχέδιό μου, να ρίξω αυτό το καθεστώς. (…) Αυτά που σχεδίαζα αφορούσαν νευραλγικά σημεία του συστήματος, που είναι ήδη αποσταθεροποιημένο από την κρίση. Γνωρίζαμε ότι θα δημιουργούσαμε ισχυρές αντανακλάσεις διεθνώς, που θα τους έπαιρνε ο διάολος. Γι’ αυτό μπορώ να πω ότι ήταν επιτυχία που με πιάσαν, μπαίνουν εμπόδιο σ’ αυτό που θέλω να κάνω. Γι’ αυτό και η ιστορία με το παιδί να μην υπήρχε, πάλι θα τους έβριζα και θα τους χτυπούσα. Κάθονται τώρα τα επάνω κλιμάκια και ψάχνουν να βγάλουν άκρη τι θα έκανα. Δεν θα το βρουν γιατί δεν έχουν μυαλό, δεν θα βρουν το σχέδιο αν δεν το πω εγώ. Το βασικό ζητούμενο για την επανάσταση δεν είναι μόνο να τους αποσταθεροποιήσεις, αλλά να κεφαλαιοποιήσεις την επιτυχία σου δημιουργώντας ένα κίνημα».

Αυτό που σοκάρει δεν είναι οι επαναστατικές αξιώσεις – τέτοιες υπήρχαν πάντα στα σχετικά κείμενα, λ.χ. της «17Ν». Το καινούργιο και αληθινά τρομακτικό στον λόγο της νέας τρομοκρατίας, είτε προφορικό είτε γραπτό, είναι ότι οι επαναστατικές θεωρητικολογίες υποχωρούν αισθητά, σχεδόν ξεθωριάζουν και, στη θέση τους, προβάλλει η προσωπικότητα του εκφέροντος τον λόγο, με όλη την ψυχοπαθολογία της. Πολλοί υποψιαζόμασταν, διαισθανόμασταν, καταλαβαίναμε –πείτε όπως θέλετε– ότι ο Κουφοντίνας, λ.χ., ήταν κατά βάθος ένας τρελός. Ομως, οι κοινωνικές συνέπειες της τρέλας του εκδηλώνονταν μέσω κάποιου τύπου –διεστραμμένου έστω– πνευματικής επεξεργασίας· η τρέλα του είχε ανάγκη από ένα πρόσχημα, για να το πω απλά. Με τους νεότερους, είτε πρόκειται για τον Ρωμανό είτε για τη Ρούπα, η τρέλα έχει απενοχοποιηθεί και καλπάζει αχαλίνωτη. Τα στελέχη της νέας τρομοκρατίας έχουν απελευθερώσει τον Μέγα Ναπολέοντα που έκρυβαν μέσα τους.

Αναμενόμενο· διότι το ίδιο δεν συμβαίνει παντού στη σφαίρα του δημοσίου βίου; Πότε άλλοτε, σκεφθείτε, υπήρχε παρόμοια συρροή ψυχοπαθών στην πολιτική; Πότε άλλοτε υπήρχε παρόμοια υπερσυγκέντρωση ψώνιων στη Βουλή; Γιατί, λοιπόν, να περιμένουμε τρομοκράτες με σώας τας φρένας; (Είναι σαν να ψάχνουμε παρθένα σε οίκο ανοχής…) Στη χώρα όπου ο Αρτέμης Σώρρας μπορεί να έχει μια θέση στον δημόσιο βίο, είναι φυσικό να μπορεί και η Παναγιώτα Ρούπα. Παραθέτω ένα μικρό απάνθισμα των όσων γλαφυρών είπε ο απερίγραπτος Σώρρας σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Οι μεγάλοι, οι άσπονδοι εχθροί μου δεν μπορούν να μου κάνουν τίποτε, μόνο με σέβονται»· «θα πάρω την Ελλάδα με κάθετη κυριαρχία»· «μόλις τον περασμένο μήνα ήμασταν στο 35%»· «μεγάλη πολυτέλεια θα είναι για μένα η απελευθέρωση της Ελλάδας, θα βάλω τα καθίκια να γονατίσουν»· «θα σπαταλήσω τη μεγαλοπρέπειά μου γι’ αυτούς»· «αυτοί που τους νομίζετε παγκόσμια ελίτ είναι όλοι ζώα»· «έρχεται η μεγάλη αποκάλυψη, τελειώνουν όλοι αυτοί, το έθνος των Ελλήνων θα ανακτήσει τον πλούτο του». Πόσο διαφέρουν, επί της ουσίας, όλα αυτά από τα ανάλογα φληναφήματα της Ρούπα;

Παραλίγο να το ξεχνούσα, παρότι οι περισσότεροι ίσως το έχετε φαντασθεί. Η Ρούπα είχε και λύση για το μνημόνιο: «Είχαμε σχέδιο να μη θέλουν τα κοράκια να μας δώσουν δραχμή (sic) για στήριξη». Αυτό δα έλειπε, με τόσα σχέδια σιγά μη δεν είχαν και κάτι για το μνημόνιο! Αν έχει και για το Κυπριακό, ευπρόσδεκτη…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή