Η Χριστίνα Πουλίδου γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1958. Σπούδασε νομικά, έγινε δικηγόρος από κεκτημένη (οικογενειακή) ταχύτητα και τελικά έγινε δημοσιογράφος. Δούλεψε σε πολλά ΜΜΕ, κυρίως στην «Αυγή», στον «Επενδυτή» και στο ΑΠΕ. Ασχολήθηκε αποκλειστικά με την εξωτερική πολιτική και ιδιαίτερα με την Ευρώπη. Εχει τιμηθεί με το βραβείο Μπότση και το βραβείο «Κωνσταντίνος Καλλιγάς». Το «Ανω Κάτω» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, που εκδόθηκε από το Μεταίχμιο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Στο κρεβάτι της Αθήνας το «Φαρμακείον Εκστρατείας» του Μάνου Ελευθερίου και το «Νεκρός στον ήλιο του Ιουλίου» του Λάκη Δόλγερα. Πάντα πλάι μου είναι το «ΥΓ» του Αναγνωστάκη. Στο κρεβάτι της Σύρου τα «Τελευταία νέα απ’ την Ιθάκη» του Κώστα Ακρίβου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η «αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα»! Το ξέρω, ηχεί παράταιρα, γιατί η ζωή της Ελένης ήταν ένα χρονικό ταλαιπώριας. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν μια συναρπαστική διαδρομή σε δύσκολες συνθήκες, σε σημαδεμένους ιστορικά τόπους, που έδωσαν την ευκαιρία γνωριμίας με πολύ σημαντικούς ανθρώπους.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Αυθορμήτως θα έλεγα, με τον Νίκο Θέμελη. Εχουν μείνει αναπάντητα τόσα ερωτήματα. Αν ξιπαστώ περισσότερο, θα ήθελα με τον Ηβλυν Βω – τον φαντάζομαι γοητευτικό συνομιλητή. Και με τον Ταμπούκι, έχει μια σκοτεινιά στη γραφή του.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Με ενοχλούν όσα βιβλία είναι ποτισμένα από τον ναρκισσισμό του συγγραφέα.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Του Σιαφάκα – «Με μια χιλιάρα Καβασάκι».
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Δεν θυμάμαι να έχω σοβαρές ελλείψεις στην κλασική λογοτεχνία. Τον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις, ίσως.
Τι θα θέλατε να σκεφτεί ο αναγνώστης σας όταν τελειώσει το «Ανω Κάτω»;
Να νιώσει ότι –τελειώνοντας το βιβλίο– έχασε μια καλή παρέα, να εκτιμήσει ότι έμαθε κάποια πράγματα και να θελήσει να γνωρίσει (ή να ξαναγνωρίσει) τη Σύρο.
Γιατί «Ανω Κάτω»;
Ο τίτλος είναι ένα παιχνίδι – παραπέμπει στις ανηφοριές και τις κατηφοριές της Ερμούπολης, στην Ανω Σύρο και στον Γιαλό (όπως έλεγαν παλιά το λιμάνι), στην ταξική συριανή κοινωνία της ανώτερης τάξης και του εργατικού κόσμου, στην ανακατωσούρα της συμβίωσης των καθολικών και των ορθοδόξων.
Εχετε fb, τwitter κτλ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Δεν έχω. Διαβάζω κλεφτά από τον λογαριασμό fb του άντρα μου. Νομίζω πως δεν με ενδιαφέρει η δημόσια έκθεση των σκέψεών μου επί παντός. Προτιμώ την κλασική επικοινωνία, τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις με τις φίλες και τους φίλους μου στο τηλέφωνο ή με καφεδάκι.