Δυναμικά συνεχίζει η Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών. Στις 8 Ιανουαρίου πραγματοποίησε την τρίτη συναυλία της, αυτήν τη φορά αποκλειστικά αφιερωμένη σε έργα συμφωνικής μουσικής. Υπό τη διεύθυνση του Βύρωνα Φιδετζή επέδειξε για ακόμη μία φορά υψηλό επαγγελματισμό και ποιότητες, τις οποίες θα ζήλευαν αρκετά σύνολα με σημαντικά μεγαλύτερη ζωή.
Το πρόγραμμα ήταν αφιερωμένο σε έργα Ρώσων συνθετών γραμμένα στο δεύτερο μισό του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Οι συνθέσεις των Καλίνικοφ, Αρένσκι, Τσαϊκόφσκι και του ελληνικής καταγωγής Βασίλη Καλαφάτη κινούνται στην ίδια κατεύθυνση, γεφυρώνοντας στοιχεία αρμονίας και αισθητικής της ρωσικής μουσικής παράδοσης με τα αντίστοιχα της κεντροευρωπαϊκής. Συνολικά, η σκιά του Τσαϊκόφσκι, ο οποίος επιτυχέστερα απ’ όλους τους συναδέλφους του γεφύρωσε τους δύο κόσμους, υπήρξε βαριά σε όλες τις συνθέσεις που ακούστηκαν. Η πρόθεση επικοινωνίας με τον ακροατή σε αισθητικό και συγκινησιακό επίπεδο, όπως εμφανίζεται κατ’ εξοχήν στο δικό του δημιουργικό έργο, έγινε αισθητή σε όλα τα έργα του προγράμματος.
Ενδεικτική της διάθεσης για διάλογο με την αισθητική της Κεντρικής Ευρώπης ήταν η συμφωνική εικόνα «Κέδρος και φοινικιά» του Καλίνικοφ, εμπνευσμένη από ποίημα του Χάινριχ Χάινε. Στο σύντομο έργο κυριαρχεί λυρική νοσταλγία χαρακτηριστικά ρωσική, ενώ η μεγαλοπρέπεια την οποία προσδίδουν στη μουσική τα χάλκινα πνευστά μαρτυράει την επιρροή του Τσαϊκόφσκι. Ακολούθησαν οι «Παραλλαγές» του Αρένσκι σε ένα θέμα του Τσαϊκόφσκι. Εργο σπονδυλωτό για έγχορδα, αποτελεί μεταγραφή ενός μέρους από κουαρτέτο του Αρένσκι και αντλεί τη δύναμή του από τη λαϊκότροπη μελωδία του Τσαϊκόφσκι, την οποία παραλλάσσει με φαντασία μεν, αλλά διατηρώντας την πάντοτε αναγνωρίσιμη ακόμη και για τον μη εξοικειωμένο ακροατή.
Ακολούθησε η σύντομη «Μελαγχολική σερενάτα» του Τσαϊκόφσκι, μια ρομάντσα για βιολί και ορχήστρα, της οποίας το σολιστικό μέρος απέδωσε με λυρισμό και πάθος ο Γιώργος Δεμερτζής, αναδεικνύοντας ιδιαίτερα τη νοσταλγία της μουσικής.
Τελευταίο έργο στο πρόγραμμα ήταν η μόνη συμφωνία του Καλαφάτη. Η μουσική μαρτυράει επιδράσεις από την ενορχηστρωτική τεχνική του Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ, δασκάλου του Καλαφάτη, αλλά ακόμη περισσότερο την επιρροή του Τσαϊκόφσκι σε ό,τι αφορά τη μελωδική αμεσότητα, το πάθος και την επεξεργασία του μουσικού υλικού, ιδιαίτερα στις κορυφώσεις. Η ορχήστρα, με άξιους σολίστες-μουσικούς σε πολλά όργανα, κυρίως όμως στα ξύλινα πνευστά, οδηγήθηκε από τον Φιδετζή σε μια ερμηνεία γεμάτη δύναμη και ενέργεια, η οποία υποστήριξε πειστικά το έργο. Ενα έργο, το οποίο, χωρίς να πρωτοπορεί, αξίζει οπωσδήποτε να ενταχθεί στον κανόνα των ελληνικών μουσικών συνόλων.