Πώς θα ήταν αν μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στο μυαλό του Ντόναλντ Τραμπ; Ας χρησιμοποιήσουμε το μυστικό που έμαθε η οικογένειά μας στα 80 χρόνια που συνεργάζεται με Αμερικανούς προέδρους και από τα δύο κόμματα. Ας ρίξουμε μια ματιά στον προσωπάρχη του Λευκού Οίκου. Το έχουμε δει πολλές φορές. Εάν ο προσωπάρχης είναι ικανός, το ίδιο ικανός είναι και ο πολιτικός. Οι ηγέτες της χώρας μας τείνουν να προσλαμβάνουν τους «εαυτούς» τους ως προσωπάρχες.
Το χαρακτηριστικό αυτό ήταν ιδιαίτερα ορατό στην περίπτωση του Χ. Ρ. Χάλντεμαν στην προεδρία Νίξον καθώς και στον πολύ συμπαθή Αντριου Καρντ στην προεδρία Μπους. Υπάρχουν, βέβαια, και περιπτώσεις που ξεφεύγουν από τον κανόνα. Ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, για παράδειγμα, είχε τον γραμματέα Τζέιμς Μπέικερ αλλά και τον ιδιαιτέρως συμπαθή γερουσιαστή Χάουαρντ Μπέικερ. Ο Μπαράκ Ομπάμα είχε τον τολμηρό Ραμ Εμάνουελ και τον ευπαρουσίαστο Ντένις Μακντόνα.
Τι μας λέει, λοιπόν, η επιλογή του προέδρου Τραμπ για τον προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, Ράινς Πρίμπους; Η τεράστια επιτυχία του Πρίμπους στην Ουάσιγκτον ως προεδρεύοντος της Εθνικής Επιτροπής των Ρεπουμπλικανών (RNC) ήταν αποτέλεσμα μιας συμβατικής προσέγγισης, πράγμα που δείχνει ότι ίσως ο Τραμπ ακολουθήσει μια πιο παγκοσμίως αποδεκτή πολιτική από ό,τι στην εκστρατεία του. Εάν ο Μιτ Ρόμνεϊ ή ο Τζεμπ Μπους ήταν οι νικητές και είχαν προσλάβει τον Πρίμπους, κάτι τέτοιο θα χαρακτηριζόταν ως η «απόλυτη παγίδα».
Οσοι ανησυχούν για την προεδρία Τραμπ θα χαρούν να μάθουν για τη βαθιά ανθρώπινη αξιοπρέπεια του Πρίμπους. Πριν να ξεκινήσει την ημέρα του συμβουλεύεται τα τρία βιβλία που βρίσκονται δίπλα στο γραφείο του: την εθνική πλατφόρμα του κόμματός του, τη Βίβλο και ως ελληνορθόδοξος τη Θεία Λειτουργία. Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής ήταν ο πιο υψηλόβαθμος στη θρησκευτική ιεραρχία που είχε το κουράγιο να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κατά τη διάρκεια της πορείας στη Σέλμα της Αλαμπάμας. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα εξέφρασε με πάθος τον αποτροπιασμό της για το Ολοκαύτωμα ενώ η χώρα τελούσε υπό τη ναζιστική κατοχή.
Ως προεδρεύων, ο Πρίμπους ώθησε το RNC προς τη νέα εποχή. Επέκτεινε δραματικά το ενδιαφέρον για το κόμμα στις μειονότητες, στις γυναίκες και στη νεολαία, ενώ ταυτόχρονα αύξησε εντυπωσιακά τις ομολογουμένως ισχνές μέχρι τότε χορηγίες. Ακολουθώντας συμβατικές πολιτικές στρατηγικές, σύστησε στο κόμμα την υψηλή τεχνολογία μέσα από τη δημιουργία γραφείου στη Σίλικον Βάλεϊ. Πολλές πτυχές της ηγεσίας του ξεπέρασαν σε επιτυχία αυτές προηγούμενων ηγετών στην ίδια θέση οι οποίοι συνέχισαν στην Ουάσιγκτον όπως ο ηγέτης της πλειοψηφίας στη Γερουσία, Μπομπ Ντόουλ αλλά και ο πρώην πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος.
Υπάρχει ακόμη ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στον Πρίμπους το οποίο έλειπε από την πολιτική σκηνή της Ουάσιγκτον. Είναι το χαρακτηριστικό που διευκόλυνε τον Ντόουλ, τον πρεσβύτερο Μπους και το σύνολο των Δημοκρατικών ώστε να καταφέρουν να διαχειριστούν εξαιρετικά την Ουάσιγκτον. Ο παλιός φίλος του Πρίμπους από το Ουισκόνσιν, Πολ Ράιαν, τόνισε αυτό το χαρακτηριστικό στη διάρκεια της έναρξης του 115ου συνεδρίου. «Αν έπρεπε να συνοψίσω την προσέγγισή μου αυτή θα ήταν: “Συμφωνία όποτε αυτό είναι εφικτό, αλλά σε κάθε περίπτωση μόνο σεβασμός”». Μήπως η συγκεκριμένη επιλογή του Τραμπ, σε αντίθεση με τις εντυπώσεις που άφησε η εκστρατεία του, δείχνει ότι στην πολιτική ο σεβασμός προς τον αντίπαλο είναι αναγκαίος για την πρόοδο;
Βλέποντας κάποιον με τέτοιο βαθμό ακεραιότητας, προοπτική και αποτελεσματικότητα να έρχεται στην Ουάσιγκτον, μας ώθησε να γράψουμε περισσότερα από όσα γνωρίζουμε τόσα χρόνια για τον Πρίμπους. Η καταγωγή του μάλλον τον έχει ευλογήσει με το ελληνικό φιλότιμο αλλά και τη γερμανική αποτελεσματικότητα. Η ικανότητά του να χειρίζεται την τοξικότητα της δύναμης που πηγάζει από την Ουάσιγκτον, μας αφήνει λίγα περιθώρια αμφισβήτησης για το ότι ο ίδιος θα δράσει σε περίπτωση που η νέα κυβέρνηση ακολουθήσει επικίνδυνους δρόμους.
Καθώς η χώρα μας συνεχίζει να στροβιλίζεται σε μια ιδιαιτέρως επικίνδυνη και ιστορική περίοδο, εκατομμύρια Αμερικανών αλλά και ακόμη περισσότεροι σε όλο τον κόσμο αναρωτιούνται για έναν πρόεδρο για τον οποίο γνωρίζουμε ελάχιστα. Ισως ο Τραμπ να έχει ακολουθήσει την ίδια πορεία με τους προκατόχους του και να προσέλαβε τον εαυτό του για προσωπάρχη. Ισως πάλι ο Τραμπ να έχει και ο ίδιος κάποια από τα χαρακτηριστικά του Πρίμπους. Ο χρόνος θα δείξει.
*Για περίπου το ένα τρίτο της αμερικανικής Ιστορίας, τουλάχιστον ένας Manatos έχει συνεργαστεί με τους Αμερικανούς ηγέτες κατέχοντας θέσεις στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα της δημόσιας διοίκησης, ξεκινώντας από τον πατέρα του Andy, Mike, το 1936 και φτάνοντας στο σήμερα με τους Andy και Mike στη Manatos & Manatos.