Είναι κάτι που κάποια στιγμή έχει συμβεί στους περισσότερους: έπειτα από έναν λιγότερο ή περισσότερο επώδυνο χωρισμό, καταχωνιάζουμε όλα τα ενθύμια στο πατάρι ή στο υπόγειο, με την πρόθεση να μην τα ξαναγγίξουμε ποτέ, αλλά μας είναι αδύνατον να τα ξεφορτωθούμε πραγματικά. Σκονισμένα αρκουδάκια και ακριβά κοσμήματα, αποξηραμένα τριαντάφυλλα και ψηλοτάκουνες γόβες, όλα αυτά τα ετερόκλητα αντικείμενα συναισθηματικής αξίας είναι καταδικασμένα να παραμείνουν σε κάποιο ντουλάπι ώσπου να τα ανακαλύψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Εκτός αν έχουν την «τύχη» να ζήσουν μια νέα ζωή ως εκθέματα του Μουσείου Διαρρηγμένων Σχέσεων, στο Ζάγκρεμπ.
Το Μουσείο, που συνεχίζει να υπάρχει μόνο χάρη στις προσφορές αμέτρητων πληγωμένων καρδιών από όλο τον κόσμο, ξεκίνησε σαν αστείο το 2006, όμως η ιδέα των Olinka Vistica και Drazen Grubisic είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, που σύντομα άρχισαν να «βομβαρδίζονται» από δέματα: Ημερολόγια, βιβλία, αναμνηστικά ταξιδιών, ένα τσεκούρι (κάποιος εκδικήθηκε την πρώην σύντροφό του κομματιάζοντας τα έπιπλά της), ένα κλειδί-ανοιχτήρι (δώρο ενός εραστή, που αργότερα πέθανε από έιτζ), κασέτες με μουσική είναι μόνο ελάχιστα δείγματα της τόσο ιδιαίτερης συλλογής προσωπικών αντικειμένων. Πλέον ένα παράρτημα του ιδρύματος λειτουργεί στο Λος Αντζελες – και, λόγω τοποθεσίας, δέχεται λιγότερο προβλέψιμες δωρεές… όπως ένα «σετ» στήθη σιλικόνης. Μάλιστα, το 2010 το Μουσείο απέσπασε το βραβείο EMYA Κenneth Hudson, που απονέμεται στα πιο πρωτοποριακά ευρωπαϊκά μουσεία. Οι δωρητές παραμένουν ανώνυμοι, είναι όμως υποχρεωμένοι να μοιράζονται τις αναμνήσεις τους με τους επισκέπτες με σύντομα εξομολογητικά κείμενα. Η επιτυχία του εγχειρήματος πιθανότατα oφείλεται στη συγκεκριμένη πρακτική, αφού όλοι έχουμε ανάγκη να αφηγηθούμε τις τραγικές ιστορίες μας και είναι πάντα ευκολότερο να είμαστε ειλικρινείς όταν απευθυνόμαστε σε αγνώστους.