Ανέκαθεν οι κυβερνήσεις επιζητούσαν την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων, με βασικό προτέρημα την κήρυξη πρόωρων εκλογών, όταν και όποτε νόμιζαν πως τους συνέφερε. Στην πραγματικότητα, το «πλεονέκτημα» αυτό έχει απολεσθεί από τη στιγμή που η χώρα μπήκε στα μνημόνια. Ωστόσο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν δέχθηκε το γεγονός αυτό. Επί μεγάλο διάστημα, πίστευε πως η τήρηση της υπογραφής της στο τρίτο μνημόνιο τελούσε υπό… «πολιτική διαπραγμάτευση». Ετσι, ξεπέρασε όλες τις προθεσμίες, που η ίδια είχε θέσει, για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης. Και τώρα, που οι σημαντικότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν μπει σε προεκλογική περίοδο, άρχισε να αντιλαμβάνεται πως οι πρόωρες εκλογές στη χώρα μας θα επιβληθούν εκ των πραγμάτων και όχι με δική της βούληση.
Η μέχρι σήμερα, όμως, αυταπάτη των κ. Τσίπρα και Καμμένου, περί της «πρωτοβουλίας» των πολιτικών κινήσεων, θα πλήξει καίρια, εκτός από τους ίδιους, τη χώρα. Στην ουσία, η σημερινή κυβέρνηση απώλεσε τη λαϊκή εμπιστοσύνη αμέσως μόλις άρχισε η εφαρμογή των μέτρων του τρίτου μνημονίου. Ηταν η τελευταία και πλέον επώδυνη εξαπάτηση των ψηφοφόρων της, που αντελήφθησαν πως ούτε «παράλληλο πρόγραμμα» υπήρχε ούτε «πολιτική» επαναδιαπραγμάτευση.
Εκτοτε, οι κ. Τσίπρας και Καμμένος προσπάθησαν να παίξουν σε δύο ταμπλό. Από τη μια πλευρά, διακήρυτταν πως θα εξαντλήσουν την τετραετία. Ισως γιατί πίστευαν πως η δεύτερη αξιολόγηση θα ολοκληρωθεί εκ θαύματος, δίδοντάς τους την ελπίδα ότι το 2019 θα μπορέσουν (και θα τους επιτραπεί από τους Ευρωπαίους) να προχωρήσουν σε πενιχρές –έστω– παροχές, ώστε να επικαλεσθούν κάποια κυβερνητική επάρκεια. Από την άλλη πλευρά, όμως, και εν γνώσει της ανικανότητας ή της απροθυμίας τους να ανταποκριθούν στα όσα υπέγραψαν, πόνταραν και στη ρήξη με τους εταίρους. Δηλαδή, σε μια «ηρωική έξοδο», ώστε να μείνουν «πολιορκημένοι» οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, ενώ οι ίδιοι θα επανέρχονταν στα αντιμνημονιακά τους μετερίζια. (Τέτοιες ήταν η πολιτική τους ανευθυνότητα και η ιδεολογική τους φαυλότητα.) Δυστυχώς, αυτό πιστοποιείται και τις τελευταίες μέρες, με τη δαιμονοποίηση, ως ανθελλήνων, του κ. Σόιμπλε και των ιθυνόντων του ΔΝΤ. Ακόμη και η πλέον ευμενής, για τους ίδιους, εκδοχή της ανικανότητάς τους είναι ότι δεν πίστευαν σε αυτά που υπέγραφαν, εξαιτίας του αριστερού τους DNA. Ομως, τότε γιατί αποφάσισαν να κυβερνήσουν την Ελλάδα ως ευρωπαϊκή χώρα; Γιατί επέλεξαν τους Ευρωπαίους ως εταίρους και το ευρώ ως εθνικό νόμισμα;
Πιθανώς η απάντηση στα ερωτήματα αυτά βρίσκεται στη «στάση» του κ. Σπίρτζη, ο οποίος, καίτοι αρμόδιος υπουργός, απουσίαζε κατά την υπογραφή πώλησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Οι παλαιότεροι θυμάστε, ίσως, το «ήμουν κι εγώ εκεί». Ηταν μια σειρά διδακτικών βιβλίων, με τα οποία μεγάλωσαν τα παιδιά μας. Η συγγραφέας τα μετέφερε σε παλαιότερες εποχές, όπου ζούσαν από κοντά και ως μέτοχοι μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Ο τίτλος, λοιπόν, υποδήλωνε την υπερηφάνεια των παιδιών μας, όχι μόνον για την παρουσία τους, αλλά και τη συμμετοχή τους στη διαμόρφωση των γεγονότων. Το τι σημαίνει το «δεν ήμουν εκεί» του «υπεύθυνου υπουργού» κ. Σπίρτζη αφήνω, φίλες και φίλοι, να το χαρακτηρίσετε εσείς. (Αν το έπραττα εγώ, σίγουρα θα παραπεμπόμουν για βαρεία εξύβριση, λοιδορία, προπηλάκιση, χυδαιότητα, εμπτυσμό και ό,τι άλλο μου έρχεται –αυθόρμητα– τούτη την ώρα στο μυαλό…)