Μειωμένη ορατότητα

2' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Α​​ν κοιτάξει κανείς πίσω, στη δύσκολη επταετία που πέρασε, μοιάζει αδιανόητο, όμως ναι, μένουμε ακόμη στάσιμοι μέσα στις ελαττωματικές καταστάσεις, να παρακολουθούμε τις διαπραγματεύσεις για την αξιολόγηση, τις άκαρπες μάχες για το χρέος, τις συναντήσεις με τεχνικά κλιμάκια για τα προαπαιτούμενα, μετρώντας ήττες. Και τίποτα δεν μας είναι ξεκάθαρο – μια πλειοψηφία κουρασμένη από ό,τι ακόμα απομυζά το ξένο δανεικό «λίπος», μπερδεμένη για τα αίτια του ελληνικού βάλτου, που συμμαχεί με τη μαύρη απόγνωση ενάντια στον εαυτό της («λέγαμε ότι όλα θα φτιάξουν, αλλά τίποτα δεν φτιάχνει»), ενώ μια μειοψηφία παίρνει ακόμα από τους σύγχρονους σοφιστές μαθήματα… ωδικής και διαφθοράς.

Η απουσία προόδου μάς καταβάλλει, εμποδίζει να δούμε ακριβώς τι συμβαίνει και γιατί. Γιατί όλα πέφτουν μέσα σε ένα μαύρο πηγάδι, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, τα πλεονάσματα, οι αυξήσεις ΕΝΦΙΑ, φόρων, ΦΠΑ και οι περικοπές ΕΚΑΣ, μισθών και συντάξεων, ένα ΑΕΠ από την περιουσία των Ελλήνων, και χρειάζονται κι άλλα μέτρα κι άλλοι φόροι; Γιατί οι δημόσιες επιχειρήσεις και οι δημόσιες συγκοινωνίες που όδευαν προς την κερδοφορία τώρα οδεύουν προς τη χρεοκοπία; Γιατί, μέσα στη μαύρη λιτότητα, με τις υπηρεσίες αποψιλωμένες από προσωπικό, αυξάνεται το κόστος του κράτους –λίγο, αλλά αυξάνεται– και οι δαπάνες της γενικής κυβέρνησης; Γιατί λειτουργεί ακόμη, αήττητο, το παλιό σύστημα; Επειδή «κανένας δεν παίρνει από τον Καίσαρα αυτό που δεν του ανήκει»; (Πολ Ελιάρ).

Επειδή η συνείδηση πάει μακριά και επιτρέπει τα πάντα; Επειδή οι οδυνηρές αλήθειες δεν ειπώθηκαν και οι «ακριβές» πολιτικές αποφάσεις δεν ελήφθησαν; Το βέβαιο είναι ότι η κατάρρευση της αντιμνημονιακής λογικής δεν οδήγησε στην αυτογνωσία αλλά στη σύγχυση.

Σύγχυση για τους πραγματικούς κίνδυνους σε έναν κόσμο όπου οι ισορροπίες αλλάζουν προς όφελος αντιδημοκρατικών συστημάτων. Δεν είναι μακριά ο 20ός αι. και οι συγκρούσεις της δημοκρατίας με μορφές ολοκληρωτισμού, στο όνομα του παρελθόντος ή του μέλλοντος, στην Ιταλία, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα. Και είναι συχνές οι συγκρίσεις της ελληνικής πραγματικότητας με τον «προθάλαμο» αυταρχικών καθεστώτων του παρελθόντος, που χαρακτηρίζονταν επίσης από καταρράκωση των πολιτών λόγω συντριπτικών οικονομικών επιβαρύνσεων, ιστορίες εθνικής καταστροφής με θύμα τον λαό και ζητούμενο το πώς θα ξαναβρεί την εθνική του αξιοπρέπεια, οι οποίες άφηναν χώρο να αναπτυχθούν ακραία μορφώματα. Συγκρίσεις ωστόσο εγκεφαλικές, που δεν θορυβούν.

Ενα κομμάτι μας ζει ακόμη στο χθες, μπερδεύοντας το πεπατημένο με το πραγματικό. Οσο κι αν λέμε ότι η απελπισία κάνει τους ανθρώπους να ορίζουν κάτι, τον ζωτικό χώρο, τα δίκια, τα θέλω, τα όνειρά τους, ένα θερμό υλικό από το οποίο πάντα γεννιούνταν κόσμοι, στην πραγματικότητα δεν θέτουμε –τουλάχιστον ακόμα– τα ερωτήματα που διατυπώνει το είδος από καταβολής και επιχειρεί να τα απαντήσει. Ακολουθώντας μπερδεμένους δρόμους, καταλήγουμε σε αξιέξοδο. Και χανόμαστε μέσα στην ακρισία, την αβεβαιότητα, τον σκεπτικισμό, τη λίγη αυτοπεποίθηση, και εντέλει την αδιαφορία, την αδράνεια, γινόμαστε κονιορτός που αντιπαλεύει φαντάσματα· οι ώμοι μας αδύναμοι για να βαστάξουν και το πιο μικρό όραμα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή