Στα δύο επεισοδιακά έτη της διακυβέρνησης Τσίπρα, η στάση της Ν.Δ. έναντι του πρωθυπουργού πέρασε από «σαράντα κύματα». Οπως ακριβώς και η τύχη της χώρας. Αλλωστε, η σκιά του κ. Αλ. Τσίπρα έπεσε βαριά στη Ν.Δ. οκτώ μήνες πριν από τις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου. Στις 25 Mαΐου του 2014, με σύνθημα «Ψηφίζουμε για την κατάργηση του μνημονίου», ο ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε τις ευρωεκλογές σε… εθνικές και τις κέρδισε.
Εκτοτε το σενάριο πτώσης της κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, ενόψει και της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, βάρυνε στις επιλογές του διδύμου Σαμαρά – Βενιζέλου και, κυρίως, εξαέρωσε την όποια διάθεση των πιστωτών για συμφωνία με την απερχόμενη κυβέρνησης της Ελλάδας.
Η ήττα της 25ης Ιανουαρίου και η «πρώτη φορά Αριστερά» αντιμετωπίστηκαν από τον κ. Αντ. Σαμαρά ως διακοπή. Μία εβδομάδα μετά τις εκλογές, ο απελθών πρωθυπουργός διεμήνυε ότι «η παράταξη αυτή θα κληθεί πολύ σύντομα και πάλι να παίξει τον ιστορικό της ρόλο». Το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης» κυριαρχούσε στις σκέψεις τής τότε «γαλάζιας» ηγεσίας, όχι όμως και στην πλειοψηφία του κόμματος. Αν και το αφήγημα της «αριστερής παρένθεσης» εξυπηρετούσε τη βούληση του κ. Σαμαρά να παραμείνει στην ηγεσία, η εκτίμησή του περί επικείμενου αδιεξόδου Τσίπρα επιβεβαιώθηκε. Οχι, όμως, με τον τρόπο που θα επιθυμούσε ο πρώην πρωθυπουργός. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 αντί να κλείσει την… αριστερή παρένθεση, έκλεισε την περίοδο ηγεσίας Σαμαρά στη Ν.Δ.
Ο κ. Ευ. Μεϊμαράκης βρέθηκε, λίγων ωρών αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο Προεδρικό Μέγαρο να συζητεί με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς τρόπους στήριξης της κυβερνητικής κυβίστησης. Καλά γνωρίζοντες το παρασκήνιο εκείνου του καλοκαιριού, ισχυρίζονται πως αν δεν είχε προηγηθεί η αλλαγή σκυτάλης σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., δεν θα ήταν εφικτή η επίτευξη «εθνικής συναίνεσης», που είχε αναδειχθεί σε προαπαιτούμενο από τους εταίρους μετά τους καταστροφικούς χειρισμούς Βαρουφάκη.
Παρά το «Οχι» που έγινε «Ναι» και τα σενάρια «ευρείας συνεννόησης», η δυναμική του κ. Τσίπρα δεν είχε εξαντληθεί. Μπορεί, όπως σημείωσε ο κ. Ευ. Μεϊμαράκης, να ενέπαιξε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, δεσμευόμενος ενώπιον του κ. Πρ. Παυλόπουλου ότι δεν θα πάει σε εκλογές, όμως κέρδισε και στις κάλπες του Σεπτεμβρίου. Η εσωκομματική μάχη για την ηγεσία της Ν.Δ., που ακολούθησε, έφερε επίσης το στίγμα Τσίπρα. Μαζί με το νεωτερικό, ανανεωτικό αφήγημα του κ. Μητσοτάκη, η εικαζόμενη «ανοχή» των «καραμανλικών» έναντι της κυβέρνησης αποτέλεσε ισχυρό επιχείρημα εναντίον της υποψηφιότητας Μεϊμαράκη. Και ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, στην αρχή της θητείας του, υιοθέτησε τακτική χαμηλών τόνων, με στόχο αφενός να υποβοηθηθεί η πρόοδος της συμφωνίας και να απομακρυνθεί η Ελλάδα από τη ζώνη κινδύνου, αφετέρου να εξασφαλίσει χρόνο για την ανασυγκρότηση της Ν.Δ.
Ενα χρόνο μετά, η λογική της παραγωγικής αντιπολίτευσης παραμένει, όμως την αρχική συναινετική διάθεση έχει διαδεχθεί το σκληρό ροκ και το επίμονο αίτημα για εκλογές. Στη Ν.Δ. επιχειρούν να ερμηνεύσουν τις προθέσεις του πρωθυπουργού («επιδιώκει να παραμείνει στην εξουσία αλλά δεν ξέρει αν μπορεί να αντέξει τα μέτρα που απαιτούνται γι’ αυτό», σημειώνει υψηλόβαθμο στέλεχος στην «Κ»), πλην όμως εμφανίζονται βέβαιοι για τα αποτελέσματα της πολιτική του: «Δύο χρόνια οπισθοχώρησης και εθνικής κατάθλιψης… Ποτέ τα τελευταία 7 χρόνια, από τη στιγμή που η κρίση χτύπησε με βία την ελληνική κοινωνία, δεν ήταν πιο σκοτεινός ο ορίζοντας για το σκάφος της Ελλάδας».