Η συνεργασία της Αθήνας με την ομογένεια αποτελεί ή θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης. Δυστυχώς, πέρα από την ενοχλητική υπερπροβολή επισκέψεων και τις εύκολες υποσχέσεις ή ακόμη και τις καλές προθέσεις κάποιων, σε ό,τι αφορά την ουσία ελάχιστα έχουν γίνει. Φυσικά, όταν μιλάει κανείς για ομογένεια, αναφέρεται πρωτίστως σε αυτήν της Αμερικής. Είναι η ισχυρότερη χώρα, με δυνατότητες διπλωματικής επιρροής στην περιοχή μας, όπως και οικονομικής, είτε μέσω ιδιωτικών επενδύσεων είτε μέσω παρεμβάσεων σε διεθνείς οργανισμούς. Εχω δει δεκάδες υπουργούς να έρχονται στην Ουάσιγκτον και να δηλώνουν ότι είχαν επαφές και προέβαλαν τις ελληνικές θέσεις. Στις πλείστες των περιπτώσεων πρόκειται για επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Συνήθως οι «πρωταγωνιστές» είναι κατώτεροι των περιστάσεων και δεν γνωρίζουν πώς να οικοδομήσουν τις γέφυρες που απαιτούνται.
Η επίσκεψη του υπουργού Εθνικής Αμυνας πριν από λίγες ημέρες στην Ουάσιγκτον, με αφορμή την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ, είχε πολλά από τα γνωστά στοιχεία υπερβολής, τουλάχιστον για όσους από εμάς γνωρίζουμε την πραγματική διάσταση των πραγμάτων, τους συσχετισμούς και τις δυνατότητες πρόσβασης. Επιπροσθέτως, η «απειλή» του προς τον εκδότη του «Εθνικού Κήρυκα» της Νέας Υόρκης, της παλαιότερης ομογενειακής εφημερίδας, όπως τη δημοσιοποίησε ο τελευταίος, ήταν μια ατυχέστατη ενέργεια. Δεν θα σταθώ στο συγκεκριμένο περιστατικό, ούτε στην επιμονή στις φωτογραφίες ή στη «βράβευση» του προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, Ρέινς Πρίμπους. Θα πάω ένα βήμα παρακάτω, εκφράζοντας την ελπίδα οι συζητήσεις που έγιναν, έστω και στο όρθιο, κυρίως με τον κ. Πρίμπους, να είχαν ουσία και να αποφέρουν αποτελέσματα, αν και έχω τους ενδοιασμούς μου.
Θα ήταν λυπηρό να χαθεί από δικούς μας κακούς χειρισμούς η ευκαιρία που προσφέρει η παρουσία, στο πλευρό του νέου ηγέτη της υπερδύναμης, ενός ανθρώπου υπερήφανου για την ελληνική καταγωγή του. Ωστόσο για να αξιοποιηθεί, χρειάζονται σοβαρότητα και σχέδιο, αλλά από ανθρώπους με τις γνώσεις, την καλλιέργεια και το ύφος που επιβάλλει ο απώτερος στόχος. Για παράδειγμα, στα οικονομικά υπουργεία υπάρχουν άνθρωποι που δεν εκθέτουν τη χώρα, όπως οι κ. Τσακαλώτος, Παπαδημητρίου και Χουλιαράκης. Δεν αρκεί ένα καλά σχεδιασμένο, συνοπτικό και εμπεριστατωμένο μήνυμα. Πρέπει και ο διακομιστής να είναι σοβαρός και πειστικός. Υπό αυτό το πρίσμα, μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη η μακρά και ουσιαστική συζήτηση που είχε πριν από δύο εβδομάδες στη Νέα Υόρκη ο υπ. Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς με τον σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του κ. Τραμπ.
Και, φυσικά, σε αυτές τις περιστάσεις δεν έχει κανείς λόγο να αναδείξει στον Συντηρητικό συνομιλητή του τη διαφορετική ιδεολογική του αφετηρία, αλλά αντίθετα να προβάλει τις κοινές εθνικές ρίζες και εν συνεχεία να εξηγήσει πως συγκεκριμένες δράσεις που θα ήταν χρήσιμες και για την Ελλάδα συνάδουν και με τα συμφέροντα των ΗΠΑ.