Δεν έπρεπε να είναι έτσι, αλλά δυστυχώς είναι έτσι ακριβώς: οι θέσεις και το πιστεύω ενός κομμουνιστή ηγέτη είναι καλύτερες και πολύ πιο θελκτικές από τις απόψεις και τις βεβαιότητες του ηγέτη της «ελεύθερης Δύσης». Ο κόσμος ανάποδα! Είναι όμως σωστό να παίρνει κανείς τα πράγματα καθώς έρχονται, να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα, όσο σκληρή κι αν είναι αυτή και να επιδιώκει το καλύτερο γιατί γνωρίζει ότι είναι, αυτός, σε θέση να το επιτύχει. Η σύγκριση αφορά τις ομιλίες δύο προέδρων. Ο ένας της Κίνας, ο άλλος των Ηνωμένων Πολιτειών. Η μία στο ελβετικό Νταβός, η άλλη στην Ουάσιγκτον D.C. Ας τις δούμε ανάποδα. Ο κ. Τραμπ έκανε μία και μοναδική αναφορά στην οικονομική παγκοσμιοποίηση και είπε: «Ο πλούτος της μεσαίας μας τάξης ξεριζώθηκε από τα σπίτια μας και διαμοιράστηκε σε ολόκληρο τον κόσμο».
Ο κ. Σι έκανε πολλές αναφορές, όλες θετικές, όλες συνεργατικές. Ιδού μία: «Η Κίνα έγινε η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου χάρη σε 38 χρόνια μεταρρυθμίσεων και ανοίγματος στον κόσμο». Ο κ. Τραμπ στηρίχθηκε και κέρδισε όσους εκλέκτορες χρειαζόταν για να οριστεί πρόεδρος της υπερδύναμης, στον φόβο που έχει προξενήσει όχι μόνον η αναδιανομή του πλούτου μεταξύ κρατών αλλά κυρίως μεταξύ των εύπορων στρωμάτων των πλουσίων κρατών και των εξίσου, πλέον, εύπορων ομάδων των νέων δυναμικών κρατών.
«Η παγκοσμιοποίηση έκανε την ελίτ του χρήματος, που πληρώνει τους πολιτικούς, πολύ πολύ πλούσια. Αφησε όμως εκατομμύρια εργάτες με τίποτα πάρεξ φτώχεια και στενοχώρια», είχε πει ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, σε προεκλογική ομιλία του για την οικονομία, 30 μίλια από την Πόλη του Χάλυβα, το Πίτσμπουργκ της Πενσιλβάνια.
«Οπως με πληροφόρησε η κ. Λαγκάρντ», είπε ο τοποθετημένος από τους εκπροσώπους του Κ.Κ. της Κίνας, «τα αναδυόμενα και αναπτυσσόμενα κράτη συμβάλλουν ήδη στον ρυθμό ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας κατά το 80%». Υπάρχει ένα, τουλάχιστον, σημείο στο οποίο και οι δύο αντιλήψεις, κινούνται παράλληλα. Ο πλούτος διανέμεται άνισα, δημιουργεί τριβές και συγκρούσεις και καταρρακώνει τα όνειρα όλων των νοικοκυραίων για μια καλύτερη ζωή».
Εδώ συναντούν και οι δικές μας ανησυχίες, η ταλαιπωρία των πολλών συμπατριωτών μας τις σκέψεις όλων εκείνων που η ζωή τους επηρεάζεται από τις αποφάσεις των κ. Τραμπ, Σι καθώς και εκείνων που θα επιδιώξουν να βρουν διεξόδους μέσα από τη μεγαλύτερη κρίση (πλην των πολέμων) που έχει μέχρι σήμερα αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα, στη μακρά πορεία της, από τη βιομηχανική έκρηξη μέχρι την πρόσφατη τεχνολογική επανάσταση. Δεν θα περάσει πολύς καιρός και ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα καθήσει στο τραπέζι των δυνατών. Εκεί θα κριθεί καλύτερα, γιατί εκεί τον περιμένουν τα δύσκολα. Η ανθρωπότητα ευτύχησε να έχει έναν σοφό σύμμαχο απέναντι στα περίπλοκα προβλήματα της οικουμένης. Ας ελπίσουμε ότι αυτό τουλάχιστον δεν θα αλλάξει.