Σωματική, έμφυλη, στοχαστική. Η Νατάσα Χατζιδάκι, που έφυγε σήμερα, Τετάρτη, από τη ζωή σε ηλικία 71 ετών, ήταν μία από τις πιο διακριτές αλλά και διακριτικότερες φωνές της λεγόμενης γενιάς του ’70, της γενιάς της αμφισβήτησης. Γεννημένη στο Ρέθυμνο το 1946, ήρθε στην Αθήνα το 1964, προκειμένου να σπουδάσει δημοσιογραφία. Αμέσως μετά, λόγω της δικτατορίας, κατέφυγε στο Λονδίνο, όπου σπούδασε αγγλική λογοτεχνία και έζησε για πέντε χρόνια, συνεργαζόμενη με το BBC, μαζί με τον τότε σύζυγό της, ποιητή Μιχάλη Μήτρα, ο οποίος παρέμεινε στο πλάι της μέχρι την τελευταία της στιγμή. Με την επιστροφή τους στην Ελλάδα, η Νατάσα Χατζιδάκι εργάστηκε με λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ εργάστηκε ως παραγωγός εκπομπών λόγου στο Πρώτο και στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ, καθώς και στην ΕΤ1. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Πέντε αυτόνομες συλλογές και μία συγκεντρωτική έκδοση, καθώς και τρία πεζογραφικά βιβλία είναι η υψηλή κληρονομιά που αφήνει στα ελληνικά γράμματα η Νατάσα Χατζιδάκι. Με όχημα τη σωματικότητα, την έμφυλη ταυτότητά της ως γυναίκας, τον λοξό στοχασμό στην ειρωνεία της ζωής, η ποιήτρια υπήρξε «σταυροφόρος» της ελευθερίας σ’ έναν κόσμο γεμάτο ταμπέλες και πνιγηρούς κανόνες για το σώμα ως βιολογικό και κοινωνικό όχημα.
Πολλάκις κρυπτική, ενίοτε λυρική και πάντοτε ειρωνική, η Νατάσα Χατζιδάκι στο έργο της δάμασε τη σκοτεινιά της ύπαρξης και τη μετασχημάτισε στο λιγοστό φως του στοχασμού. Κινούμενη το ίδιο άνετα στον υπερρεαλισμό, στη ροκ εκφραστικότητα και στην κινηματογραφική αναπαράσταση, η Νατάσα Χατζιδάκι δημιούργησε ένα γλωσσικό και νοηματικό κέλυφος, προκειμένου να καλύψει τον κόσμο –τον δικό της, της γυναίκας, της ποιήτριας– από αυτό που πονάει περισσότερο: το καθημερινό τραύμα, το ανεπίστροφο του θανάτου.
Η Νατάσα Χατζιδάκι, δίχως καμία αμφιβολία, έπαιρνε, στο έργο της, τον ρόλο του δοχείου της ζωής που, με το ποιητικό της φίλτρο, το καθάριζε από την περιττολογία της βιολογικής και κοινωνικής ύπαρξης.
Η κηδεία της θα τελεστεί στον τόπο καταγωγής της, το Ρέθυμνο.
Εργογραφία:
Ποίηση
«Στις εξόδους των πόλεων», Περγαμηνή, 1971.
«Ακρυλικά», Πολυπλάνο, 1976.
«Δυσαρέσκεια», Πλέθρον,1984.
«Αλλοι», Κέδρος, 1990.
«Βαθυέρυθρο», Νέο Επίπεδο, 2005.
«Αδηλος αναπνοή: Ποιήματα 1971-1990», Υψιλον, 2008.
Πεζογραφία
«Συνάντησέ την, το βράδυ», νουβέλα, Μικρή Εγνατία, 1979• β΄ έκδοση: Πλέθρον, 2009.
«Ιβίσκοι, νάρκισσοι»,, νουβέλα, Κέδρος, 1985.
«Ξένοι στην πόλη», διηγήματα, Κέδρος, 1993.
Μεταφράσεις
Ελεωνόρα Κάρριγκτον, «Η πέτρινη πόρτα», Αιγόκερως, 1982.
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και γαλλικά.