Ο κ. Ξυδάκης, για μία ακόμη φορά, ανέβηκε στο βάθρο του λυρισμού του. Λογικόν, θα μου πείτε. Ο κ. Ξυδάκης μπορεί να μη γράφει ποιήματα, όπως ένας Κουράκης, μπορεί να μην ερμηνεύει τον εαυτό του επί σκηνής όπως ο Πελεγρίνης –δεύτερος δεν υπάρχει σαν κι αυτόν–, όμως οι κατά καιρούς παρεμβάσεις του, αν και σε πεζό λόγο, μοιάζουν με απάντηση στο ερώτημα του Ελύτη: «Εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου, πες μου τι βλέπεις». «Εγώ τη βάζω ιστορικά τη συζήτηση αυτή», απήντησε ο κ. Ξυδάκης και, αφού μελέτησε εμβριθώς τα αρχεία του κατέληξε: «Και το 1910, και το 1912, 1930, 1960 δραχμή είχε η Ελλάδα και ήταν μια χαρά». Υποθέτω για να μην προκαλέσει, σεμνός εργάτης της τέχνης γαρ, παρέλειψε να αναφέρει ότι και οι λατόμοι και οι εργολάβοι του Παρθενώνα με δραχμές πληρώνονταν. Ο Χρυσούς Αιών με δραχμές έγινε.
Ξεφυλλίζοντας ένα παλιό τεύχος από τις «7 Ημέρες» της «Καθημερινής» διεπίστωσα ότι το 1910 ήταν το έτος γέννησης του Εγγονόπουλου, του Τσαρούχη, της εκλογής του Βενιζέλου, της εξέγερσης του Κιλελέρ και της αυτοκτονίας του Περικλή Γιαννόπουλου. Και αναρωτήθηκα ποιος Τσαρούχης και ποιος Εγγονόπουλος γεννήθηκε επί ευρώ, ποιος Περικλής Γιαννόπουλος αυτοκτόνησε έφιππος στα νερά του Σκαραμαγκά, ποιος πολιτικός μπορεί να συγκριθεί με τον Βενιζέλο και πώς είναι δυνατόν να μη βλέπεις ότι στη θέση του Αντύπα που ξεσήκωσε τους αγρότες στο Κιλελέρ είναι κάτι αγροτοσυνδικαλιστές που δεν μπορούν να σταυρώσουν δυο κουβέντες; Συγκρίνεται ο κ. Παυλόπουλος με τον Γεώργιο Α΄; Είναι προφανές ότι η χώρα, από τότε που εγκατέλειψε τη δραχμή που χρησιμοποιούσε το 1910, έχει πάει πολύ πίσω.
Ο κ. Ξυδάκης ολοκλήρωσε τον συλλογισμό του λέγοντας: «Δεν πρέπει να υπάρχουν ταμπού όταν μιλάμε για τη μοίρα του λαού». Συμφωνώ απολύτως. Ας πούμε, η εξαθλίωση της κοινωνίας είναι ένα αποτρεπτικό ταμπού, αλλά δεν παύει να είναι ταμπού. Κι αυτό δεν πρέπει να μας εμποδίζει να τη σκεφτόμαστε ως προοπτική. Αν μάλιστα τη «βάλουμε ιστορικά», η συγκομιδή της εξαθλίωσης θα είναι πλούσια. Ταμπού ήταν και ο «έλεγχος κεφαλαίων». Πάθαμε τίποτε που το σπάσαμε; Μια χαρά δεν είμαστε και τώρα;
Ο κ. Ξυδάκης δεν είναι αφελής. Ξέρει όμως πως απευθύνεται σε αφελείς. Και δεν είναι τυχαίο πως είπε ότι το θέμα του εθνικού νομίσματος είναι πολύ σοβαρό για να συζητιέται με όρους καφενείου. Ως εκ τούτου, ανέλαβε την πρωτοβουλία να προβιβάσει σε δημόσιο λόγο τους όρους του καφενείου. Διότι είναι άλλο να λες ότι η επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή είναι αναγκαίο κακό, μια ήττα την οποία ενδέχεται να υποστούμε, και άλλο να την ανάγεις σε ιστορική μοίρα. Και μάλιστα με τον πιο δόλιο τρόπο: προσκυνώντας το αγαπημένο τοτέμ των ελληναράδων, την αποθέωση ενός παρελθόντος το οποίο στο ντουμάνι του καφενείου γίνεται φάντασμα, ή φαντασίωση. Αφέλεια; Βλακεία; Καφενόβια ευφυΐα.
Και μην ξεχνάτε τους ημιόνους. Χωρίς τα συμπαθέστατα αυτά τετράποδα, το αλβανικό έπος δεν θα είχε υπάρξει. Οπερ έδει δείξαι. Δραχμή και πάλι δραχμή για τη δόξα των Ελλήνων.