Από τη Σόλωνος, στο κέντρο, για να βγει κανείς οδικώς στην οδό Δροσοπούλου, στην Κυψέλη, ακολουθεί μερικές τεθλασμένες που τον φέρνουν πίσω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο κατά μήκος της Μπουμπουλίνας και μετά, μέσω Αλεξάνδρας, στην οδό Μαυρομματαίων. Αριστερά, βλέπει κάποιος τις ωραίες προσόψεις και δεξιά, το Πεδίον του Αρεως και τον Πανελλήνιο, ενώ στην ευθεία χαράσσεται καθέτως η άλλοτε αρχοντική οδό Κοδριγκτώνος και ανοίγονται οι πύλες της Κυψέλης.
Συμβαίνει το εξής. Πλήθος αναμνήσεων και μαρτυριών από παλιούς Αθηναίους, που νιώθουν ότι οφείλουν να υπερασπιστούν την πόλη τους, τη ζωή τους αλλά και τον αυτοσεβασμό τους, αναβλύζουν διαρκώς και τροφοδοτούν τις διαδρομές στις παλιές συνοικίες της πόλης. Πολύτιμα θραύσματα από ενηλικιώσεις σε περασμένες δεκαετίες, τραυματικές μνήμες από τα Δεκεμβριανά, εικόνες από τα οικογενειακά σπίτια που γκρεμίστηκαν, μικρές φωτογραφίες από εκδρομές με οδόντωση ολόγυρα, σαν μικρά μαυρόασπρα φυλακτά, διηγήσεις για κάποιον παππού που ήταν στυλοβάτης ώς το τέλος, για το γειτονόπουλο που χάθηκε πρόωρα ή για φευγαλέους έρωτες σε αθηναϊκά στενά… Ολα αυτά είναι ένα σύμπαν σε απόσυρση, ωστόσο ο βραχνός τους απόηχος αποτυπώνεται στα κτίρια που αντικρίζουμε και σήμερα.
Βαθιά μέσα στην αρτηρία της Δροσοπούλου, στη γωνία με την οδό Τροίας, επιβραδύνω για να περπατήσω με άνεση στον όμορφο αυτόν δρόμο που οδηγεί δεξιά στη μεγάλη οδό Κυψέλης. Και έπιασα τον εαυτό μου, αφού είχε βυθίσει το βλέμμα σε γαλάζια και κρεμ δίπατα διακοσμητικών προσόψεων με γιρλάντες και οβάλ φεγγίτες, αφού είχε παρατηρήσει τη μαστοριά αρχοντικών πολυκατοικιών 60 και 80 χρόνων, να έχει σταθεί σαν υπνωτισμένος και να κοιτάζει μία από τις γωνίες στη συμβολή της Δροσοπούλου με την Τροίας.
Είναι το φαινόμενο της παλίνδρομης απομάγευσης, καθώς το βλέμμα χορτασμένο από την αστική ωριμότητα των στιβαρών κτιρίων της οδού Τροίας σκαλώνει στα ταπεινότερα κτίσματα, για να τα μεγεθύνει και να τους επιτρέψει πρωτοκαθεδρία. Αν σταθείτε διαγωνίως απέναντι από τη γωνία της Τροίας με τη Δροσοπούλου, αν σταθείτε δηλαδή στο πάνω πεζοδρόμιο της Δροσοπούλου με κατεύθυνση τη Φωκίωνος Νέγρη, γυρίστε το βλέμμα πίσω να δείτε την απέναντι γωνία. Είναι ίσως μία αθηναϊκή τριλογία άλλου τύπου, τα τρία κτίρια που συνθέτουν αυτήν τη μεσοπολεμική γωνία. Λιτές τριπλοκατοικίες, χωρίς πολυτέλεια, στιβαρές και αδρές γραμμές, με διάρθρωση που ανακαλεί παλαιότερες εποχές αλλά με τις προσόψεις απογυμνωμένες από διακόσμηση, με συμπαγείς εξώστες, έρκερ και επίπεδες στέγες. Η τριπλέτα αυτή του αθηναϊκού μεσοπολέμου δεν έχει την εκλεπτυσμένη χάρη άλλων κατασκευών της δεκαετίας του ’30, αλλά διατηρεί την εντιμότητα της πρόθεσης, που οπτικά και αισθητικά αναλύεται σε σύγχρονη χρωματική διαβάθμιση που κυμαίνεται από απαλό κίτρινο, περνάει σε γαλακτώδες υπόλευκο και εκβάλλει σε θερμό γκρίζο.
Ηταν σαν ένα θραύσμα μιας ενότητας που με τη φαντασία μου μπορούσα να συμπληρώσω είτε προς την οδό Τροίας είτε προς την οδό Δροσοπούλου και να αναπτύξω στο διηνεκές ατελείωτα μέτωπα αθηναϊκών κατοικιών. Αυτή η γωνία έφερε το βάρος της εκπροσώπησης όλων των αφηγήσεων που εξέβαλαν ολόγυρα στους κάθετους δρόμους βόρεια και νότια της Δροσοπούλου.