Με το επιβλητικό πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο του Γιοχάνες Μπραμς ξεκίνησε η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 20 Ιανουαρίου στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής». Το σύνολο διηύθυνε ο Ισραηλινός αρχιμουσικός Γιόαβ Τάλμι ενώ σολίστ ήταν ο Δημήτρης Τουφεξής.
Η ερμηνεία προσδιορίστηκε αφενός από την εμπειρία του Τουφεξή και την εμφανή οικειότητά του με τη μουσική γλώσσα του έργου και, αφετέρου, από την εξίσου φανερά περιορισμένη προετοιμασία της ορχήστρας, όπως αποτυπώθηκε στην έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στο σύνολο και στον σολίστα. Η σχεδόν πάγια αυτή αντιμετώπιση των κοντσέρτων από την Κρατική προφανώς αντανακλά την πεποίθηση ότι στα κοντσέρτα το κοινό εστιάζει κυρίως στις επιδόσεις του σολίστα. Αποβαίνει, όμως, εις βάρος των έργων, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις εκείνων στα οποία ο ρόλος του συμφωνικού συνόλου είναι αναβαθμισμένος. Η αδιαφορία της ορχήστρας προς το έντονα δραματικό περιεχόμενο της μουσικής φάνηκε από τα πρώτα μουσικά μέτρα, από τον χλιαρό τρόπο με τον οποίο αποδόθηκαν τονισμοί, οι οποίοι όφειλαν να είναι χαρακτηριστικά επιθετικοί, και τρίλιες οι οποίες εάν δεν ηχήσουν απειλητικές δεν έχουν νόημα ύπαρξης. Με την είσοδο του πιάνου ο Τουφεξής έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, συνεισφέροντας ήχο ωραίο, μεγάλο και προ πάντων σίγουρο ως προς το εκφραστικό περιεχόμενο της μουσικής. Ενδεικτικό της υψηλής μουσικής αντίληψής του ήταν το λυρικό δεύτερο μέρος, κατά το οποίο μέσα από ελαφρές αυξομειώσεις της δυναμικής έδινε παλμό στις εκτενείς μελωδικές φράσεις. Ο πιανίστας διέθετε επίσης την απαραίτητη δύναμη και ορμή για τα ζωηρά μέρη, το πρώτο και το τρίτο. Στις αποκλειστικά σολιστικές ενότητες υπήρξε καλά προετοιμασμένος, αλλά κατά τη συνεργασία του με την ορχήστρα η δεξιοτεχνία του δεν ανταποκρινόταν πάντοτε στον επιθυμητό βαθμό.
Το δεύτερο μέρος της βραδιάς περιλάμβανε τις «Παραλλαγές Αίνιγμα» του Ελγκαρ, έργο που σηματοδότησε την αναγέννηση της βρετανικής μουσικής στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο λυρισμός και το συγκρατημένο πάθος της ένατης παραλλαγής («Νεμρώδ»), την κατέστησαν εξαιρετικά δημοφιλή και μαζί χάρισαν μεγάλη δημοτικότητα συνολικά στο σπονδυλωτό έργο. Εξαιρετικά γραμμένο για την ορχήστρα, φροντίζει να αναδείξει διάφορες ομάδες, τις βιόλες, τα τσέλα, τα κόρνα και προσέχει να μην εκθέσει καμία. Οι εναλλαγές διάθεσης ανάμεσα στις παραλλαγές επιτρέπουν στον εκάστοτε αρχιμουσικό να φανερώσει τις ικανότητές του. Ο Γιόαβ Τάλμι άδραξε την ευκαιρία και έδωσε μια ερμηνεία φροντισμένη, διασφαλίζοντας την ακρίβεια στις ζωηρές παραλλαγές και επιτρέποντας στις λυρικές να ανασάνουν και να αναπτυχθούν χωρίς βία.