«Αφού επέλεξες τη δημοσιογραφία να εύχεσαι στη διαδρομή σου να έχεις την τύχη να μην εργάζεσαι σε αντιπολιτευόμενα Μέσα, αλλά σε εκείνα που στηρίζουν μια κυβέρνηση χωρίς, όμως, να διστάζουν να της ασκούν κριτική, όταν πρέπει, δηλαδή πάντα», μου είπε κάποτε χαμογελώντας ο πατέρας μου. Δεν είχα καταλάβει τότε την ευχή, αλλά από τον εγωισμό της νιότης δεν του ζήτησα να μου την εξηγήσει.
Δεν χρειάστηκα πολύ καιρό να την καταλάβω. Τα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ κάνουν πάντα την εύκολη και γι’ αυτό άχαρη δουλειά, καθώς αυτή είναι η φύση της δημοσιογραφίας. Να στέκεται απέναντι στην εξουσία. Οι αφορμές κριτικής που δίνει μια κυβέρνηση είναι δεκάδες και επομένως οι δημοσιογράφοι το μόνον που έχουν να κάνουν είναι να τις αναδεικνύουν.
Το δυστύχημα, ωστόσο, όταν εργάζεσαι σε αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ είναι ότι ρέπουν συχνά στην υπερβολή. Και αυτό συμβαίνει διότι κάθε κυβέρνηση προσπαθεί να ωραιοποιεί τις επιλογές της κρύβοντας τις κακοτοπιές της, με αποτέλεσμα τα ΜΜΕ να αισθάνονται τρόπον τινά ως αντισταθμιστική την ανάγκη να υπερπροβάλλουν κάθε στραβοπάτημά της.
Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς και πόσο ακόμη πιο αμήχανα αισθάνονται οι (υγιώς σκεπτόμενοι) δημοσιογράφοι στα φιλοκυβερνητικά μέσα. Το άγχος τους, τότε, είναι να μη μεταβληθούν σε όργανα προπαγάνδας, καθώς αυτό επιθυμεί πάντα η εξουσία. Αγχος, που μεταβάλλεται σε αίσθημα ντροπής, όταν βλέπουν π.χ. την εφημερίδα ή το κανάλι τους να αποκρύπτει ειδήσεις που μπορούν να εκληφθούν ως «ενοχλητικές από την κυβέρνηση» ή ακόμη χειρότερα όταν διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα.
Αυτό ήταν το νόημα της γριφώδους ευχής που μου έδωσε πριν από 29 χρόνια ο πατέρας μου. Εννοούσε ότι η υγιέστερη δημοσιογραφία προέρχεται από ΜΜΕ που στηρίζουν μεν την κυβέρνηση, αλλά δεν διστάζουν να της ασκούν κριτική με εποικοδομητικό τρόπο. Στην πορεία, μάλιστα, των ετών, κατάλαβα ότι αυτή η κριτική ήταν και η πλέον αποδοτική καθώς τον εξ οικείων έλεγχο τρέμουν οι κυβερνήσεις κι όχι τη δεδομένη κριτική των αντιπάλων.
Θα αναρωτιέστε τι με έπιασε και αναλύω τα απόκρυφα του επαγγέλματος. Απαντώ με ερώτηση. Αλήθεια τι θα νιώθατε αν αύριο στο περίπτερο βρίσκατε μόνον την «Αυγή»; Θα αναζητούσατε άλλο περίπτερο ή θα εμπιστευόσασταν την ενημέρωσή σας στην εν λόγω εφημερίδα;
Δεν φέρνω τυχαία το παράδειγμα. Το επικαλούμαι γιατί η «Αυγή» απηχεί πλήρως τον ρόλο που απεδείχθη ότι επιφυλάσσει στη δημοσιογραφία η κυβερνώσα Αριστερά. Είδηση στις σελίδες της είναι να εντοπίσεις έστω την παραμικρή διαφοροποίηση από την κομματική γραμμή. Τα πρωτοσέλιδά της είναι συχνά μνημεία στρέβλωσης της πραγματικότητας. Γι’ αυτό και η κάποτε αξιοσέβαστη εφημερίδα κατήντησε να πουλά πανελλαδικά 1.000 φύλλα, όταν ακόμη και η Παΐσιος «Ελεύθερη Ωρα» έχει τριπλάσια κυκλοφορία.
Ολα τούτα, ωστόσο, διόλου απασχολούν την κυβέρνηση, η οποία επιδιώκει να φιμώσει κάθε ενοχλητική φωνή. Δεν φάνηκε αυτό μόνον με τους χειρισμούς της στα κανάλια. Προσφάτως παρακολουθήσαμε ωμή προσπάθεια άλωσης του ΔΟΛ, με τον μέχρι πρότινος πρόεδρο της «Αυγής» Βασ. Μουλόπουλο να επιχειρεί να μας πείσει ότι θα διηύθυνε με άλλο τρόπο το «Βήμα» και τα «Νέα». Της εξέλιξης αυτή είχε μάλιστα προηγηθεί και άλλη μια παράξενη εξέλιξη. Αίφνης άρχισε να στηρίζει την κυβέρνηση εκδοτικό συγκρότημα, τον ιδιοκτήτη του οποίου οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλαν μέχρι πρότινος ως διαπλεκόμενο με τον Στ. Θεοδωράκη.
Πού θέλω να καταλήξω; Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα διστάσει να κάνει οτιδήποτε για να παραμείνει στην εξουσία, αξιοποιώντας ότι οι εκδοτικές επιχειρήσεις δοκιμάζονται οικονομικά με πρωτοφανή τρόπο λόγω (και) Διαδικτύου. Το φαινόμενο δεν είναι βέβαια ελληνικό, γι’ αυτό και όλα τα σοβαρά κράτη ήδη παρεμβαίνουν νομοθετικά για να βοηθήσουν τις παραδοσιακές τους εφημερίδες, συνειδητοποιώντας ότι παραμένουν η μόνη αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης μπροστά στο χάος του Ιντερνετ.
Αν ακόμη δεν καταλαβαίνετε το νόημα του σχολίου σκεφτείτε τη μέρα που στο περίπτερο οι επιλογές σας θα είναι μεταξύ «Χωνιού», «Καρφιού», «Μακελειού», «Kontra News», «Αυγής» και «Documento», όπως και το πώς θα είναι το Ιντερνετ χωρίς τις «υπόλοιπες» εφημερίδες. Εν ολίγοις τα δημοκρατικά κόμματα και πρωτίστως η Ν.Δ. οφείλουν να παρέμβουν άμεσα και όπως μπορούν. Οταν δεν υπάρχει η ελεύθερη ενημέρωση, κινδυνεύει η Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο τελευταίος που μοιάζει να κόπτεται.