Ακούγεται ίσως παράδοξο, αλλά η πρόταση του υφυπουργού Παιδείας Κώστα Ζουράρι να φοιτήσουν προσφυγόπουλα σε ειδικά τμήματα ιδιωτικών σχολείων δεν είναι για πέταμα. Μέσα στα διάφορα περίεργα έως και παράλογα που ακούγονται από το στόμα του, η συγκεκριμένη άποψη έχει λογική. Λογική που ενδεχομένως να μην την έχει σκεφτεί ούτε ο ίδιος ούτε βέβαια ο προϊστάμενός του υπουργός Κώστας Γαβρόγλου, που έσπευσε αμέσως να την απορρίψει προς μεγάλη ικανοποίηση, ακόμη και αγαλλίαση, αρκετών εν δυνάμει… θιγομένων.
Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, έχει μεγάλη ανάγκη παραδειγμάτων και συμβολισμών. Κάποτε, η τάξη των ταγών, είτε ονομάζεται «ιθύνουσα» είτε «αστική» ή και «μεγαλοαστική», πρόσφερε παραδείγματα και συμβολισμούς στην ελληνική κοινωνία και στο ελληνικό κράτος που με μύριες όσες δυσκολίες προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του και να επεκταθεί. Οχι βέβαια ολόκληρη η τάξη των ταγών, καθώς είναι γνωστή η συμπεριφορά των κοτζαμπάσηδων και η επίδραση του κοτζαμπασισμού στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους, αλλά κυρίως αρκετών από εκείνους που είχαν κάνει περιουσίες στο εξωτερικό και μετατράπηκαν σε κοσμοπολίτες αστούς στην πορεία.
Εννοούμε βεβαίως τους Ελληνες πλουσίους της διασποράς, που έγιναν εθνικοί ευεργέτες και στήριξαν με διάφορους τρόπους τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού της Ελλάδας, αλλά και τους άλλους που μπήκαν στην πρώτη γραμμή στους πολεμικούς αγώνες που οδήγησαν στον διπλασιασμό της ελληνικής επικράτειας. Ολα αυτά μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου χονδρικά, όταν οι ηγετικές τάξεις των δυνάμεων που είχαν εμπλακεί σε μια πάλη μέχρι θανάτου δεν δίσταζαν να στέλνουν τα παιδιά τους στην πρώτη γραμμή. Μετά τον πόλεμο όμως, η εικόνα άλλαξε, κρίνοντας από όσα διαπίστωσε και έγραψε για τη συμπεριφορά της «ιθύνουσας τάξης» στην περίφημη έκθεσή του ο Πολ Πόρτερ, ο απεσταλμένος του Τρούμαν στην Ελλάδα, ενόψει του Σχεδίου Μάρσαλ.
Με αυτή την έννοια και σε μια χώρα που είναι σε παρακμή, όπως σήμερα η Ελλάδα, είναι αναγκαίο να υπάρξουν παραδείγματα από τους από πάνω για να τα δουν οι από κάτω. Παραδείγματα που θα λειτουργήσουν συμβολικά, αντίθετα από τις λεγόμενες «συμβολικές» καταλήψεις κτιρίων και δρόμων από οργανωμένες μειοψηφίες. Λες και η «συμβολική κατάληψη», όρο που έχουν αποδεχθεί μέσα στην ανοησία τους δημοσιογράφοι και μίντια, είναι διαφορετική από την πραγματική κατάληψη… Και τέτοιο συμβολικό παράδειγμα με την πραγματική σημασία της διατύπωσης θα ήταν η δημιουργία και η φιλοξενία τμημάτων προσφυγόπουλων σε ιδιωτικά σχολεία.
Οχι ασφαλώς σε όλα ή σε μικρά ιδιωτικά σχολεία, αλλά σε μεγάλα και «εμβληματικά», που διαθέτουν χώρους και εγκαταστάσεις και από τα οποία αποφοιτούν παιδιά που αντικειμενικά ανήκουν στις ηγετικές τάξεις, όπως και να ορίζονται αυτές. Οι δαπάνες καλύπτονται από τα κονδύλια της Ε.Ε. για την αντιμετώπιση του προσφυγικού – μεταναστευτικού προβλήματος και περιλαμβάνουν την πρόσληψη του απαραίτητου προσωπικού και τη μεταφορά των προσφυγόπουλων προς και από τα σχολεία, ώστε να ακυρώνεται το επιχείρημα της απόστασης από τα προσφυγικά κέντρα.
Η έννοια ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι ότι όταν τα ιδιωτικά σχολεία όπου φοιτούν τα παιδιά των ταγών της κοινωνίας μας δέχονται, έστω και κατόπιν πίεσης, προσφυγόπουλα στους χώρους τους, εξασθενούν οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται στα αντίστοιχα δημόσια σε διάφορες περιοχές της χώρας. Είτε αυτές προέρχονται από άγνοια και αδικαιολόγητους φόβους είτε γιατί αναδεικνύεται ο ρατσισμός που υπήρχε ώς τώρα ανομολόγητος και σε λανθάνουσα μορφή σε πολλούς Ελληνες. Επιπλέον και εξίσου σημαντικό, υπονομεύεται ένα πεδίο δράσης της Χ.Α. Αντίθετα, δίνεται μια ευκαιρία στις τάξεις των ταγών να δείξουν ότι μοιράζονται (ανέξοδα και δίχως ρίσκο πάντως) τα βάρη και τις ευθύνες που φορτώθηκε η κοινωνία στο σύνολό της, χωρίς δική της υπαιτιότητα, με το προσφυγικό – μεταναστευτικό κύμα. Ετσι λειτουργούν τα παραδείγματα και οι συμβολισμοί.
Δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο να υπάρξουν έντονες αντιδράσεις από κοινωνικές τάξεις που αντιμετωπίζουν το προσφυγικό από απόσταση, στην περίπτωση που η κυβέρνηση τολμήσει το εγχείρημα. Κάτι τέτοιο θα ήταν βεβαίως αποκαρδιωτικό και ταυτόχρονα επιβεβαιωτικό της παρακμής στην οποία βρίσκεται η χώρα. Από την άλλη πλευρά, είναι φορές που οι κυβερνήσεις πρέπει να αποδεικνύουν ότι βρίσκονται επάξια στην εξουσία.