Άνθρωποι από τον χώρο του ελληνικού τραγουδιού μιλούν για τον Λουκιανό που γνώρισαν με αφορμή τον θάνατό του, σε ηλικία 74 ετών, έπειτα από χρόνια προβλήματα υγείας.
Γιώργος Ανδρέου, συνθέτης και συγγραφέας
O «κόσμος» του είχε κάτι από την Αμερική του ’50 και του ’60, χωρίς όμως τίποτα μπλαζέ και ψεύτικο. Ηταν ένας μουσικός κόσμος αληθινός και τρυφερός, κατασκευασμένος με τον τρόπο του Λουκιανού, με τα δικά του υλικά και συνδεδεμένος με τη Μεσόγειο. Το μείγμα που μας χάρισε ο Κηλαηδόνης ήταν απολύτως μοναδικό, είχε έναν κοσμοπολιτισμό αλλά και κάτι σπάνιο στο ελληνικό τραγούδι: Ενα έξυπνο χιούμορ αστικού τύπου. Τον Λουκιανό θα τον θυμόμαστε ως μια κινηματογραφική περσόνα του τραγουδιού.
Λάκης Παπαδόπουλος, τραγουδοποιός
Για τον συνθέτη Λάκη Παπαδόπουλο η είδηση του θανάτου του Λουκιανού Κηλαηδόνη έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, καθώς πληροφορήθηκε το γεγονός μέσω του τηλεφωνήματος της «Κ». Πάντως, ήταν μια συζήτηση που έκανε τελευταία με φίλους και γνωστούς και αγωνιούσε για την κατάσταση της υγείας του. Οι δύο τους είχαν συναντηθεί λίγες φορές, όπως δήλωσε στην «Κ» αλλά αυτό που του είχε κάνει εντύπωση ήταν «η ευγένειά του, η τρυφερότητά του και η γλυκύτητά του».
«Ηταν ωραίος άντρας με μια φωνή και έναν τρόπο γραφής εντελώς δικό του. Η μουσική του είχε επιρροές από την αμερικανική country μουσική», πρόσθεσε επίσης ο Λάκης Παπαδόπουλος.
«Θα έχει παράδεισο γιατί ήταν άνθρωπος με θετική αύρα και δεν πιστεύω να πείραξε κανέναν σε αυτή τη ζωή», είπε χαρακτηριστικά.
Μελίνα Τανάγρη, τραγουδοποιός
«Το αεράκι Λουκιανός φύσηξε για αλλού. Ετσι κι αλλιώς το ξέραμε ότι η εποχή της ανεμελιάς μας έχει πια τελειώσει».
Κώστας Λειβαδάς, τραγουδοποιός
Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στα παιδιά που έπαιζαν πιάνο και έλεγαν τα τραγούδια τους παίζοντας πιάνο. Για μένα προσωπικά υπήρξε εμβληματική εικόνα, επειδή ανήκω σε αυτούς που λένε τις ιστορίες τους παίζοντας πιάνο και επηρέασε καθοριστικά την εφηβική μου ηλικία. Θεωρώ πως ο Λουκιανός παρέμενε πάντα ένα ανυπότακτο παιδί και ένας αιώνια ανήλικος και εμβληματική εικόνα, από το πάρτι στη Βουλιαγμένη μέχρι τις συναυλίες στο Λυκαβηττό, για εμάς που ήμασταν παιδιά τη στιγμή που άνθιζε και προσπαθούσαμε να γράψουμε τα τραγούδια μας.
Οι συζητήσεις μαζί του ήταν για μένα απόλαυση γιατί είχαμε πολλά κοινά σημεία αναφοράς και κοινή αισθητική παρόλο που δεν ένιωθα ότι συγγενεύω μαζί του σε ό,τι αφορά το καυστικό χιούμορ όμως οι καντάδες, το μπελ κάντο, οι μεγάλες μπάντες της Ορλεάνης, η Φωκίωνος Νέγρη, ήταν πράγματα μοναδικά που τα είχε σαν φυλαχτό. Ο πατέρας μου και οι θείοι μου πήγαν στο ίδιο γυμνάσιο στην Αχαρνών που πήγαινε και ο Λουκιανός και από εκεί βγήκαν πολλά ανυπότακτα παιδιά. Δεν γνωριστήκαμε ποτέ καλά, ούτε είχα σκεφτεί να τζαμάρουμε μαζί σε κάποιο μπλουζ αλλά είχα απολαύσει πολύ τις δύο εκτενείς συζητήσεις μαζί του στο Μεταξουργείο και στα Χανιά.
Ηταν απολαυστικός ο καυστικός και ταυτόχρονα αυστηρός του τρόπος. Είναι μια μοναδική φυσιογνωμία στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού επανεπινόησε τον εαυτό του και όλη την επαναστατικότητα που πήρε από το ροκ εν ρολ τη γύρισε σε προσωπικούς δίσκους κάτι που με συγκινεί. Δεν υπάρχει άνθρωπος να σκεφτεί το όνομα Λουκιανός και να μην λυπηθεί σήμερα αλλά και να μην έχει σαν πρώτη αντίδραση ένα χαμόγελο. Ο Λουκιανός υπήρξε προϊόν αλυσίδας μιας μεγάλης κουλτούρας και διαπαιδαγώγησης και ένας μεγάλος ευγενής του τραγουδιού.