Πόσες εθνικές ήττες πρέπει να ζήσουμε μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως δεν μπορούμε να συνεχίζουμε στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο; Πόσες αναλύσεις περί μη βιώσιμου χρέους θα χρειαστούν μέχρι να αποδεχθούμε πως δεν επαρκούν τα πρωτογενή πλεονάσματα για να το αποπληρώσουν; Πόσες υπογραφές πρωθυπουργών θα καταλήξουν κουρελόχαρτα μέχρι να καταλάβουμε πως πριν από την υπογραφή διαπραγματευόμαστε και μετά την υπογραφή τηρούμε τις δεσμεύσεις μας; Το δίλημμα προς όλους τους βουλευτές τίθεται αμείλικτο. Να νομοθετήσουμε και άλλα μέτρα; Ακόμα και με ορίζοντα μετά το 2018; Και τι νόημα έχει το 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα –όπως είπε πάλι ο κ. Ντάισελμπλουμ– χωρίς παραγωγικές επενδύσεις;
Αυτή τη φορά το δίλημμα είναι απλό:
•Οχι στα νέα μέτρα – αποτέλεσμα της αναξιοπιστίας της κυβέρνησης αυτής αλλά και της ιδεοληψίας των θεσμών.
•Οχι στο πρόγραμμα που υπερφορολογεί χωρίς να εξορθολογίζει.
•Οχι στη συνέχιση των αλλαγών «στα χαρτιά».
•Οχι στην επενδυτική ανομβρία.
Οκτώ χρόνια μνημονίων και τι καταφέραμε; Καταφέραμε μόνο να μειώσουμε το κόστος εργασίας, ώστε να ξαναγίνει ο τουρισμός ανταγωνιστικός μέσω της μείωσης των τιμών. Καταφέραμε –δημοσιονομικά– να υπερφορολογούμε τους συνεπείς πολίτες χωρίς να πετύχουμε ουσιαστική πάταξη της φοροδιαφυγής. Οι δαπάνες δεν έχουν εξορθολογιστεί, με αποτέλεσμα να παρουσιάσουν ένα δισ. αύξηση το 2016 έναντι του 2015 την ώρα που είχαμε ανάπτυξη. Επιστροφή, δηλαδή, στις παλιές καλές πρακτικές (σπατάλες) του παρελθόντος.
Οι εξαγωγές υστερούν, αν και η αστάθεια της περιοχής έχει ευνοήσει τη χώρα μας ως τουριστικό προορισμό. Αν θέλαμε με όρους ψυχολογίας να διακρίνουμε τους πολίτες σε κατηγορίες, αυτές θα ήταν: εκείνοι που παρουσιάζουν σημάδια παραίτησης, αυτοί που έφυγαν και εκείνοι που αναζητούν τρόπο να φύγουν από τη χώρα. Η ευθύνη ανήκει στους πολιτικούς. Γιατί δεν είναι η ώρα των ισοδυνάμων, του ορθού ή του ανάποδου κόφτη.
Είναι η ώρα ενός Εθνικού Σχεδίου Διάσωσης της χώρας. Ενός σχεδίου βασισμένου στον ρεαλισμό. Που θα έπειθε τους εταίρους. Που θα ήταν «ιδιοκτησία μας» και συνεπώς θα το τηρούσαμε. Ενός σχεδίου στο όνομα του οποίου θα ζητούσαμε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Μπορεί να συγκροτηθεί ένα τέτοιο σχέδιο; Ασφαλώς, μπορεί. Ποιοι είναι οι βασικοί του άξονες; Να συνεχίσουμε να αφαιρούμε μέσω των πλεονασμάτων από την άμεση κατανάλωση, αλλά το 1,5% έως 2% από αυτά να διοχετευθεί στις επενδύσεις. Με αυτό τον τρόπο θα στηρίξουμε την απασχόληση, την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και θα θέσουμε τις βάσεις για ανάπτυξη χωρίς έκρηξη εισαγωγών. Να προχωρήσουμε σε μια επανάσταση στο ασφαλιστικό και στο φορολογικό προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης των επενδύσεων και της απασχόλησης. Με τη δημιουργία αποθεμάτων ικανών να εσωτερικεύουν το τεράστιο εξωτερικό χρέος που υπονομεύει την εθνική μας κυριαρχία. Να εστιάσουμε στις ποιοτικές υπηρεσίες προς τους πολίτες χτίζοντας ένα σύγχρονο, δίκαιο περιβάλλον ανταγωνισμού αλλά και παρέχοντας το κοινωνικό κράτος, που άλλες χώρες –ακόμη και φτωχότερες– θεωρούν αυτονόητα δεδομένο. Να αντιστρέψουμε τη συρρίκνωση του πληθυσμού. Με τη δημιουργία ανάπτυξης και επενδύσεων αποτρέπουμε στους νέους από το να φεύγουν, παροτρύνουμε εκείνους που έφυγαν να επιστρέψουν και με πολιτικές στήριξης της οικογένειας αντιμετωπίζουμε την υπογεννητικότητα. Να χτυπήσουμε τη διαφθορά στη ρίζα της. Χρειάζεται αναβάθμιση της Δικαιοσύνης και περιβάλλον διαφάνειας για να καταπολεμήσουμε τη μικρή και μεγάλη διαφθορά. Να θεσπίσουμε τον αυστηρό διαχωρισμό κυβερνώντος κόμματος -Δημοσίου. Απαιτείται οργανωτική ανασυγκρότηση Δημοσίου για μεγάλες οικονομίες κλίμακας. Να σταματήσουμε τη σπατάλη στις προμήθειες. Θα το πετύχουμε μέσω της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και συγκέντρωσης των αγορών, ώστε να περιοριστούν προβλήματα καθημερινότητας όπως για παράδειγμα οι σημερινές ελλείψεις στα νοσοκομεία.
Το εθνικό σχέδιο για να εφαρμοστεί, χρειάζεται τόλμη, αποφασιστικότητα και διάθεση σύγκρουσης με κάθε συμφέρον που αντιστέκεται. Ετσι όμως θα αποδείξουμε πως είναι «ιδιοκτησία μας» και ότι μπορούμε να το φέρουμε σε πέρας. Με αυτό ως όπλο –και όχι με φαντασιώσεις για δήθεν «περήφανη διαπραγμάτευση»– θα απαιτήσουμε τη συναίνεση των εταίρων εκεί που χρειάζεται, πρωτίστως στη μεταφορά κονδυλίων στις επενδύσεις. Ολα τα οικονομικά μοντέλα δείχνουν ότι η αποκλιμάκωση του χρέους είναι πολύ πιο ασφαλής και διατηρήσιμη μέσω αυτής της εναλλακτικής.
Ελληνικό σχέδιο διάσωσης δεν είχε καμία κυβέρνηση έως τώρα. Επέλεγαν να δημιουργούν κεφάλαιο εμπιστοσύνης όσο υλοποιούσαν το σχέδιο των θεσμών και το κατέστρεφαν με ανούσιες διαπραγματεύσεις και μονομερείς ενέργειες. Κατέληξαν όλες –με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να αποτελούν την κορύφωση του δράματος– αναξιόπιστες και ανίκανες να πείσουν και για τα πιο απλά. Η ώρα της αλλαγής πορείας έφθασε. Και η ώρα των ευθυνών όλων μας έφθασε.
* Ο κ. Χάρης Θεοχάρης είναι ανεξάρτητος βουλευτής Β΄ Αθηνών.