Δεν είμαι από τους τακτικούς επισκέπτες στο λιμάνι του Πειραιά τους χειμερινούς μήνες και η προοπτική να πάρω το πλοίο για κοντινό προορισμό εκτός της περιόδου αιχμής μού άρεσε σαν ιδέα. Τι ωραία που δεν θα ξαναζούσα τις καλοκαιρινές εμπειρίες με τον συνωστισμό, το κυκλοφοριακό χάος, τη βρώμα και την κραυγαλέα αίσθηση ότι εντάσσουμε τους χώρους του στον Πρώτο Κόσμο σχεδόν καταχρηστικά. Αυτό που πάντα μου κάνει εντύπωση στο λιμάνι του Πειραιά είναι η συνεπής (και πολύ αποτελεσματική) αντίσταση σε κάθε αλλαγή και πρωτοβουλία εκσυγχρονισμού. Το τοπίο παραμένει σχεδόν απαράλλακτο, ενώ στον πολύ πιο κρίσιμο τομέα των υπηρεσιών προς τα εκατομμύρια επιβατών οι επιδόσεις παραμένουν απογοητευτικές. Αναρωτιέται κανείς αν τόσοι άνθρωποι με θέσεις ευθύνης στον ΟΛΠ τα τελευταία χρόνια έχουν ακολουθήσει οι ίδιοι τις πιο κοινότοπες διαδρομές των κοινών θνητών με πιο χαρακτηριστική την πορεία από τον σταθμό του Ηλεκτρικού μέχρι το ίδιο το λιμάνι, απόσταση περίπου 80-100 μέτρων. Επειδή δεν έφτασα με το τρένο, δεν είχα τη χαρά να δω για πολλοστή φορά τις κυλιόμενες σκάλες της περίφημης πεζογέφυρας να μη λειτουργούν σε ένα περιβάλλον απολύτως προσβλητικό για κάθε πολιτισμένη πόλη (γκράφιτι, σκουπίδια κ.λπ.).
Το ενδιαφέρον με τον Πειραιά είναι ότι ακούς διαρκώς ευοίωνες ειδήσεις με επενδυτικά σχέδια, επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, έργα υποδομής που «κάποτε» θα αλλάξουν τη σημερινή εικόνα υποβάθμισης. Από πολιτιστικά πάρκα και νέα μουσεία μέχρι φιλόδοξα οικιστικά κέντρα, υπεραγορές και πίστες για Φόρμουλα 1, η ευρύτερη περιοχή στις παρυφές της Δραπετσώνας θεωρείται «φιλέτο» του ελληνικού (και ημιθανούς, δυστυχώς) real estate. Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα, όλα φέγγουν στο θάμπος μιας διαρκούς καθήλωσης.
Κι ενώ φαντασιωνόμαστε τις Χίλιες και τη μία Νύχτες έρχεται ο ρεαλισμός του δρόμου να σε επαναφέρει στο σήμερα: άνθρωποι που προσπαθούν να περάσουν δρόμους πυκνής κυκλοφορίας από όλα τα πιθανά σημεία, αστυνομικούς να προσπαθούν να επιβάλουν μια στοιχειώδη κανονικότητα, με τα ταξί και όλο το «σέβεντις» σκηνικό να παραπέμπει σε κάποια βαλτωμένη μητρόπολη της Μέσης Ανατολής.
Σε αυτό το πλαίσιο επείγει η εφαρμογή του επενδυτικού σχεδίου της Cosco. Οπως είναι γνωστό, ο κινεζικός κολοσσός κατέχει από τον περασμένο Αύγουστο το 51% των μετοχών του ΟΛΠ και έχει υποσχεθεί επενδύσεις ύψους 600 εκατομμυρίων ευρώ. Στο «πακέτο» περιλαμβάνεται η δημιουργία πεντάστερου ξενοδοχείου και νέου εκθεσιακού κέντρου στο λιμάνι. Δυστυχώς, από τη συμφωνία εξαιρέθηκε το μέτωπο της Δραπετσώνας εξαιτίας των γνωστών ιδεοληψιών της κυβέρνησης, εξέλιξη που μας εξασφαλίζει ότι για τα επόμενα χρόνια δεν πρόκειται να γίνει απολύτως τίποτα σε ένα από τα πιο προνομιακά σημεία της ευρύτερης περιοχής.
Ας είναι. Αν η Cosco κάνει την αρχή, τίποτα δεν θα μπορέσει να σταματήσει αυτό που έρχεται.