Λουκιανός Κηλαηδόνης: αληθινός, αντισυμβατικός, αισθηματίας

Λουκιανός Κηλαηδόνης: αληθινός, αντισυμβατικός, αισθηματίας

4' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Είναι σούρουπο, έχω την πλαζ απέναντί μου, έχει αρχίσει και μαζεύεται κόσμος κι εγώ πηγαίνω να αλλάξω για να βγω στη σκηνή. Η εικόνα που αντίκρισα επιστρέφοντας θα μείνει για πάντα μέσα μου, ένα τεράστιο πλήθος. Ηταν πραγματικό σοκ. Οπως όταν έμαθα ότι εκείνο το βράδυ δεν δούλεψε κανείς κινηματογράφος, δεν πήγε κανείς σινεμά». Ετσι είχε ανακαλέσει στη μνήμη του ο Λουκιανός Κηλαηδόνης τη θρυλική πλέον συναυλία στην πλαζ Βουλιαγμένης, για να την αφηγηθεί σε συνέντευξή του στην «Κ» το 2013.

Ο δημοφιλής τραγουδοποιός διέγραψε σπουδαία πορεία στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού, και σ’ αυτήν την πορεία, μια στιγμή, μια βραδιά, τον Ιούλιο του ’83, ήταν αυτό που κάθε καλλιτέχνης ονειρεύεται να ζήσει. Το πάρτι στη Βουλιαγμένη που, σύμφωνα με υπολογισμούς της Αστυνομίας παρακολούθησαν εκατό χιλιάδες άτομα, έμεινε στην Ιστορία και σημάδεψε μια γενιά η οποία τίναζε τότε από πάνω της τη σοβαροφάνεια των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, την ίδια στιγμή που άρχιζε να κάνει τα πρώτα του δειλά βήματα το lifestyle. Ειδικά αυτή η γενιά αισθάνθηκε χθες το «τέλος εποχής» όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του Λουκιανού Κηλαηδόνη σε ηλικία 74 ετών, εξαιτίας πολλών προβλημάτων που αντιμετώπιζε με την καρδιά του τα τελευταία χρόνια.

Αντισυμβατικός και αισθηματίας, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης παρέμεινε μια σχεδόν κινηματογραφική περσόνα σε όλη του τη διαδρομή από τις αρχές της δεκαετίας του ’70. «Ο μουσικός του κόσμος είχε κάτι από το παλιό καλό Χόλιγουντ των δεκαετιών του ’50 και του ’60», δήλωσε στην «Κ» ο συνθέτης Γιώργος Ανδρέου. «Κάτι τρυφερό και αληθινό, καθόλου μπλαζέ, που εκτός από κοσμοπολίτικο ήταν και απολύτως μεσογειακό».

Συνέθεσε όμορφες μελωδίες και τραγούδια που αγαπήθηκαν από τον κόσμο. «O ύμνος των μαύρων σκυλιών», «Ενας φτωχός και μόνος κάου-μπόι», «Εγώ θα σ’ αγαπώ και μη σε νοιάζει», «Μια μέρα μιας Μαίρης», «Θερινά σινεμά», «Βουλιαγμένη», «Αχ Ρίτα», «Στα κορίτσια λέμε ναι» και τόσα άλλα, τραγούδια βιωματικά, παρεΐστικα και πολύ συχνά με ένα ιδιαίτερο χιούμορ, πράγμα σπάνιο για το ελληνικό τραγούδι που ειδικά τότε παρέμενε εξαιρετικά φορτισμένο πολιτικά.

Εγραψε τη μουσική για τον «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, συνεργάστηκε με σπουδαίους στιχουργούς, όπως οι Νίκος Γκάτσος, Μάνος Ελευθερίου, Γιάννης Νεγρεπόντης, Λευτέρης Παπαδόπουλος.

Πώς ξεκίνησε η περιπέτεια του τραγουδιού; Με δικά του λόγια: «Από ένα ψέμα! Οταν ήμουν 14 χρόνων ήρθε στην Αθήνα για διακοπές μια φιλική οικογένεια από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το αγόρι της οικογένειας, ο Αλκης, μας έπαιξε ένα τραγούδι που είχε γράψει. Μου άρεσε πολύ. Κι όταν πέρασε το καλοκαίρι κι εκείνος έφυγε, εγώ μάζεψα τους φίλους μου και τους το παρουσίασα, σαν δικό μου. Περιττό να σας πω ότι έγινε η ατραξιόν του φθινοπώρου. Σ’ όλα τα πάρτι μού ζητούσαν το τραγούδι αυτό. Μέχρι που το βαρέθηκαν. “Δε γράφεις κανένα καινούργιο;” μου έλεγαν όλοι. Κι εγώ αναγκάστηκα να ξεκινήσω… Ετσι, μέχρι σήμερα, υπερασπίζομαι αυτό το ψέμα».

Ο Κηλαηδόνης, όμως, ήταν κι ένας υμνητής της αθηναϊκής γειτονιάς. «Αγαπώ την Αθήνα», είχε πει. «Οταν σπούδαζα αρχιτεκτονική και ήμουν στο τρίτο έτος ο Τσαρούχης μας είπε: “Το μόνο που θα μπορούσατε να κάνετε σαν αρχιτέκτονες είναι να ισοπεδώσετε αυτή την πόλη για να ξαναγίνει η Αθήνα”. Ο Ξενάκης, όταν ήρθε μετά τη Χούντα και την είδε, έδειξε όλο του τον πόνο λέγοντας: “Αισθάνθηκα σαν να βλέπω τη μάνα μου να εκδίδεται στο πεζοδρόμιο”».

Το 1972 άρχισε την κοινή του πορεία με την ηθοποιό Αννα Βαγενά. Μαζί απέκτησαν δύο κόρες, τη Γιασεμί, που κληρονόμησε την καλλιτεχνική του φλέβα, και τη Μαρία. Μαζί έφτιαξαν και το θέατρο «Μεταξουργείο», το καλλιτεχνικό τους σπίτι. Ποια είναι για εσάς η ιδανική διαδρομή, ρωτήθηκε σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Κ» της Καθημερινής.

«Σαν του Σινάτρα, υποθέτω. Διέθετε μια εκπληκτική φωνή, είπε υπέροχα τραγούδια, ήταν όμορφος, είχε τις ωραιότερες γυναίκες, τους καλύτερους μουσικούς, μπαινόβγαινε στον Λευκό Οίκο… Και του Πικάσο, βέβαια, που πρόλαβε και τα έκανε όλα. Εισέπραξε τη δόξα του εν ζωή. Αλλά δεν τους ζηλεύω. Τους καμαρώνω».

H κηδεία του θα γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο.

Με άφησαν να κάνω του κεφαλιού μου

Δίσκος σταθμός στην πορεία του Λουκιανού Κηλαηδόνη ήταν τα «Μικροαστικά» σε μουσική δική του και στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη. Ο ίδιος ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, σε μια ειδική έκδοση της «Κ» το 2003 με τίτλο «100 δίσκοι και η ιστορία τους», είχε γράψει γι’ αυτή τη δουλειά ένα προσωπικό κείμενο. Δημοσιεύουμε το παρακάτω απόσπασμα:

«Τα “Μικροαστικά” δεν είναι απλώς μια δουλειά που αγάπησα και την έκανα με πολλή όρεξη, είναι ο δίσκος που μου άνοιξε τον δρόμο και στη συνέχεια με οδήγησε στον “Κάου-μπόυ” και δεν ξέρω πού αλλού. Κι ενώ στη σειρά των δίσκων που έχω βγάλει είναι ο τρίτος, πάρα πολύς κόσμος μου λέει… “σε παρακολουθώ από τότε”. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι ότι τα “Μικροαστικά” τα πρότεινα στην Columbia, με τότε διευθυντή τον Τάκη Λαμπρόπουλο, επανειλημμένως, και εκείνος τα απέρριπτε. Για δικούς του λόγους, πολιτικούς λόγους… δεν τα πίστευε. Τα “Μικροαστικά” όταν βγήκαν το ’73, τον Οκτώβρη του ’73, πήγαν πάρα πολύ καλά και μου άνοιξαν τον δρόμο και στις εταιρείες, δηλαδή άρχισαν οι εταιρείες να λένε: άσ’ τον αυτόν να κάνει κάτι. Πάντως, δεν ήτανε μέσα στη μόδα. Ητανε χούντα, ήταν Πάριος, ήτανε Κατσαρός… ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς… Αυτός όμως ο ανορθόδοξος δίσκος έκανε και πολύ καλές πωλήσεις. Εκτοτε με άφησαν να κάνω του κεφαλιού μου».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή