Θα πρέπει να απευθυνθεί κανείς στον Ηλία Νικολακόπουλο, δεινό γνώστη της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, για να πληροφορηθεί εγκύρως αν στην περίπτωση του «Ποταμιού» σημειώθηκε κάποιο ρεκόρ, όχι πάντως από αυτά που προκαλούν ενθουσιασμό. Για να μάθει δηλαδή αν έχει ή δεν έχει προηγούμενο, στον 20ό ή και στον 19ο αιώνα, η μείωση σχεδόν κατά 50% της βουλευτικής δύναμης ενός κόμματος, και μάλιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Χωρίς καν να περάσει ενάμισης χρόνος από τη στιγμή της εκλογής τους, οι πέντε από τους έντεκα βουλευτές του «Ποταμιού» αποχώρησαν, μετακινούμενοι άλλοι προς τα δεξιά, άλλοι προς τα κεντροαριστερά και άλλοι προς ένα όλο και πιο αδιευκρίνιστο και θολό Κέντρο, που όσο περισσότεροι επιχειρούν να το ενώσουν, τουλάχιστον στο επίπεδο της ρητορικής, τόσο περισσότερο διασπάται.
Και μόνο η κίνηση των αποχωρούντων προς αντίθετες κατευθύνσεις δείχνει πόσο δύσκολο ήταν να συνυπάρξουν πολιτικά και να συμπορευτούν ιδεολογικά επί μακρόν άνθρωποι με αντίθετες αντιλήψεις για ουκ ολίγα σοβαρά ζητήματα. Οσο δούλεψε σαν συγκολλητίνη η όποια προσωπική γοητεία του επικεφαλής του «Ποταμιού», δούλεψε. Ενα κόμμα όμως που χρωστάει την ενότητά του αποκλειστικά στον αρχηγό του –που παραμένει αρχηγός, όσοι ευφημισμοί κι αν επιστρατευτούν– και του οποίου η ιδεολογική υπόσταση ταυτίζεται με την εικόνα και τις σποραδικές και συχνά αντιφατικές ατάκες του επικεφαλής του, δεν έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Κάποια στιγμή τα μάγια λύνονται. Και αυτό που φάνταζε καινούργιο, και σαν καινούργιο προβαλλόταν ελαφρώς αυτάρεσκα, αποκαλύπτεται καταφαγωμένο ένδοθεν από το παλιό, που επιβιώνει με πάμπολλες μορφές: αρχηγισμός, αριβισμός, μετακινήσεις από κόμματος εις κόμμα με κριτήριο όχι την ιδεολογική σύμπτωση αλλά την ενδεχόμενη βουλευτική επιβίωση.
Για ποιες ιδεολογικές αρχές να μιλήσουμε άραγε όταν υπάρχουν πολιτικοί που αλλάζουν κόμμα πιο συχνά απ’ ό,τι αλλάζουν ομάδα οι βολεϊμπολίστες, οι περισσότεροι από τους οποίους, ως γνωστόν, δουλεύουν με ετήσια ή το πολύ διετή συμβόλαια; Να ένας λόγος, λοιπόν, που εξηγεί την τόσο μεγάλη αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. Δεύτερος λόγος, η οξύτητα με την οποία ανταλλάσσουν τις φιλοφρονήσεις τους οι μέχρι προ δύο ωρών φίλοι, συνεργάτες και από κοινού αναδημιουργοί της Ελλάδας. Τρίτος λόγος, η τυχοδιωκτική θέρμη με την οποία υποδέχονται οι αρχηγοί όσους «αλλαξοπιστήσαντες» μετατοπίζονται προς τη δική τους πλευρά, χωρίς βέβαια να παραδώσουν την έδρα τους στο κόμμα με το οποίο εκλέχτηκαν, αφού κάτι τέτοιο δεν το επιτρέπει ο τυχοδιωκτικός ναρκισσισμός τους. Αν όμως τύχει να αποχωρήσει ένας δικός τους βουλευτής, τότε θα καταγγείλουν σαν ανήθικο το κόμμα που θα τον υποδεχτεί και θα απαιτήσουν να παραιτηθεί πάραυτα από το βουλευτικό του αξίωμα. «Μονά-ζυγά δικά μας», αυτό το δόγμα επικρατεί. Γι’ αυτό και η πολιτική βγαίνει πάντα ζημιωμένη.