Οι σκηνές από την «Αστέρω», στην κόπια του 1929, προβάλλονταν στο διάλειμμα της παράστασης του Φοίβου Δεληβοριά, σε μια οθόνη με κάδρο, μέρος του σκηνικού του «Ηοtel Ερμού». Σουρεαλιστικό, αν σκεφτείς σε ποιο χώρο παρακολουθούσες τις σκηνές, αλλά και συγκινητικό παράλληλα. Φουστανέλες, βοσκότοποι, τσέλιγκες και βοσκοπούλες και μαζί σκηνές μιας άλλης άγνωστης χωμάτινης Αθήνας του 1924, όπως διασώθηκαν στις «Περιπέτειες του Βιλάρ», ξεδιπλώνονταν σε έναν χώρο κατάμαυρο, γκόθικ αισθητικής, με δερμάτινους καναπέδες, πολυθρόνες, χαλιά, βαριές κουρτίνες, όλα πλούσια.
Κάτι ανάμεσα σε μουσική σκηνή και πίστα πολυτελείας, σίγουρα χώρος παράταιρος δίπλα στο ησυχαστήριο του Κεραμεικού, το πρώτο δημόσιο νεκροταφείο της αρχαίας Αθήνας.
Ομως, ο Φοίβος Δεληβοριάς πάντα απολάμβανε τις αντιθέσεις. Γεμάτο από τέτοιες είναι το πρόγραμμα που έφτιαξε με τους Γιαν Βαν για τα αναποφάσιστα μεσημέρια της Κυριακής – και συνεχίζεται έως το τέλος του μήνα. Μια ορχήστρα καλών μουσικών που σχημάτισε ο Γιάννης Αγγελόπουλος ή Jan Van de Engel, όπως τον βάφτισαν οι συμφοιτητές του στο κονσερβατόριο του Ρότερνταμ. Εκείνος στα ντραμς, ο Αλέξης Ιωάννου στο τραγούδι και την κιθάρα, ο Γιώργος Σκηπητάρης στο κλαρίνο, ο Γιάννης Πουπούλης στις κιθάρες, ο Κωστής Χριστοδούλου στα πλήκτρα, ο Κώστας Μερετάκης στα κρουστά και ο Κουβανός Yoel Soto στο μπάσο, παρουσίασαν τραγούδια του πρώτου σε στίχους του Ευθύμη Φιλίππου, που μιλούν για νταλκάδες, για τον θάνατο, για τις σχέσεις, με παραδοσιακό απόηχο και σύγχρονο, υποδόριο χιούμορ, που μάλλον δεν ταιριάζουν με τον χώρο αυτό. Λαϊκός ήχος της Ομόνοιας, κάπως φιλτραρισμένος, αγκαλιά με την τζαζ, το κλαρίνο, τις ηλεκτρικές κιθάρες, τον ήχο από το ηλεκτρικό αρμόνιο, τη θρυλική Farfisa, που έδινε το σύνθημα στα τραγούδια του ’50.
Ο ήχος της έφερνε στον νου μια υπόνοια από τα σουξέ του Βασιλειάδη και του Γαβαλά, όμως εδώ αντάμωνε με τον ήχο του Φοίβου Δεληβοριά, αρκετά πειραγμένο από αυτή την ιδιαίτερη μπάντα.
Λαϊκοδημοτικό γλέντι, φυσικά, δεν ήταν. Ούτε είχε το αίσθημα των πανηγυριών της επαρχίας, ούτε την αψάδα του ήχου της Ομόνοιας. Ομως, όλα κάτι θύμιζαν, μαζί και το χρυσόμαυρο σακάκι του Φοίβου. Εδειχναν αυτόν τον μουσικό κόσμο και την αγάπη του στο λαμέ, τα χαριεντίσματα της πίστας με τους πελάτες, τα κεράσματα, δίχως όμως και να τον χλευάζουν. Αλλοτε έδεναν ωραία μαζί με μια φανκ διάθεση, και άλλοτε αδύναμα, αμήχανα και με μικρές απώλειες. Πώς να ανακαλύψεις την απειλητική συγκίνηση των στίχων του Ευθύμη Φιλίππου στο «Δεν έπρεπε» σε έναν τέτοιο χώρο, που μπορεί να μην είχε στριμωξίδι, αλλά ούτε και συνωμοτικότητα;
Ωστόσο, οι αφηγήσεις του Δεληβοριά πάντα είναι απολαυστικές, είτε μιλάει για παιδικούς έρωτες είτε για τη «Γυναίκα του Πατώκου», επιστρέφοντας 20 χρόνια πριν, σε μια καλοκαιρινή βραδιά, σε κάποια παραλία στα Κύθηρα όπου άναψε νεανικός καβγάς με αφορμή την ιδέα της… ατομικής ιδιοκτησίας.
Με νέα γεύση
Η φανκ εκδοχή που έδωσε στο «Δηλητήριο» του Ν. Καρβέλα με το οποίο ταυτίστηκε η Ρίτα Σεκαλλαρίου στα χρόνια του ’80 είχε άλλη γεύση τώρα, όπως ο «Καθρέφτης» του Φοίβου από τη φωνή της Αννας Βίσση, που ανέβηκε στη σκηνή για να το πουν μαζί. Κι έπειτα μόνη τραγούδησε τα «Σεντόνια» των Νίκου Καρβέλα και Ναταλίας Γερμανού, σε μια ωραία διασκευή από τους Γιαν Βαν. Αυτή την Κυριακή, καλεσμένος θα είναι ο «βάρδος» του δημοτικού τραγουδιού Αντώνης Κυρίτσης.
Ερμού 152, Αθήνα, 210-34.63.003. Εναρξη στις 4 μ.μ.