Και όποιον πάρει ο Χάρος…

2' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Προχθές αργά το βράδυ, μόλις πριν κατέβω από το πεζοδρόμιο για να διασχίσω πεζή τον δρόμο και να πάω σπίτι, ξαφνιάστηκα από ένα αυτοκίνητο που πέρασε μπροστά μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ξαφνιάστηκα όχι επειδή ήμουν αφηρημένος ή απρόσεκτος, αλλά επειδή το όχημα κινείτο σε αντίθετη πορεία στον μονόδρομο. Απ’ ό,τι πρόλαβα να δω, μέσα ήταν μια παρέα νέων. Μου φάνηκε ότι γελούσαν. Δεν ξέρω αν με είδαν καν. Ενιωσα απελπισία και οργή.

Εάν είχα φθάσει στην άκρη του δρόμου δευτερόλεπτα νωρίτερα, ίσως να είχα δει από τα αριστερά μου ότι δεν ερχόταν όχημα, και να είχα βρεθεί στην πορεία αυτού που ερχόταν από δεξιά. Επίσης, εάν κάποιο αυτοκίνητο είχε στρίψει δεξιά από το στενό στο οποίο είχα σταθμεύσει –αν είχε στρίψει κανονικά, δηλαδή– θα είχε συγκρουστεί μετωπικά με το αμάξι της νεαρής παρέας. Με την ταχύτητα που είχε αναπτύξει, ο παραβάτης οδηγός δεν θα προλάβαινε να σταματήσει. Ο δρόμος, παρότι στενός, είναι σχετικά μεγάλης κυκλοφορίας. Γι’ αυτό είναι μονόδρομος. Εκείνη την ώρα συνήθως δεν κυκλοφορούν παιδιά ή ηλικιωμένοι, αλλά τέτοιες παραβατικές συμπεριφορές είναι επικίνδυνες οποιαδήποτε στιγμή του εικοσιτετραώρου.

Μου φαίνεται ότι κάθε χρόνο εξοικειωνόμαστε με ολοένα πιο ακραίες συμπεριφορές. Εδώ και χρόνια ανεχόμαστε μοτοσικλέτες σε πεζοδρόμια, σε πεζόδρομους και στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας. Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια, η τήρηση κανόνων και σημάτων μοιάζει να είναι πλέον προαιρετική για οδηγούς μηχανών. Τώρα η ασθένεια της οδικής αναρχίας και ανυπακοής μεταπήδησε και σε οδηγούς αυτοκινήτων. Τα στοιχεία της Τροχαίας δεν είναι ιδιαιτέρως διαφωτιστικά, επειδή ως μία από τις κύριες αιτίες θανατηφόρων τροχαίων, η «κίνηση στο αντίθετο ρεύμα», που στοίχισε τη ζωή 63 ατόμων από τους 789 που σκοτώθηκαν στην Ελλάδα το 2015, αφορά δρόμους διπλής κατεύθυνσης, ενώ η «αντίθετη κίνηση σε μονόδρομο» χάνεται στην κατηγορία «Λοιπές παραβάσεις». Εμπειρικά, όμως, όλοι παρατηρούμε αύξηση στην παραβατικότητα στους δρόμους – και στα πεζοδρόμια.

Δύσκολα θα αποδειχθεί κάτι με στοιχεία. Σήμερα κυκλοφορούν λιγότερα οχήματα απ’ ό,τι πριν από την κρίση, οπότε είναι φυσικό ο αριθμός θανάτων σε τροχαία να είναι μικρότερος από ό,τι, π.χ., το 2007, όταν 1.449 σκοτώθηκαν στους ελληνικούς δρόμους. Ισως και η αστυνόμευση μπορεί να είναι πιο χαλαρή σήμερα από πριν, οπότε να μην μπορούμε να καταγράψουμε αύξηση ή μη της παραβατικότητας και τις πιθανές αιτίες της. Αυτό που βλέπουμε, όμως, είναι ότι πέρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες –όπως ελλιπής σηματοδότηση, επικίνδυνο οδόστρωμα κ.ά.– οι κίνδυνοι στους δρόμους πηγάζουν σε μεγάλο βαθμό από την έλλειψη παιδείας και από την απουσία ατομικής πειθαρχίας των οδηγών (αλλά και ποδηλάτων και πεζών).

Η αδυναμία τόσο πολλών να υπακούσουν σε κανόνες που θεσπίστηκαν για την προστασία όλων δείχνει αδιαφορία για τη ζωή (του ιδίου και άλλων), κυνισμό, επιθετικότητα, ακραία αντικοινωνική αντίληψη και μια ίσως δικαιολογημένη αίσθηση ατιμωρησίας (εκτός, βεβαίως, για την «κακιά ώρα»). Αυτές τις συμπεριφορές –που ευθύνονται για τόσα άλλα δεινά– δεν μας τις επέβαλε καμία ξένη κατοχή, κανένας δανειστής, κανένα μνημόνιο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή