Τα τελευταία χρόνια έχει τεθεί από αρκετούς σοβαρούς και αρμόδιους ανθρώπους η ανάγκη υπέρβασης της πολιτικοποίησης των ζητημάτων του σκληρού πυρήνα εθνικής ασφαλείας της χώρας με μια σειρά από τρόπους. Η δημιουργία Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας ήταν μία από αυτές τις προτάσεις, που, μάλιστα, έχει βρει ανταπόκριση και από κάποια κοινοβουλευτικά κόμματα (Ν.Δ., Ποτάμι). Το περιβάλλον είναι σύνθετο. Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας τεχνητής όξυνσης του κλίματος στο Αιγαίο από την πλευρά της Αγκυρας, ενώ την ίδια στιγμή η Αθήνα αναζητεί τρόπους να ελιχθεί στο δύσκολο δημοσιονομικό περιβάλλον, προκειμένου να εκσυγχρονίσει υφιστάμενους εξοπλισμούς και να θέσει τις βάσεις για πιθανή προμήθεια νέων. Βασικός σκοπός δεν είναι, βέβαια, ο ανταγωνισμός με την Τουρκία –η οποία εκ των πραγμάτων ως βιομηχανική συμπαραγωγός εξοπλιστικών προγραμμάτων κινείται σε διαφορετικό επίπεδο–, αλλά να διατηρηθεί μια ισχυρή δύναμη αποτροπής, που αποτελεί καίρια συνισταμένη για τη συνολική χάραξη ανεξάρτητης εθνικής πολιτικής.
Η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων επιχειρεί, επιπλέον, να αναδιατάξει τις υφιστάμενες δυνάμεις με τρόπο ο οποίος ανταποκρίνεται και στις προκλήσεις ενός περιφερειακού περιβάλλοντος ασφαλείας το οποίο μεταβάλλεται ταχέως, ενισχύοντας τη διακλαδικότητα και τις πιθανές συνέργειες ανάμεσα στα Οπλα. Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα επιχειρεί, μέσα από τη συμμετοχή της σε διεθνείς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε., να εναρμονιστεί ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει τις τεχνολογικές εξελίξεις σε αντικείμενα όπως ο ηλεκτρονικός πόλεμος στο ολοένα και σημαντικότερο ψηφιακό πεδίο μάχης. Ο κατάλογος είναι μακρύς. Σε όλο τον παραπάνω διάλογο, οι πολιτικοί δεν έχουν να προσθέσουν ούτε ένα ίχνος ουσιαστικής βοήθειας. Αντιθέτως, μπορεί να ενισχύσουν τον κακό συντεχνιασμό που υφίσταται και στο εσωτερικό των Ενόπλων Δυνάμεων, για πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη. Κάποιοι εξακολουθούν να ψελλίζουν ακόμη και για την παραμικρή εξέλιξη, όπως είναι η μετακίνηση κάποιας μονάδας μηδαμινής επιχειρησιακής αξίας, ενώ δειλά δειλά ορισμένοι αρχίζουν να εμφανίζονται δημοσίως ως αυτόκλητοι «μεσίτες». Η Ελλάδα έπαθε από αυτά τα «οικοσυστήματα», καιρός είναι να προχωρήσει παρακάτω με σοβαρότητα, σύνεση και ακραίο επαγγελματισμό.