«Θα χρειαστεί να το κρατήσουμε ίσως και μία εβδομάδα για να το ελέγξουμε», μου είπε ο νεαρός στο εξειδικευμένο κατάστημα και ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. «Και πώς θα ζήσω χωρίς κινητό μία εβδομάδα;» ρώτησα σκοπίμως αυτογελοιοποιούμενος, αλλά και σιχτιρίζοντας μέσα μου για την καταραμένη στιγμή που μου έπεσε κάτω και έκτοτε δεν δουλεύει καλά το wifi και το 3G – μιλάμε για τεράστιο πρόβλημα, όχι αστεία.
Μην τα πολυλογώ, εννοείται πως δεν το άφησα, γύρισα σπίτι και άρχισα να ψάχνω απεγνωσμένα σε μια καλά κρυμμένη κούτα που έχω φυλαγμένα κάποια παλιά μου αντικείμενα (είναι κρυμμένη για να γλιτώσει από την παράδοξη μανία των γυναικών να τα σουτάρουν όλα) και, ω του θαύματος, το βρήκα. Ενα Νokia Ν95, 8GB. Γράφω αναλυτικά τα στοιχεία του, γιατί οι μυημένοι θα θυμούνται, ίσως, ότι επρόκειτο για ένα πραγματικό θαύμα της τεχνολογίας (το 2007) με δύο κάμερες, ραδιόφωνο, bluetooth και τα τοιαύτα… λίγο πριν φάει η Nokia τη σκόνη των smartphones. Καβάτζα είχα, βέβαια, κι έναν φορτιστή και σε ελάχιστα λεπτά ήμουν ενθουσιασμένος που το είδα να ξανανάβει, να ακούγεται ο χαρακτηριστικός του ήχος και να ξεπροβάλλει στην οθόνη του η γνωστή χειραψία με το παιδικό χεράκι.
Καταχαρούμενος που δεν θα έμενα χωρίς τηλέφωνο, επέστρεψα στο κατάστημα για να βάλουν στο παλιό την κάρτα μου. Εκεί όμως με περίμενε η πρώτη έκπληξη. «Τι είναι αυτό;» με ρώτησε με περιέργεια ο ίδιος νεαρός. «Το νέο κινητό μου», είπα νομίζοντας ότι κάνω χιούμορ και η γη έφυγε για δεύτερη φορά κάτω από τα πόδια μου από την απάντησή του: «Συγγνώμη που γελάω, αλλά νομίζω δεν έχω ξαναδεί από κοντά κάτι τέτοιο, ήμουν μικρός όταν κυκλοφορούσαν αυτά τα τηλέφωνα». Με έναν πρόχειρο υπολογισμό συνειδητοποίησα ότι ο 20χρονος που είχα μπροστά μου όντως δεν έλεγε ψέματα. Στην Δ΄ Δημοτικού πρέπει να πήγαινε το 2007, όταν εγώ καμάρωνα για το κινητό-θαύμα μου, και ξαφνικά ένιωσα αυτά τα 10 χρόνια να βαραίνουν απότομα τους ώμους μου και να βγαίνω από το μαγαζί σχεδόν σαν δαρμένος.
Μπαίνοντας, όμως, στο αυτοκίνητο, προέκυψαν ακόμη μεγαλύτερες εκπλήξεις. Με πρώτη τα τρία «μη αναγνωσμένα μηνύματα» που με περίμεναν να τα ανοίξω από το 2011 (ευτυχώς δεν ήταν κάποια χαμένη ευκαιρία). «Χμ, τότε λοιπόν το παρόπλισα», μονολόγησα και άρχισα να περιεργάζομαι το αρχαίο Νokia για να νιώσω ακόμη πιο περίεργα, καθώς στις φωτογραφίες είδα νεογέννητη την 7χρονη σήμερα κόρη μου και όλους τους μεγαλύτερους γύρω της –δηλαδή και εμένα– σαφώς πιο νέους, με περισσότερα και (πιο μαύρα) μαλλιά.
Την αδιόρατη θλίψη μου διέκοψε ένα αυτοτρολάρισμα, διότι το Nokia χτύπησε, κι εγώ πάτησα από συνήθεια την οθόνη, αλλά αυτή δεν υπάκουσε, καθότι δεν ήταν touch screen. Επακολούθησαν ακόμη μεγαλύτερες ήττες, καθώς γρήγορα συνειδητοποίησα ότι ήταν μάταιο να προσπαθήσω να μπω και στο Ιντερνετ. Το κουμπί «ιστός» κάποια στιγμή έδειξε να με συνδέει στο δίκτυο, αλλά μετά έπρεπε να πληκτρολογήσω ένα ένα τα γράμματα των διευθύνσεων. Π.χ. για να μπω στο Facebook, έπρεπε να πατήσω 7 φορές το 3 και αυτό μόνον για να δω στην οθόνη το γράμμα «F», όποτε τα παράτησα. Την ίδια ταλαιπωρία κατάλαβα ότι έπρεπε να υποστώ και για να στείλω μηνύματα, οπότε είπα μέσα μου μία εβδομάδα είναι, θα περάσει.
Φευ, όμως, μετά τις πρώτες ώρες, άρχισα να προσαρμόζομαι στην τεχνολογία του 2007. Ακόμη και όταν έπεσα για ύπνο, χαμογέλασα στην ιδέα ότι για πρώτη φορά ύστερα από (πολλά) χρόνια δεν μπορούσα να σκρολάρω «λίγο» στο Twitter και το Facebook, ενώ το ίδιο έπαθα κι όταν ξύπνησα. Επιασα το κινητό για να δω την ώρα και ξαφνικά κατάλαβα ότι κρατούσα ένα τηλέφωνο… σκέτο και όχι τον διάολο που μας έχει βρει τα τελευταία χρόνια και κοιτάμε από το πρωί ώς το βράδυ άνευ ουσιαστικού λόγου.
Εχετε καταλάβει προφανώς την αφορμή του σημερινού σημειώματος. Το πιστεύετε ή όχι, διανύω την τέταρτη ημέρα με το Nokia και αισθάνομαι το ίδιο όμορφα, όπως προ διμήνου που έκοψα το κάπνισμα. Νιώθω κατά κυριολεξία να έχει αλλάξει η ζωή μου, καθώς υπολογίζω ότι έχω κερδίσει τουλάχιστον ένα δίωρο καθημερινού χαζολογήματος στα social media. Οχι πως δεν μπαίνω από τη δουλειά και το σπίτι, αλλά ειλικρινά συνειδητοποίησα πόσο άρρωστο είναι αυτό που έχουμε πάθει οι περισσότεροι σαν τους ναρκομανείς που πρέπει κάθε μισή ώρα (και πολύ λέω) να πάρουμε μέσω κινητού μια δόση FΒ και Twitter. Να πού όντως χρειάζεται ένας «κόφτης». Ενα app που μετά μία ώρα ημερήσιου χαζολογήματος να μετατρέπει υποχρεωτικώς τα σούπερ ντούπερ smartphone μας σε Νokia του 2007. Εστω για το υπόλοιπο της ημέρας.