Επειδή είναι παλαιόθεν γνωστό ότι «στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας ποτέ κανείς δεν χάνει» και επειδή διάφοροι τοκίζουν λεφτά, καριέρες, θέσεις κ.λπ. στη μελλοντική χρεοκοπία της χώρας, καιρός είναι να μάθουμε ποιους βρίζουμε. Ή έστω τι εννοούμε με τον όρο «πολιτικό σύστημα». Κι επειδή πολλές φορές βρήκαμε ωραίες λέξεις για να κρεμάμε τα προβλήματα κι αόρατους εχθρούς (από τον ιμπεριαλισμό, μέχρι τους κερδοσκόπους) να αναθεματίζουμε, αυτή τη φορά πρέπει να είμαστε λίγο πιο συγκεκριμένοι. Από το πολιτικό σύστημα φταίει ο α΄ για εκείνο και ο β΄ για το άλλο. Υπάρχουν εκείνοι που πάλεψαν να διορθώσουν πράγματα κι εκείνοι που τα χάλασαν περαιτέρω, Αλλιώς η κουβέντα καταλήγει στο «κακούργα κενωνία με τα παλιοσυστήματά σου…».
Αλλά για την οικονομία της κουβέντας ας θεωρήσουμε ότι το «πολιτικό σύστημα» –έστω απροσδιόριστο– μας έφτασε ώς εδώ. Η χώρα χρεοκόπησε και για να δανειστεί περικόβει μισθούς και συντάξεις· που το παλιό πολιτικό σύστημα τα ανέβασε. Βεβαίως, υπάρχει η επιλογή να μη δανειστεί η χώρα και να περικόψει περισσότερο τους μισθούς και τις συντάξεις, αλλά η κατευθυνόμενη οργή για το «σύστημα» και το ΔΝΤ δεν μπαίνει σε τέτοιες λεπτομέρειες. Ολοι θεωρούν ότι «κάποιοι πρέπει να πληρώσουν», αρκεί να μην είναι οι ίδιοι.
Πριν όμως μας φτάσει ώς εδώ αυτό το «πολιτικό σύστημα», μας έφτασε κάπου αλλού. Η Ελλάδα, παρά τα οικονομικά προβλήματα που έχει αυτόν τον καιρό, παραμένει η πλουσιότερη της γειτονιάς της. Είναι μέρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, του ΝΑΤΟ στο οποίο κάποιοι ακόμη πασχίζουν να μπουν. Απ’ όλες τις χώρες που γεννήθηκαν στις στάχτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Ελλάδα παραμένει η πιο ζηλευτή.
Βεβαίως, πολλοί από το παλιό πολιτικό σύστημα ήταν ρουσφετολόγοι. Αλλά τώρα είδαμε και τους νέους, αυτούς που θα έφερναν την ελπίδα. Υπήρξαν κατά το παρελθόν σκάνδαλα και διαπλοκή. Αλλά σκάνδαλα γίνονται και τώρα και με μεγαλύτερο θράσος. Το «νέο» που θα έφερνε την ελπίδα αποδείχθηκε χειρότερο από το παλιό. Αυτό δεν σημαίνει ότι προδομένοι πρέπει να αγκαλιάσουμε το παλιό, αλλά να καταλάβουμε ότι η διαφορά δεν είναι μεταξύ των «παλαιών» και των «νέων πολιτικών», αλλά μεταξύ εκείνων που προωθούν κανόνες διαφάνειας και λογοδοσίας του πολιτικού συστήματος και των άλλων που τους καταπατούν. Και οι τελευταίοι δεν είναι μόνο κάποιας ηλικίας και δεν ανήκουν σε ένα πολιτικό χώρο…