Για όποιον αναρωτιέται ποιο είναι το γενικό συμπέρασμα από την τελευταία ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, η απάντηση είναι ότι ακολούθησε άλλη μία φορά τη συνταγή της δημιουργικής ασάφειας. Επιστράτευσε τη δημαγωγική του γοητεία, πηδώντας από το ένα θέμα στο άλλο με αοριστολογίες και εκτιμήσεις για την Ελλάδα, την οικονομία, τη Νέα Δημοκρατία, την Ευρώπη και τον κόσμο γενικά και ταυτόχρονα φρόντισε να καλλιεργήσει αυταπάτες, που θα διαψευστούν κάποια στιγμή ανέξοδα, όπως ελπίζει. Αλλωστε, τόσο ο ίδιος όσο και τα κομματικά στελέχη μαζί με την κοινοβουλευτική ομάδα έχουν εμπεδώσει βαθιά μέσα τους ότι το καλύτερο γι’ αυτούς είναι να παραμείνουν στην εξουσία με κάθε τρόπο.
Ειδικά για την αξιολόγηση, ο Αλ. Τσίπρας από τη μία πλευρά διαβεβαίωσε πολλές φορές ότι θα κλείσει, καθώς εμφανίστηκε έτοιμος να κάνει συμβιβασμούς, αλλά όχι σε «θέματα αρχών», σε «ακραίους παραλογισμούς» και σε «ευρωπαϊκά κεκτημένα» δίχως να εξηγήσει πώς ορίζονται αυτά. Από την άλλη πλευρά, άφησε τεχνηέντως να πλανάται στον αέρα ότι η ρήξη με τους δανειστές δεν μπορεί να αποκλειστεί. Για να διατηρούνται ικανοποιημένες, προφανώς, όλες οι πτέρυγες του ακροατηρίου του. Και βεβαίως οι αγαπημένοι του στόχοι ήταν το ΔΝΤ, ο Σόιμπλε, ο Μητσοτάκης, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο προσπαθεί να το πιέσει για να συνεργαστεί μαζί του κάποια στιγμή. Οταν δηλαδή οι Ανεξάρτητοι Ελληνες δεν θα είναι χρήσιμοι, ή δεν θα υπάρχουν…
Μιλώντας στους συντρόφους του ο πρωθυπουργός έδωσε τη δική του εικόνα για την οικονομία, αναφέροντας ότι το 2016 έκλεισε με θετικό πρόσημο ανάπτυξης, ότι τα έσοδα είχαν εκπληκτική υπεραπόδοση και τελείωσε το μεγάλο φαγοπότι της φοροδιαφυγής και των σκανδάλων. Ξέχασε να πει ότι όλα αυτά έγιναν και γίνονται με ξεκλήρισμα της μεσαίας τάξης και όσων δεν μπορούν να κρύψουν εισόδημα με τη μέθοδο της υπερφορολόγησης, ότι το κράτος δεν πληρώνει τις οφειλές του, αλλά προσλαμβάνει με πολλούς τρόπους δημοσίους υπαλλήλους, ότι η «μαύρη» οικονομία θεριεύει, άρα και η φοροδιαφυγή, εξαιτίας της δικής του πολιτικής, ότι η παραγωγή δεν βελτιώνεται και ότι οι επενδύσεις –για τις οποίες δεν είπε κουβέντα, αφού προϋποθέτουν ιδιωτικοποιήσεις και λογικό και σταθερό φορολογικό σύστημα– παραμένουν ανύπαρκτες.
Ο Αλ. Τσίπρας εμφανίστηκε ούλτρα ευρωπαϊστής, πράγμα που συνηθίζει στη δεύτερη θητεία του, ως πρωθυπουργού, για να πείσει τους έξω, αν και τους δικούς του τους αφήνει να παίζουν με τη δραχμή. Με αυτή την έννοια τόνισε ότι δεν θα επιτρέψει, μαζί με τους συμμάχους του (ποιοι είναι αυτοί άραγε και πάντως όχι οι Νοτιοευρωπαίοι, που και πάλι ισχυρίστηκε ότι είναι μαζί του ή μαζί μας), να απειλήσουν τη συνοχή της Ευρώπης με ιδέες περί Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων. Λες και έχει τη δυνατότητα να παρεμποδίσει τέτοιες εξελίξεις, υποστηρίζοντας ότι τηρεί τα συμφωνηθέντα, ενώ ο Τσακαλώτος παραδέχθηκε γραπτά ότι μόνο το ένα τρίτο έχουμε εκπληρώσει ως χώρα. Το πιο «τρελό» μάλιστα είναι ότι διαπιστώνει πως η αλλαγή στην Ευρώπη συντελείται με αργούς ρυθμούς προς προοδευτική κατεύθυνση, όπως προέβλεπε το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «Ανατροπή στην Ελλάδα, αλλαγή στην Ευρώπη», όταν όλοι τρέμουν την εθνικολαϊκίστικη Ακροδεξιά που βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας σε διάφορες χώρες.
Κατά τον Αλ. Τσίπρα, ο ίδιος και το κόμμα του δεν θα κριθούν μόνον από τους συμβιβασμούς και τις αντιστάσεις τους στη διαπραγμάτευση (να μην γκρινιάζουν δηλαδή οι δικοί του), αλλά από τη στήριξη της κοινωνικής πλειοψηφίας, την προώθηση της παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου, από τις δημοκρατικές τομές που θα κάνουν και από τη θεσμική θωράκιση της διαφάνειας. Την ίδια ώρα που κάνει τα πάντα για να τα τινάξει στον αέρα όλα αυτά!