Κάθε λογικός άνθρωπος ξέρει ότι με τα «αν» δεν γράφεται ιστορία, ούτε καν η μικροϊστορία των ανθρώπων. Επομένως δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα έκανε στη ζωή του ο κ. Δημήτρης Κουφοντίνας, αν δεν σχεδίαζε και δεν εκτελούσε δολοφονίες ανθρώπων. Πιθανότατα να κατέληγε ένας καλός μελισσοκόμος. Ή, επειδή στα τέλη της δεκαετίας του ’70 πέρασε από το μαθητικό του ΠΑΣΟΚ, μπορεί να γινόταν συνδικαλιστής του δημόσιου τομέα.
Ενα είναι σίγουρο. Από τα κείμενα που κατά καιρούς δημοσιεύει, δύσκολα μπορούμε να τον φανταστούμε αρθρογράφο εφημερίδας. Δηλαδή πόσο πρωτότυπες είναι επισημάνσεις του στυλ ο ΣΥΡΙΖΑ «αποκαθαίρει, ξεπλένει όλο το παλιό χρεοκοπημένο πολιτικό προσωπικό. Νεκρανασταίνει βρικόλακες και εφιάλτες του παρελθόντος και ανοίγει τον δρόμο στην πιο άγρια και κυνική, ακραία, νεοφιλελεύθερη Δεξιά, που περιμένει χαιρέκακα τον ΣΥΡΙΖΑ να υπογράψει τα πάντα, για να έρθει να ολοκληρώσει αδίστακτα την κοινωνική καταστροφή». Τέτοιες οργισμένες αναλύσεις σερβίρονται με την οκά στα φυλλάδια της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Από την άλλη το Iskra του κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη είναι γεμάτο με τσιτάτα του στυλ «απέναντι σε αυτόν τον κοινωνικό πόλεμο εναντίον μας, νεολαία κι εργαζόμενοι πρέπει πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας ότι δεν υπάρχει κανένα μέλλον για μας μέσα στα μνημόνια, την Ευρωζώνη, την Ε.Ε.».
Για ποιο λόγο, λοιπόν, μια εφημερίδα παραχωρεί ολόκληρη σελίδα για κοινοτοπίες; Γιατί διαφημίζει στην πρώτη σελίδα ένα κείμενο που ακόμη και το iskra θα το έβαζε στις «επιστολές αναγνωστών»; Επειδή ο κ. Κουφοντίνας δήλωσε μέλος της «17 Νοέμβρη», οργάνωση που δολοφόνησε 27 ανθρώπους.
Εχει μακρά ιστορία ο ελληνικός Τύπος με τις απόψεις του αίματος. Κάποτε διευθυντές δεν ντρέπονταν που έκαναν τους τρομοκράτες οιονεί αρχισυντάκτες των εφημερίδων τους. Δημοσίευαν ακόμη και τις εντολές που υπήρχαν στην εισαγωγή των κειμένων: «το παρόν κείμενο πρέπει να δημοσιευτεί χωρίς περικοπές…». Και οι προκηρύξεις δημοσιεύονταν ολόκληρες…
Τα παραπάνω, φυσικά, δεν σημαίνουν πως πρέπει να ποινικοποιηθεί η δημοσίευση απόψεων του κ. Κουφοντίνα ή ακόμη και προκηρύξεων τρομοκρατών, όπως ατυχώς είχε κάνει η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη πριν από είκοσι χρόνια. Η στάση όμως των Μέσων Ενημέρωσης, η σχεδόν άρρωστη περιέργεια του κοινού να διαβάσει τις μακροσκελέστατες κοινότοπες ανακοινώσεις των τρομοκρατών, ο ανταγωνισμός των εφημερίδων για το ποια θα τις πρωτοδημοσιεύσει συντήρησαν το τρομοκρατικό φαινόμενο δύο δεκαετίες περισσότερο από την υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη. Συνεπώς, απόηχος της αμερικανικής δημοσιογραφικής λογικής «if it bleeds, it leads» (αν ματώνει προηγείται) είναι και η δημοσίευση του κειμένου του κ. Κουφοντίνα με αναφορά στην πρώτη σελίδα της «Εφημερίδας των Συντακτών».
Δεν ξέραμε πόσο καλά θα ήταν τα κείμενα του κ. Κουφοντίνα, αν αφιέρωνε στη γραφή όσο χρόνο ξόδεψε στη σκοποβολή. Το μόνο πάντως σίγουρο είναι πως αν δεν ήταν μέλος της δολοφονικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη», τα άρθρα που τώρα γράφει θα δημοσιεύονταν –πολύ επιεικώς– στη στήλη των επιστολών. Και φυσικά κάποιος επιμελητής ύλης θα τα είχε περικόψει για να χωρέσουν, σε μια σελίδα μαζί με άλλες καφενειακού τύπου αναλύσεις.