Πίσω στη δεκαετία του ’60 και λίγο μετά, ο γαλλικός κινηματογράφος -και κυρίως οι σκηνοθέτες της νουβέλ βαγκ, του νέου κύματος- μας έδωσαν, σε αφθονία, εικόνες από τα παρισινά καφέ. Δεν επρόκειτο για τα ιστορικά, όπως το «Καφέ ντε λα Παι» ή τα ονομαστά κατά τον Μεταπόλεμο «Καφέ ντε Φλορ», «Λε Ντε Μαγκό», «Καφέ Απολλιναίρ» και άλλα, που κρατούσαν διεθνώς ζωντανό το μύθο των παρισινών καφενείων. Επρόκειτο, κατά κανόνα, για συνήθη καφέ της γαλλικής πρωτεύουσας ή των προαστίων της, μεγάλα ή μικρά, κάποια φορά και λιλιπούτεια, λουσάτα ή φτωχικά, ζωντανά ή ρημαγμένα.
Τουλάχιστον σε δύο φιλμ του Γκοντάρ, πολλά πλάνα είναι τραβηγμένα μέσα σε καφέ. Το «Ζούσε τη ζωή της» με την Αννα Καρίνα και το «Αρσενικό-Θηλυκό» ή Τα παιδιά του Μαρξ και της Κόκα-κόλα με τον Ζαν-Πιερ Λεό και τη Σαντάλ Γκογιά. Λιγότερα είναι στις ταινίες της σάγκας του Φρανσουά Τριφό, με ήρωα τον Αντουάν Ντουανέλ και ερμηνευτή του τον Λεό.
Οι ήρωες των έργων συναντώνται ή καταφεύγουν στα καφέ ως ζεύγος εραστών. Δεν λείπουν τα τρίτα πρόσωπα. Ο Αντουάν Ντουανέλ, στις συναντήσεις του με τα κορίτσια, ντροπαλός συζητητής με μούτες εξαίρετες, αναδεύει «με τις ώρες» τον εσπρέσο του, τον οποίο έχει παραγγείλει ως «εξπρεσό ιταλιέν», αντί του τότε καθιερωμένου «εξπρές» και του σημερινού «εσπρεσό» στα γαλλικά καφενεία. Αλλοτε, σπάνια, πίνει Κόκα-κόλα.
Τα κορίτσια προτιμούν τσάι με γάλα ή ορανζινά. Οι πιο μεγάλοι, ανάμεσα στα 30 και τα 40, πίνουν μια «ντεμί» ξανθιά μπίρα ή, βέβαια, κρασί κόκκινο. Η Αννα Καρίνα, ως πορνευόμενη Νανά, κάποια μεσημέρια προτιμά ένα ποτήρι λευκό ξηρό κρασί.
Εξω από την τζαμαρία των καφενείων φαίνονται να περνούν συνεχώς τα μικρά Ι.Χ. της ευημερίας του ’60, στην πλειονότητά τους τα κομψά Ρενό Γκορντίνι. Από τα καφενεία των παρισινών προαστίων φαίνονται τα μεγάλα καμιόνια της ανθούσης οικονομίας.
Στα φιλμ της νουβέλ βαγκ, οι νέοι πίνουν καφέ, ακούνε δίσκους στο τζουκ μποξ, παίζουν μπιλιάρδο, ερωτεύονται, φιλοσοφούν και ελπίζουν. Τώρα, γύρω στα 65 με 70 τους χρόνια, με την Ευρώπη σε κρίση, βλέπουν την ταινία της ζωής τους να γυρίζει πίσω, στην υλική ένδεια των πρώτων ετών του Μεταπολέμου.