Κύριε διευθυντά
Πικραμένοι οι νιόβγαλτοι αγωνιστές της ζωής μ’ ένα σάκο προδομένα όνειρα στην πλάτη, κινούν… Μόχθοι, σπουδές, πτυχία, προσδοκίες, δοκτορά στις αποσκευές του Είναι τους. Βαρύ το βήμα· βαρύ και το «γιατί». Γιατί μακριά από την πατρίδα την αγαπημένη; Ενα «γιατί», εγκόλπιο αθέλητο στο αιμάτινο κοχύλι της καρδιάς τους. Γιατί… ιερό το πρόσταγμα της επιβίωσης, του άρτου της προσφοράς και αξιοποίησης τόσου μόχθου! Της Ελπίδας ελπίδα· της αξιοπρέπειας! Της ζωής! Ντύνονται την προσδοκία· ζεσταίνουν το άγνωστο ταξίδι στην ελπίδα, στην τόλμη, στη θέληση, στην πίστη και πλοηγούν τη ζωή τους για ξένες χώρες κι άγνωστα ακρογιάλια. Ορφανεύει η πατρίδα από τα νιάτα της και απομένουν δύστυχοι οι απόμαχοι της ζωής στη μοναξιά με τις εγκάρδιες ευχές και τις προσευχές τους.
Μια κραυγή γοερή, μυστική –την ψυχή του παιδιού της μη βαρύνει– τον θόλο τ’ ουρανού τρυπά:
Παιδιάαα μουουου!!!… Πού μ’ αφήνετε; Και… δάκρυα ολόπικρα κυλούν στις παρειές της γης.
Μια Μάνα, η… Ελλάδα κλαίει.
Ελενη Αποστολιδου-Λουκατου