«Τελικά αυτό το υπέρτατο μνημείο θα καταντήσει ένα σκηνικό, κάτι που δεν θα ήθελε κανείς να δει έτσι». Αυτή ήταν η επιχειρηματολογία της Ελένης Μπάνου, προϊσταμένης της Εφορείας Αρχαιοτήτων (ΕΦΑ) Αθηνών, κατά της διάθεσης της Ακρόπολης στον οίκο Gucci για μια επίδειξη μόδας, που θα συνοδευόταν από μια χορηγία δύο εκατομμυρίων ευρώ στην επόμενη πενταετία. Μου έκανε εντύπωση αυτή η φράση. Τι είναι δηλαδή ακριβώς η Ακρόπολη, αν όχι ένα σκηνικό, το σήμα κατατεθέν της Αθήνας, το σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης, της χώρας, ίσως και της ηπείρου; Γιατί παραμένουμε προσκολλημένοι στην αποστειρωμένη έννοια της ιερότητας του βράχου και δεν εντάσσουμε την Ακρόπολη στην καθημερινότητα της Αθήνας και της Ελλάδας; Δεν λέω απαραίτητα ότι η πρόταση του ιταλικού οίκου μόδας ήταν καλή, δεν τη γνωρίζω, μπορεί όντως η αισθητική να ήταν αγοραία, νεόπλουτη, ασύμβατη με την αρχιτεκτονική λιτότητα του μνημείου κ.λπ. Παρατηρώ όμως το εξής: κάθε φορά που τίθεται ένα τέτοιο ζήτημα υπάρχει μια εμμονική άρνηση του ΚΑΣ και κανένας φορέας δεν κρίνεται άξιος να του παραχωρηθεί η Ακρόπολη, όπως επισήμανε και ο καθηγητής Μανόλης Κορρές στη σχετική συζήτηση. Πέρα από το γνωστό ιστορικό παράδειγμα της φωτογράφου Nelly’s, υπάρχει διεθνής εμπειρία χορηγιών μνημείων από επιχειρηματικούς κολοσσούς, ειδικά στην Ιταλία. Το Κολοσσαίο ξανάνοιξε μετά τη μερική αποκατάστασή του με μια συναυλία υπό την αιγίδα της Tod’s, παρουσία του πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι και του διευθύνοντος συμβούλου της εταιρείας. Η Bulgari ανέλαβε το κόστος ανακαίνισης της Φοντάνα ντι Τρέβι και η Diesel της γέφυρας Ριάλτο στη Βενετία. Προφανώς, όλα αυτά έγιναν με ανταλλάγματα. Τα στελέχη των οίκων μόδας και τα brand names θα διαφημιστούν ως μαικήνες και τα μνημεία θα αποκατασταθούν χωρίς να κληθούν να πληρώσουν οι φορολογούμενοι.
Υπό όρους, αποφεύγοντας το κιτς και τον ευτελισμό της Ακρόπολης και άλλων μνημείων, τα μέλη του ΚΑΣ ως οι κατεξοχήν ειδικοί θα μπορούσαν σταδιακά να άρουν αυτά τα σχεδόν ειδωλολατρικά στεγανά. Η προβολή από τέτοιου είδους επικερδείς εκδηλώσεις (ίσως όχι ακριβώς επίδειξη μόδας, αλλά κάποια άλλου είδους εμπορική αξιοποίηση) είναι σημαντική για την Αθήνα και η αρτηριοσκληρωτική προσκόλληση στο άβατο της Ακρόπολης κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Είναι, δε, ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται η χώρα μας την αρχαία κληρονομιά της. Ως κάτι απρόσιτο, μουσειακό, ξεκομμένο από τη σύγχρονη ζωή και τη λειτουργικότητα της πόλης. Το νέο Μουσείο της Ακρόπολης άλλαξε σε μεγάλο βαθμό αυτή τη νοοτροπία. Ανθρωποι, ξένοι και ντόπιοι, πάνε κι έρχονται, πίνουν τον καφέ τους, κόβουν βόλτες απέξω, ρίχνουν κέρματα για γούρι στις ανασκαφές, παιδιά ψάχνουν τον χαμένο θησαυρό στα εκθέματα. Μνημεία, που μένουν μακριά από την αληθινή ζωή και απαιτούν σεβασμό και ψίθυρο, πεθαίνουν με τον χρόνο.