Ο Σταύρος Σταυρόπουλος έχει εκδώσει 20 βιβλία, ποίησης και πεζογραφίας. Τρία απ’ αυτά έχουν μεταφερθεί στο θέατρο. Τελευταίο του βιβλίο: «Πράξη εξαφάνισης», εκδ. Σμίλη 2016.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Πολλά, δεν χρειάζεται να αναφέρω τίτλους. Στο κομοδίνο μου υπάρχουν πάντα πολλά βιβλία, που διαρκώς ανανεώνονται. Μου μιλούν. Είναι μια καθημερινή επαφή ζωής αυτή. Κατ’ άλλους, μη ζωής.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Κανείς. Οι ήρωες των βιβλίων ολοκληρώνουν τον κύκλο τους μέσα στο βιβλίο. Και πεθαίνουν.
Με ποιον ποιητή ή συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με κάποιον νεκρό. Ο θάνατος είναι μια επιστροφή στην αφετηρία, ο κύκλος απ’ την αρχή. Βρίσκεσαι πάλι στο σημείο μηδέν, στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησες και καλείσαι να γεννηθείς ξανά. Είναι εντυπωσιακό αυτό: Η διαδρομή από το τίποτα στο τίποτα ονομάζεται ζωή. Θα έλεγα τον Γιώργο Χειμωνά, πάντως.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Η «Πράξη εξαφάνισης», το τελευταίο μου βιβλίο (εκδ. Σμίλη). Γιατί θα μου υπενθυμίζει πάντα μια πρόστυχη εξαφάνιση. Αυτό που κυρίως κάνει η Τέχνη είναι να δίνει αξία στο ανύπαρκτο, το χαμένο, το θνησιγενές. Κάποιοι το εκμεταλλεύονται. Το χρησιμοποιούν. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να δίνουν ονοματεπώνυμα στις ματαιοδοξίες τους. Δεν ισχύουν, όμως.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Το ίδιο. Για τους ίδιους λόγους.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Θα ντρεπόμουν, αν σας έλεγα ένα. Είναι πολλά. Λυπάμαι.
Συστήστε μας το τελευταίο σας βιβλίο.
Είναι μια ποιητική συλλογή που ασχολείται με τις εποχές του κόσμου. Και γενικότερα, με την εξαφάνιση των ανθρώπων. Σας το ανέφερα πριν. Πρόκειται για μια πράξη προσδιορισμού της ανυπαρξίας.
Ποιητής, πεζογράφος ή κάτι ανάμεσα στα δύο;
Οι πεζογράφοι θεωρούν ότι είμαι ποιητής και οι ποιητές ότι είμαι πεζογράφος. Προφανώς, δεν έχει καμία σημασία αυτό. Εκείνο που θέλω να επιτύχω, αφού είναι αδύνατον να τελειοποιήσω τη ζωή μου, είναι να τελειοποιήσω το έργο της, που είναι η γραφή. Σ’ αυτήν είμαι προσηλωμένος, όχι στην ειδολογική της κατηγοριοποίηση.
Εχετε Facebook, Twitter κτλ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Το Facebook είναι ένας κοινόχρηστος τόπος όπου επικοινωνείται το ιδιωτικό – και τις περισσότερες φορές συμπίπτει με το ιδιοτελές. Η μαζικότητα του μέσου το καθιστά αφερέγγυο. Σήμερα αποτελεί περισσότερο έναν εύκολο τρόπο συνάντησης ανθρώπων, όχι ιδεών. Ενα διαδικτυακό γραφείο γνωριμιών. Εκείνο που είναι θλιβερό είναι η ομοιότητά του με την κανονική ζωή: Σαν καθρέφτης. Με τους ίδιους όρους, τους ίδιους κανόνες, τους ίδιους συμπαίκτες. Το λέει ο Μπέκετ στο Watt: «Μια αιώνια ακαθαρσία. Απ’ την αρχή ώς το τέλος». Παρ’ όλα αυτά, έχω.