Η γλαφυρή παρέμβαση του Νίκου Φίλη –«με το ΠΑΣΟΚ κι ας βρωμάει»–, που συζητήθηκε τόσο πολύ πριν από λίγες ημέρες, πρόκειται να έχει συνέχεια, όπως με πληροφορούν. Η εντύπωση που αφήνει ο Φίλης στους συνομιλητές του είναι ότι θα επανέλθει στο ζήτημα της συμμαχίας με το ΠΑΣΟΚ (που, υποθέτω, ακόμη βρωμάει). Θεωρεί κρίσιμη αυτή την προσέγγιση, όχι βέβαια για τους λόγους ηθικής τάξεως που επικαλέσθηκε την περασμένη εβδομάδα, αλλά επειδή είναι η απαραίτητη προϋπόθεση ώστε η κυβέρνηση να επαναφέρει στη Βουλή την απλή αναλογική και να κερδίσει την ψηφοφορία.
Αυτή είναι η επιδίωξη της κυβέρνησης. Θέλει να συγκεντρώσει τις 180 ψήφους που ορίζει το Σύνταγμα, ώστε οι επόμενες εκλογές να γίνουν με απλή αναλογική και να εξουδετερωθεί έτσι κάθε πιθανότητα να σχηματίσει κυβέρνηση η Ν.Δ. Ο Φίλης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να προωθεί δημοσίως την ιδέα, για διαφόρους λόγους. Είναι, κατ’ αρχάς, από τους πιο εύγλωττους και έξυπνους του χώρου, επομένως μπορεί να το χειριστεί άνετα. Είναι, επίσης, εκτός κυβέρνησης και, αφού τυπικά δεν μπορεί να την εκφράζει με όσα λέει, της δίνει την ευχέρεια να αποστασιοποιηθεί με ασφάλεια, εάν το σχέδιο συναντήσει επικίνδυνη αντίδραση. (Εγώ; Ο Φίλης!..) Τέλος, δικαιολογείται κιόλας να λέει μερικές κουβέντες παραπάνω, λόγω της δυσαρέσκειας για την απομάκρυνσή του από την κυβέρνηση, οπότε έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά κι ένα άλλοθι έναντι του κυβερνητικού εταίρου του. (Eλα μωρέ, που δίνεις σημασία! Ο Φίλης…)
Η εκτίμηση των κυβερνητικών είναι ότι οι μικροί εύκολα θα ακολουθήσουν, εάν το ΠΑΣΟΚ (που πάντα βρωμάει) υπερψηφίσει την απλή αναλογική. Aλλωστε, τον Ιούλιο του 2016, όταν πέρασε πρώτη φορά από τη Βουλή το ζήτημα, το σχετικό άρθρο υπερψηφίστηκε από 179 βουλευτές. Μία ακόμη χρειάζεται για να εφαρμοσθεί η απλή αναλογική στις αμέσως επόμενες εκλογές. Το ενδιαφέρον ερώτημα, επομένως, είναι ποιoς θα πείσει το ΠΑΣΟΚ (που βρωμάει), δηλαδή προσωπικά τη Φώφη (που, βεβαίως, δεν βρωμάει), να ακολουθήσει τον Τσίπρα στο σχέδιό του για να παραμείνει στην εξουσία. Θα χρειαστεί μήπως να μπουν στο παιχνίδι τα μεγάλα μέσα;
Χαμένη ευκαιρία
Eχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην εκπλήσσομαι πια με τα όσα απερίγραπτα συμβαίνουν γύρω μας· και το προσπάθησα. Αλλά η ομηρική περιπέτεια της κρίσης στην οποία έχουμε βρεθεί (διευκρίνιση: ομηρική με την έννοια του Ομηρου Ευστρατιάδη) είναι εκτός των άλλων κι ένα ταξίδι στην ανθρώπινη βλακεία, της οποίας οι διαστάσεις είναι, ως γνωστόν, εκείνες του σύμπαντος. Ολο και κάτι λοιπόν θα σε εκπλήξει από γαλαξία σε γαλαξία.
Δεν έγραψα χθες για το θέμα, δυσκολεύομαι και τώρα, επειδή αδυνατούσα να συλλάβω το γεγονός ότι δεκατρείς βουλευτές της Ν.Δ. υπέγραψαν την ερώτηση για το «Τάμα του Εθνους». Τρομάζει το μέγεθος της ανοησίας τους και, επίσης, η στυγνότητα της ιδιοτέλειάς τους. Προκειμένου να αρέσουν στους ψηφοφόρους της Χ.Α. και τους ομοίους τους ανακινούν ένα ζήτημα, το οποίο δεν ήταν παρά ένα επικοινωνιακό εύρημα της χούντας.
Εκείνο όμως που εκχυδαΐζει τελείως την υπόθεση, καθώς έρχεται να προσθέσει και τη βλάχικη πονηριά σαν κερασάκι στην τούρτα της βλακείας, είναι οι δικαιολογίες που έδωσε ένας εξ αυτών –ο χειρότερος–, αφού είχαν υποχρεωθεί όλοι να αποσύρουν τις υπογραφές τους από την ερώτηση. «Εμείς ρωτήσαμε πού πήγανε όλα αυτά τα εκατομμύρια, για να ξέρουμε απλά», είπε ο Γεράσιμος Γιακουμάτος, αυτοσχεδιάζοντας επάνω στο υπόδειγμα του Χατζηχρήστου ως Ζήκου. «Η ερώτηση», εξήγησε, «γίνεται από ένα βουλευτή και οι άλλοι συνυπογράφουν αν το κρίνουν κατάλληλο. Εμείς λέγαμε να γίνει μια διακομματική για την Επανάσταση του 1821». Τι μας λέει ουσιαστικά; Παραδέχεται τη βλακεία τους: δεν ήξεραν τι υπέγραψαν, κάτι άλλο είχαν στον νου τους, αλλά ακόμη δεν έχουν καταλάβει τι. Παραδέχεται τη βλακεία, προκειμένου να γλιτώσει την ιδιοτέλεια – διότι αυτό είναι το ανοίκειο, ο συνδυασμός τους.
Κρίμα, πάντως, που ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αξιοποίησε την αφορμή αυτή για να διαγράψει επιτέλους τον Γιακουμάτο. Οχι τόσο για τις όποιες ευθύνες του στο συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά για ό,τι αντιπροσωπεύει αυτός ο άνθρωπος και το δείχνουν οι τρόποι του, ο λόγος του, οι ιδέες του, ακόμη και η φυσιογνωμία του. Τέτοιος συνδυασμός σαχλαμάρας και γελοιότητας σε ένα πρόσωπο είναι, ει μη τι άλλο, αισθητικά ανυπόφορος. Είναι ντροπή για τη Ν.Δ. αυτός ο άνθρωπος.
Η καλή νοικοκυρά
Η Αννα Διαμαντοπούλου είναι μια πολύ ικανή και έξυπνη πολιτικός. Προφανώς έχει μέλλον, επειδή είναι από τα ελάχιστα πρόσωπα στην πολιτική με σοβαρό έργο στο ενεργητικό της, έστω και αν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που ακολούθησαν ματαίωσαν τη μεταρρύθμιση της ανωτάτης παιδείας. Οταν ξεκινώ έτσι, είναι λογικό ο αναγνώστης να υποψιάζεται ότι θα καταλήξω σε κάτι όχι και τόσο κολακευτικό για το πρόσωπο που επαινώ. Ομως, όχι. Εγώ θα συνεχίσω να εξαίρω την εξυπνάδα της Διαμαντοπούλου για τη συνεργασία που επιδιώκει με το Ποτάμι. Τέλεια περίπτωση, τεράστια ευκαιρία!
Το Ποτάμι είναι, βέβαια, διαλυμένο, ωστόσο διαθέτει τις κατάλληλες προδιαγραφές. Ας το πω μεταφορικά, είναι σαν ένα καλό διαμέρισμα (καλή κατασκευή, καλή πολυκατοικία, καλή περιοχή κ.λπ.) από το οποίο είχε περάσει για ένα σχετικά μικρό διάστημα, πες τριών μηνών, ένα κοινόβιο χίπηδων (όχι επικίνδυνων – φλώρων, από καλές οικογένειες). Πόσο να το έχουν καταστρέψει; Η καλή νοικοκυρά θα το φέρει βόλτα! Στο κάτω κάτω, από τι πάσχει το Ποτάμι και έφθασε σε αυτή την κατάσταση; Από έλλειψη σοβαρής ηγεσίας. Η νοικοκυρά που λέγαμε, λοιπόν, είναι η μόνη του ελπίδα…