Απόγευμα Τρίτης, με κρύο τσουχτερό και δυνατό αέρα. Η οικογένεια Παπαποστόλου ανοίγει το σπίτι της στο Αιγάλεω στην «Κ», λίγες μόλις ημέρες μετά τον χαμό μιας εξέχουσας προσωπικότητας της ποδοσφαιρικής ιστορίας του τόπου μας. Η σύντροφος της ζωής του, κ. Ειρήνη και ο γιος του, Κωνσταντίνος, με ένα πικρό χαμόγελο μας υποδέχονται για να μας μιλήσουν για τον Μίλτο, τον Μιλτιάδη, όπως επέμεναν να τον αποκαλούν.
Ο Παπαποστόλου, από την Ομβριακή Δομοκού Φθιώτιδας, έζησε μια ζωή σαν παραμύθι. Στα πρώτα χρόνια του φέρθηκε σκληρά, καθώς σε ηλικία περίπου 10 ετών είδε τον πατέρα του να εκτελείται από τους Γερμανούς. Εκείνος στάθηκε τυχερός και ξεγλίστρησε από τον θάνατο λόγω ηλικίας και της ανέλπιστης συμπόνιας ενός Γερμανού στρατιώτη, ο οποίος άφησε ελεύθερα μερικά παιδιά της ηλικίας του να γλιτώσουν από τη σφαγή.
Δώδεκα ετών ο μικρός Μίλτος, κατέβηκε στην Αθήνα, έχοντας τελειώσει το δημοτικό και εγκαταστάθηκε στο Αιγάλεω για να μεγαλώσει με τη γιαγιά του. Ευτυχώς για εκείνον και τον αθλητισμό, έδειξε γρήγορα την κλίση του στο ποδόσφαιρο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ήταν επιμελής μαθητής. Αλλωστε έδωσε εξετάσεις και πέτυχε στην Πάντειο, ασχέτως αν πριν από αυτήν είχε ήδη γραφτεί στα «τσικό» του Αιγάλεω ανακαλύπτοντας το ταλέντο του στη «στρογγυλή θεά».
Η εποχή που μεγαλούργησε ποδοσφαιρικά ο Μίλτος Παπαποστόλου δεν μπορεί να «αποκρυπτογραφηθεί» μέσω του Διαδικτύου. Γι’ αυτό και οι προσωπικές μαρτυρίες ξετυλίγουν επακριβώς την προσωπικότητά του. Ευθύς, λιγομίλητος, αθλητής, επιχειρηματίας, οικογενειάρχης, φίλος και πατέρας όχι μόνο για τον βιολογικό του γιο, Κωνσταντίνο, αλλά και για πολλά ποδοσφαιρικά παιδιά του της δεκαετίας του 1980 και του 1990 που μεγαλούργησαν στα γήπεδα της Ελλάδος.
Ο Μίλτος Παπαποστόλου αγαπούσε την ΑΕΚ από μικρό παιδί. Τόσο, ώστε να αναγκαστεί να μην παίξει ποδόσφαιρο επί δύο χρόνια, μόνο και μόνο για να φορέσει την κιτρινόμαυρη φανέλα με τον δικέφαλο αετό στην καρδιά. Εζησε με την ΑΕΚ, τη γιγάντωσή της, μέσω του πρώτου μεταπολεμικού πρωταθλήματος του 1963, αλλά και των «βασιλικών» εγκαινίων του ανακατασκευασμένου γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας, το 1962 στο φιλικό με την Μπαρτσελόνα. Την αγάπη του για την «Ενωση» τη μεταλαμπάδευσε στον γιο του, Κωνσταντίνο.
«Δεν έχω πατέρα», έλεγε με την παιδική αφέλεια αυτός, όταν πήγε για λίγο στον Ολυμπιακό, με τον Μίλτο να του απαντά πως «την ΑΕΚ την αγαπάμε, αλλά δεν το φωνάζουμε». Είπε «όχι» στον Παναθηναϊκό, για να υπηρετήσει μέχρι τέλους την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου.
«Γιατί δεν πανηγυρίζεις, Μιλτιάδη μου, νικήσαμε την Ανατολική Γερμανία», τον ρώτησε η κ. Ειρήνη του στα μέσα της δεκαετίας του 1980, μετά τη μεγάλη νίκη της Εθνικής μας ομάδας. «Η νίκη, Ειρήνη μου, έχει πολλούς πατέρες, η ήττα είναι πάντα ορφανή», της είχε απαντήσει.
Ως ποδοσφαιριστής ήταν ψηλός, «δεξιοτέχνης», όπως τον χαρακτηρίζει ο Τύπος της εποχής, και με δυνατότητα να αγωνιστεί σε περισσότερες από μία θέσεις, γεγονός που τον καθιστούσε επαγγελματία σε μια ερασιτεχνική εποχή για το άθλημα. «Πρώτος σε όλα ήσουν, Δάσκαλε… Σαν άνθρωπος, στο πάθος σου για το ποδόσφαιρο, την ΑΕΚ και την Εθνική Ελλάδος, την καλοσύνη σου και τις γνώσεις σου», έγραψε ο παλαίμαχος τερματοφύλακας της ΑΕΚ, Σπύρος Οικονομόπουλος, αποχαιρετώντας τον.
Δεν έφυγε ποτέ, από την περιοχή που αγάπησε και από το σπίτι όπου «στράβωσαν τα πόδια του». Για τους φίλους του και την ΑΕΚ, θα είναι πάντα ο ψιλόλιγνος δεξιοτέχνης με τον δικέφαλο στο στήθος, ή, αν προτιμάτε, ο σκεπτικός προπονητής στην άκρη του πάγκου της με ένα τσιγάρο στο χέρι…
Κομμάτι της γιγάντωσης της ΑΕΚ
Η δεκαετία του 1960 έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στη γιγάντωση της ΑΕΚ, καθώς το ενδεχόμενο μιας «στείρας» από τίτλους εποχής θα μπορούσε να έχει την Ενωση σε ρόλο κομπάρσου στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η γερμανική κατοχή ανέκοψαν την πορεία μιας ΑΕΚ έτοιμης να μεγαλουργήσει, καθώς το «νταμπλ» του 1939 φαινόταν απλώς ως η απαρχή μιας ποδοσφαιρικής δυναστείας. Πολλοί παίκτες της ΑΕΚ, που αγωνίζονταν στην ομάδα εκείνης της εποχής, πολέμησαν στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και το τέλος της γερμανικής κατοχής βρήκε την ομάδα τελείως διαφορετική.
Χρειάστηκαν πολλά χρόνια προκειμένου η ΑΕΚ να ξανασταθεί στα πόδια της και η μεγάλη αλλαγή οριοθετείται σε τρεις άξονες: Πρώτον, την τροποποίηση στο ιδρυτικό καταστατικό της ομάδας, που επέτρεψε σε ποδοσφαιριστές που δεν είχαν καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη να αγωνιστούν στην ομάδα, δεύτερον, την ανακατασκευή του γηπέδου που ολοκληρώθηκε το 1962 και έκανε τη Νέα Φιλαδέλφεια το πιο σύγχρονο γήπεδο στην Ελλάδα και τρίτον, το πρωτάθλημα του 1963 που κατά πολλούς «τριπλασίασε» τον κόσμο που υποστήριζε την ΑΕΚ. Στο πρωτάθλημα του 1963 ο Μίλτος Παπαποστόλου είχε καθοριστικό ρόλο. Η ΑΕΚ είχε την τύχη να δει δύο από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα της, να συνυπάρχουν στο γήπεδο την ίδια εποχή. Ο βετεράνος Κώστας Νεστορίδης και ο νέος Μίμης Παπαϊωάννου δημιούργησαν ένα αχτύπητο δίδυμο, που όμως δεν θα μπορούσε να ξεχωρίσει τόσο, αν δεν υπήρχαν και τα άλλα στελέχη αυτής της ομάδας.
Ο Μίλτος Παπαποστόλου αποκτήθηκε από την ΑΕΚ το 1956, αλλά οι νόμοι της εποχής δεν επέτρεπαν ουσιαστικά μεταγραφές, με το δελτίο του Παπαποστόλου να μένει στο Αιγάλεω για 2 χρόνια. Τελικώς, αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην ΑΕΚ το 1958-1959 και στην καθοριστική χρονιά του πρωταθλήματος έγραψε 20 συμμετοχές…
Η μεγάλη προπονητική βραδιά του Ρότερνταμ
Το ημερολόγιο έγραφε 25η Μαρτίου του 1987. Ανήμερα την εθνική επέτειο, η εθνική ομάδα με προπονητή τον Μίλτο Παπαποστόλου βρίσκεται στο «Ντε Κάιπ» του Ρότερνταμ για προκριματικό αγώνα με την πανίσχυρη Ολλανδία εκείνης της εποχής, αποτελούμενη μεταξύ άλλων από τους Ράικαρντ, Κούμαν, Βάουτερς, Γκούλιτ και Φαν Μπάστεν. Η συγκεκριμένη εποχή για την Εθνική μας ομάδα, είχε τις ίδιες δυσκολίες που είχε κάθε Εθνική Ελλάδος πριν από την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Οτο Ρεχάγκελ. Μεγάλη επιρροή της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας στην επιλογή των παικτών και εμπόδια στη δουλειά του εκάστοτε προπονητή. Ο Μίλτος Παπαποστόλου, κόντρα στο ρεύμα, προσέχει τις κλήσεις των παικτών και ουσιαστικά επιλέγει για βασικούς τους καλύτερους ποδοσφαιριστές, γι’ αυτό άλλωστε αποτελεί και τον μακροβιότερο προπονητή της Εθνικής ομάδας, εξαιρουμένου του Γερμανού τεχνικού. Απέναντι στην Ολλανδία, που θα κατακτούσε ενάμιση χρόνο μετά το EURO 1988, ο Μίλτος Παπαποστόλου εμπιστεύεται ένα παίκτη που γνώριζε από πολύ μικρό, για να μαρκάρει τον κορυφαίο επιθετικό του πλανήτη. Βάζει τον Στέλιο Μανωλά, «man to man», στον Μάρκο Φαν Μπάστεν. Η Ελλάδα προηγείται με φοβερή «λόμπα» του Δημήτρη Σαραβάκου και η Ολλανδία ισοφαρίζει με γκολ του Φαν Μπάστεν.
Λίγες μέρες μετά, η Ολλανδία παίζει με την Κύπρο και μια κροτίδα σκάει μπροστά από τον Κύπριο τερματοφύλακα Χαρίτου που φεύγει με φορείο από το γήπεδο. Ο αγώνας συνεχίζεται χωρίς αυτόν και η Ολλανδία απλώς τιμωρείται με πρόστιμο. H Ελλάδα διαμαρτύρεται για την απόφαση της UEFA, που αν ήταν διαφορετική, ενδεχομένως να είχε γράψει την ποδοσφαιρική ιστορία αλλιώς. Ο εντός έδρας αγώνας με τις «τουλίπες» θα διεξαχθεί στη Ρόδο, με την Εθνική αποτελούμενη κυρίως από αναπληρωματικούς ποδοσφαιριστές, ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Το σκορ, 0-3…
• Eυχαριστούμε θερμά την οικογένεια Παπαποστόλου και τον συνάδελφο Στρ. Σεφτελή.