Βγάζοντας τα προς το ζην γράφοντας για… απώλειες

Βγάζοντας τα προς το ζην γράφοντας για… απώλειες

1' 36" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σε ένα από τα δημοφιλέστερα σύγχρονα θεατρικά έργα, το «Closer» του Πάτρικ Μάρμπερ, το οποίο μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη με χολιγουντιανούς αστέρες, ένας από τους πρωταγωνιστές είναι δημοσιογράφος που φλερτάρει με μια κοπέλα. «Τι δουλειά κάνεις;», τον ρωτά αυτή, για να εισπράξει την απάντηση ότι ασχολείται με τις νεκρολογίες. «Δηλαδή καταπιάνεσαι με τα θανατικά;», συνεχίζει εκείνη και αυτός λέει κυνικά: «Ετσι βγάζω τα προς το ζην». Στις μεγάλες εφημερίδες του εξωτερικού, οι διάσημοι θανόντες έχουν ένα ολόκληρο –καλά στελεχωμένο– τμήμα που ασχολείται με το κατευόδιό τους.

Σε μια πρόσφατη ξενάγησή μου στους New York Times, το ραντεβού που είχα με την υπεύθυνη των νεκρολογιών συνέπεσε χρονικά με τον θάνατο του Πρινς. Εξυπακούεται ότι δεν κατάφερα να της μιλήσω, αλλά διαπίστωσα ιδίοις όμμασι την τρομερή οργάνωση που υπήρχε για να καλυφθεί με επάρκεια το έκτακτο γεγονός: κάποιος ανέτρεξε στο αρχείο για βίντεο και φωτογραφίες, άλλος έγραψε το κομμάτι για το Διαδίκτυο, ένας τρίτος βγήκε στους δρόμους για να μιλήσει με θαυμαστές και ο τέταρτος έφυγε με την επόμενη πτήση για Μινεσότα. Η πικρή αλήθεια είναι πάντως ότι η διαδεδομένη πρακτική στα Obituaries επιβάλλει ορισμένα άρθρα να γράφονται όσο κάποιος σπουδαίος είναι ακόμα εν ζωή. Αν έχει περάσει μια ορισμένη ηλικία, είναι θέμα χρόνου να το βγάλουν από το συρτάρι και να προσθέσουν 2-3 στοιχεία ακόμα. Είναι περίπου σαν ανατομία σε ένα υγιές σώμα. Γραφή εν ψυχρώ.

Στον ελληνικό Τύπο που συρρικνώνεται δεν υπήρξε ποτέ ένας συντάκτης επιφορτισμένος αποκλειστικά με αυτό το καθήκον. Οταν κάποιος φεύγει από τη ζωή, ο αρχισυντάκτης αναθέτει στον καθ’ ύλην αρμόδιο δημοσιογράφο που επιβλέπει έναν τομέα να γράψει το κείμενο. Μέσα στον πανικό της προθεσμίας παράδοσης, εκείνος αναζητά με τη σειρά του βιογραφικά στοιχεία, οικείους, ανεκδοτολογικές ιστορίες. Οι ελληνικές νεκρολογίες γράφονται εν θερμώ. Και μπορεί να είναι πολύ πιο ελλιπείς από τις αντίστοιχες ξένες –στις οποίες κάποιος χτένιζε τις φράσεις για μέρες ώστε να δείχνουν προσεγμένες σαν το κοστούμι του πεθαμένου– αλλά είναι πιο συναισθηματικές και αυθόρμητες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή