Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε διαδόθηκε μια φήμη –λανσαρίστηκε και από κάποια σάιτ ως είδηση– ότι τη Δευτέρα το απόγευμα ο πρωθυπουργός θα πραγματοποιούσε επίσημο διάγγελμα. Κι ότι, κατά πάσα πιθανότητα, θα ανακοίνωνε νέο δημοψήφισμα, πιο κρίσιμο μάλιστα από το προηγούμενο, με το ερώτημα «ευρώ ή δραχμή»; Οι πιο μετριοπαθείς ισχυρίζονταν πως αυτή η εκδοχή παραείναι τραβηγμένη και ότι ο κ. Τσίπρας απλώς θα ζεστάνει το έδαφος για το επίμαχο δημοψήφισμα με αναφορές σε «πόλεμο από τους δανειστές, την Ευρώπη» κ.λπ., ώστε όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή να μπορέσει να το ανακοινώσει.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν συνέβη. Στην πραγματικότητα, ήσαν όλες οι εκδοχές τραβηγμένες και καταπώς φαίνεται δεν παίχτηκε καν ούτε ως πιθανότητα το διάγγελμα, πολύ δε περισσότερο η ανακοίνωση δημοψηφίσματος που θα έφερνε τη χώρα σε τεντωμένο σχοινί.
Κι ωστόσο, στα κοινωνικά δίκτυα, όλο το Σαββατοκύριακο, γίνονταν προβλέψεις, εκτιμήσεις (σοβαρότατες μάλιστα), εξαπολύονταν κατάρες, άλλοι αναλώνονταν σε οδυρμούς ή απλώς αστειεύονταν σε μια προσπάθεια να απαλύνουν μιαν ακόμα αγωνία για το κοντινό μέλλον όλων μας.
Προσπαθώ να θυμηθώ, από το 2010 και μετά, πόσες τέτοιες φήμες κυκλοφόρησαν και διαχύθηκαν στο κοινωνικό στρώμα –και όχι μόνον στον συχνά περίκλειστο κόσμο των δικτύων– σαν επιδημία. Μια Παρασκευή μεσημέρι του 2012, θυμάμαι, έπεσαν αλυσιδωτά τηλεφωνήματα ότι αφού κλείσουν οι τράπεζες θα ανακοινωθεί πτώχευση της χώρας, έτσι ώστε να μην προλάβουν οι καταθέτες να αποσύρουν τα χρήματά τους. Και από Δευτέρα πρωί, άδηλο το μέλλον. Οπως καλά γνωρίζετε, δεν συνέβη τίποτα και πάλι.
Τη μοναδική φορά που όντως ανακοινώθηκε κάτι τόσο δραματικό δεν το περίμενε κανένας. Ηταν αργά τη νύχτα εκείνης της αποφράδας Παρασκευής του Ιουνίου του 2015. Καμία φήμη, κανένα σούσουρο, τίποτα δεν είχε προετοιμάσει κανέναν για αυτό που θα ερχόταν. Οσοι ήταν ακόμα ξύπνιοι έχασαν τον ύπνο τους, όσοι ξύπνησαν νωρίς την επομένη –όπως ο γράφων– θα ήθελαν να μην έχουν ξυπνήσει καν.
Θέλω να πω, δεν είναι πως η πολιτική μας ζωή δεν είναι τοξική, ειδικά τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Είναι και με το παραπάνω. Ειδικά η συγκεκριμένη κυβέρνηση επενδύει σε αυτή την τοξικότητα. Ωστόσο, είναι εκπληκτικό πώς συνεισφέρουμε σε αυτή ανώνυμοι, ημι-επώνυμοι και ψευδο-επώνυμοι σε κοινωνικά δίκτυα, παρα-δημοσιογράφοι σε σάιτ αμφίβολης –ή και μηδενικής– εγκυρότητας και παρατρεχάμενοι λογιών λογιών γενικώς. Κι όλο αυτό σε μια εποχή κατά την οποία δεν υπάρχει η παραμικρή πολυτέλεια για ανώφελους, άκρως επιβλαβείς πανικούς. Τα νεύρα όλων είναι τόσο σπασμένα που δεν αντέχουν σε τέτοιου τύπου υπερβολές και ανευθυνότητες.
Η χώρα σέρνεται υπό το βάρος της επαναλαμβανόμενης κραυγής για συντέλεια. Επιπροσθέτως, η χώρα σέρνεται με το να είναι στον αέρα το ζήτημα των εισφορών μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων ή ημι-απασχολουμένων – για πολύ απτούς, συγκεκριμένους, οικονομικούς λόγους, δηλαδή, και όχι μόνον εξαιτίας ανυπόστατων φημών που σπέρνουν μικροπανικούς και καταστρέφουν ήδη χαλασμένους ύπνους. Και το ζήτημα των εισφορών, τα μπλοκάκια, το δράμα των ελεύθερων επαγγελματιών είναι μονάχα ένα από τα πολλά αυτά οικονομικά και πολιτικά ζητήματα που κρατούν τη χώρα όχι απλώς στάσιμη αλλά σε κατάσταση καταβύθισης.
«Η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί ούτως έρχεται». Το τέλος του κόσμου θα έρθει σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα, έγραφε ο Απόστολος Παύλος. Οντως, τη νύχτα εκείνης της Παρασκευής κάπως έτσι ήρθε η ανακοίνωση για το δημοψήφισμα του 2015. Με μία διαφορά: δεν ήρθε κανένα τέλος του κόσμου. Το έρπειν συνεχίζεται. Ας ηρεμήσουμε λίγο όμως.