ΒΕΡΟΛΙΝΟ. Καγκελάριος Μάρτιν Σουλτς. Τις τρεις αυτές λέξεις στη σειρά προσπαθούν να αρθρώσουν Γερμανοί αναλυτές, σκιαγραφώντας τα σενάρια μιας ενδεχόμενης επικράτησης των Σοσιαλδημοκρατών στις ομοσπονδιακές εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου. Στους επτά μήνες που μεσολαβούν ώς την αναμέτρηση τα πάντα μπορούν να αλλάξουν, αλλά αν η παρατηρηθείσα δυναμική ανόδου των Σοσιαλδημοκρατών εξακολουθήσει, τότε κάποιο από τα σενάρια που παρουσιάζει το περιοδικό Spiegel μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Σενάριο Α΄
Μεγάλος συνασπισμός με τους Σοσιαλδημοκράτες να έχουν το πάνω χέρι. Στην περίπτωση αυτή, καγκελάριος θα γίνει ο Μάρτιν Σουλτς, κλείνοντας έπειτα από δώδεκα χρόνια το κεφάλαιο της καγκελαρίας Μέρκελ. Η Αγκελα Μέρκελ θα αποσυρθεί και η μάχη της διαδοχής της θα ανάψει, με κυριότερους διεκδικητές τον υπουργό Εσωτερικών Τόμας ντε Μεζιέρ (εκλεκτό της συντηρητικής πτέρυγας του κόμματος) και την υπουργό Αμυνας Ούρσουλα φον Ντερ Λέγιεν, στενή σύμμαχο της καγκελαρίου. Στο στρατόπεδο των Βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών, ο Χορστ Ζεεχόφερ αναμένεται να παραμείνει στην ηγεσία ακόμη και σε περίπτωση ήττας, μεταθέτοντας για αργότερα την ικανοποίηση των φιλοδοξιών του νεαρού Βαυαρού υπουργού Οικονομικών Μάρκους Σέντερ. Μια ήττα θα αποτελούσε ευκαιρία για τους αντιπάλους της κεντρώας πολιτικής της Αγκελα Μέρκελ, να στρέψουν την ένωση CDU/CSU σε πιο παραδοσιακά συντηρητικά μονοπάτια. Η διαδικασία αυτή θα επισπευσθεί αν το κόμμα απαλλαγεί από τις δεσμεύσεις της συγκυβέρνησης, όπως προβλέπει το επόμενο σενάριο.
Σενάριο Β΄
Σε περίπτωση πολύ έντονων μετακινήσεων ψηφοφόρων, μπορεί να διαμορφωθούν οι συνθήκες για συγκυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών είτε με τους Πράσινους και την Αριστερά είτε με τους Πράσινους και τους Φιλελευθέρους. Οι Πράσινοι έχουν ήδη αρχίσει να ετοιμάζονται για το ενδεχόμενο αυτό πραγματοποιώντας στροφή προς τα αριστερά. Στο σχέδιο «8 σημείων για μια δίκαιη αγορά εργασίας» που έδωσαν στη δημοσιότητα προχθές, επικρίνουν τις έως τώρα κυβερνήσεις για εγκατάλειψη των μακροχρόνια ανέργων, των επισφαλώς εργαζομένων και των ενοικιαζόμενων εργαζομένων. Οι Πράσινοι συγκυβερνούσαν με το σοσιαλδημοκρατικό SPD όταν πέρασαν οι μεταρρυθμίσεις Agenda 2010 που οδήγησαν στη διεύρυνση των επισφαλών σχέσεων εργασίας και η τωρινή στροφή τους αντικατοπτρίζει τη ρητορική στροφή του Μάρτιν Σουλτς. Οπως παρατήρησε ο Ματζίντ Σατάρ στην εφημερίδα FAΖ, αυτή η αλλαγή πορείας «δεν έχει καμία σχέση με τον Σουλτς καθεαυτόν. Το ίδιο χαρτί θα έπαιζε και ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ αν διεκδικούσε την καγκελαρία. Αυτό το χαρτί βρισκόταν στο συρτάρι του Βίλι Μπραντ Χάους (στα κεντρικά των Σοσιαλδημοκρατών) μετά τις συστάσεις των εταιρειών δημοσκοπήσεων, που διερεύνησαν τα περιθώρια κινητοποίησης της σοσιαλδημοκρατικής βάσης». Ο σχηματισμός ή όχι ενός τέτοιου συνασπισμού θα ανοίξει εντονότατες συζητήσεις στο εσωτερικό του κόμματος της αριστεράς, οι οποίες, σύμφωνα με την εκτίμηση του Spiegel, «θα κριθούν ανάλογα με το περιεχόμενο των πολιτικών προτάσεων που θα απευθύνουν οι Σοσιαλδημοκράτες».
Το περιοδικό εκτιμά επίσης ότι προτιμότερη όλων για τον Μάρτιν Σουλτς θα ήταν η συγκυβέρνηση με Πράσινους και Φιλελεύθερους γιατί έτσι «θα απέφευγε τις εντάσεις με την αριστερά και θα διέθετε δύο μικρούς και πειθήνιους εταίρους, έχοντας παράλληλα βάλει τέρμα στον μισητό μεγάλο συνασπισμό». Ακόμη και αυτό το σενάριο, πάντως, δεν ικανοποιεί τις κεφαλές του γερμανικού επιχειρηματικού κόσμου. Ερευνα της εφημερίδας «Χάντελσμπλατ» μεταξύ 645 διευθυντικών στελεχών διαπίστωσε ότι η μεγάλη πλειονότητα θα προτιμούσε να εκδιωχθούν πλήρως οι Σοσιαλδημοκράτες από την κυβέρνηση και να σχηματιστεί συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών – Φιλελεύθερων Δημοκρατών.