Μνημειακές φιγούρες γυναικών σαν εργόχειρα

Μνημειακές φιγούρες γυναικών σαν εργόχειρα

2' 59" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Επί σχεδόν δύο χρόνια σχεδίαζε σε μικρά μπλοκ Moleskin με πολύ λεπτό ραπιδογράφο και κόκκινη μελάνη. «Κάποια στιγμή, μέσα από αυτά τα σχέδια, στη μικρή επιφάνεια, βγήκε ένα φως», λέει η Καλλιόπη Ασαργιωτάκη (γενν. 1959). «Κατάλαβα ότι είναι το χρώμα που δημιουργεί φωτεινότητα αφήνοντας κενά στο λευκό φόντο».

Είναι ένα ηλιόλουστο πρωινό. Με τη ζωγράφο έχουμε συναντηθεί στην Γκαλερί Σκουφά για να δούμε μαζί την καινούργια της δουλειά «Desert Rose». Ρίχνω μερικές κλεφτές ματιές στους περαστικούς. Σχεδόν κανενός το βλέμμα δεν μπορεί να αντισταθεί στις μνημειακές γυναικείες φιγούρες της Ασαργιωτάκη έτσι όπως φαίνονται από τον δρόμο, λουσμένες σε ένα ρόδινο ροζ χρώμα, ντυμένες με όμορφα υφάσματα και πολύτιμα κοσμήματα, ονειρικές, ποιητικές, τρυφερές αλλά και δυναμικές συγχρόνως. Εργα σαν εργόχειρα κεντημένα από έμπειρο και επιδέξιο χέρι.

Πώς έγινε το πέρασμα από το χαρτί στους λευκούς καμβάδες μεγάλων διαστάσεων; «Ηταν δύσκολο. Δύο χρόνια σχεδίαζα στο μικρό μπλοκ και μετά άλλα δύο χρόνια μού πήρε για να φτιάξω τα δώδεκα έργα της έκθεσης. Σταματούσα, επέστρεφα, και ξανά το ίδιο. Θυμάμαι τον δάσκαλό μου στη σχολή Γιώργο Μαυροΐδη, που συχνά με ρωτούσε “έμαθες να ζωγραφίζεις αργά;”. Οταν πέρασα στη μεγάλη διάσταση, ήμουν έτοιμη. Είχα ήδη κατακτήσει αυτό το πέρασμα. Γιατί τόσο μεγάλη διάσταση; Για να “μπαίνει” ο θεατής μέσα. Γιατί αφαίρεσα τα χρώματα; Για να κατακτήσω πιο πολύ το σχέδιο. Πάντα είχα στο μυαλό μου το σχέδιο. Ηταν για μένα ένα νήμα, μια κόκκινη κλωστή με την οποία ήθελα κάτι να φτιάξω», εξηγεί η κ. Ασαργιωτάκη. Και γιατί μόνο γυναίκες, τη ρωτάω. «Με ενδιαφέρει η θηλυκότητα, ο έρωτας. Οσο για τα κοσμήματα και τα περίτεχνα υφάσματα, με ενδιαφέρει το πολύτιμο γενικώς. Πολύτιμο στην υφή, πολύτιμο στην έκφραση, πολύτιμο στη ζωή, παντού. Και το έχουμε χάσει. Γι’ αυτό ήθελα να το τονίσω».

Με όλες τις αναφορές της να βρίσκονται στην παλιά ζωγραφική και τους μεγάλους δασκάλους και ζωγραφίζοντας πάντα από μνήμης, η Καλλιόπη Ασαργιωτάκη στην πορεία της από την πρώτη ατομική έκθεση το 1989 μέχρι σήμερα, δουλεύει κυρίως με μεγάλες διαστάσεις και πάντα με στόχο την εξέλιξη του σχεδίου. Αυτήν τη φορά δείχνει πιο ώριμη από κάθε άλλη φορά και με μεγάλη αυτοπεποίθηση. «Ναι», παραδέχεται. «Γιατί πάντα υπήρξα μαθήτρια. Δεν μου άρεσε να βγαίνω προς τα έξω σαν δασκάλα. Πάντα μάθαινα κι αυτό δημιουργεί έλλειψη αυτοπεποίθησης. Σ’ αυτήν την έκθεση για πρώτη φορά έκλεισα τις πόρτες του εργαστηρίου μου και είπα “δεν θέλω ν’ ακούσω τίποτα”. Αυτές οι γυναίκες, έτσι όπως μεγάλωσαν στην κλίμακα, δείχνουν πιο δυνατές. Αυτή η δύναμη είναι και δικιά μου τη νιώθω πια στη ζωγραφική μου. Στην πορεία μου μέχρι σήμερα με βοήθησε πάρα πολύ ο θεατής. Οταν κάνεις ατομικές εκθέσεις, ο θεατής έρχεται και ανακαλύπτει στο έργο σου αυτό που είσαι πραγματικά. Δεν θα σ’ το πει ο δάσκαλος, θα σ’ το πει ο κόσμος».

Πολύς χρόνος

Η ζωγράφος αφιέρωσε πολύ χρόνο ψάχνοντας τη συγκεκριμένη τεχνική και το φως που βγάζουν τα έργα της. «Η ακουαρέλα είναι το μοναδικό υλικό της: δουλεμένη με λεπτεπίλεπτα πινέλα, αποκλειστικά στους τόνους ενός ρόδινου ροζ, προσδίδει στις εικόνες της τη γραμμικότητα του σχεδίου και την ακρίβεια ενός χαρακτικού, όμως οι γραμμές της δεν χαράζουν την επιφάνεια των έργων της όπως στο παρελθόν. Η γραφή της δεν έχει οξύτητα, ούτε είναι προϊόν ενός διαβρωτικού υδατοχρώματος όπως παλιότερα. Τώρα η γραμμή μοιάζει να υφαίνει ένα διάφανο δίχτυ που ρίχνει πάνω στις ακριβοθώρητες μορφές τις οποίες εικονίζει· ένα ρόδινο πέπλο, που τις χωρίζει αμετάκλητα από τον δικό μας τόπο και χρόνο και τις καθιστά εύθραυστες, πολύτιμες», αναφέρει η Ελισάβετ Πλέσσα, επιμελήτρια της έκθεσης.

Μη χάσετε την έκθεση της Ασαργιωτάκη. Είναι ουσιαστική ζωγραφική που σε κάνει να στέκεσαι.

​​Σκουφά 4, Κολωνάκι. Διάρκεια έως τις 18 Μαρτίου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή