Ο Αντώνης Στάβερης ξεκλειδώνει την πόρτα του εργαστηρίου του σε ένα ωραίο ξέφωτο στα Πετράλωνα. Λίγες ημέρες πριν από την έκθεσή του, η οποία εγκαινιάζεται αύριο στον χώρο της συλλογής Φέλιου επί της Φωκίωνος Νέγρη, δώσαμε ραντεβού για να δω από κοντά τη φρέσκια φουρνιά των έργων, στην οποία έδωσε τίτλο «Η αλλόκοτη χλωρίδα της μνήμης». Ο ζωγράφος έχει να επιδείξει ώς σήμερα μια συνεπή πορεία που μαρτυρά τη βάσανο της εξέλιξης. Παραμένει πάντα προσγειωμένος και γλυκός, με αγάπη για το διάβασμα και μια δική του φιλοσοφία ζωής, η οποία τον ωθεί σε συνεχή αναζήτηση του καλύτερου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως κάθε νέα του ενότητα παρουσιάζει κάτι καινούργιο. Θυμάμαι στα μέσα της δεκαετίας του 2000 τα πρώτα του τοπία από το Νέο Φάληρο και την Καστέλα, τα μέρη που μεγάλωσε και έκανε ως ενήλικος βόλτες με το ποδήλατο, τα οποία έδειξε στην γκαλερί της Γιάννας Γραμματοπούλου. Αργότερα καταπιάστηκε με την πόλη, φτιάχνοντας έργα που αντανακλούσαν τις δικές του εντυπώσεις στον αστικό ιστό, αλλά και προσωπικές εικόνες από το σπίτι του, τα οποία είχαμε δει σε εκθέσεις στην γκαλερί «24» της Ελισάβετ Σακαρέλλη.
Η μετοίκισή του σε Παρίσι και Βερολίνο για λίγα χρόνια μετά το 2010 άλλαξε τη ματιά του και αυτό αποτυπώθηκε στον χρωστήρα του, όπως διαπίστωσαν οι θεατές της προτελευταίας του ατομικής στην «24», η τελευταία, θαρρώ, προτού η αίθουσα τέχνης κλείσει οριστικά.
Στην πρόσφατη ενότητα, ο Στάβερης καταγράφει τον επαναπατρισμό του στην Αθήνα με όψεις νυχτερινές. Μαζί ζωγραφίζει –όπως και στο παρελθόν– ιδιαίτερα τρυφερά έργα με φυτά, τα οποία αγαπά πολύ. Την επιμέλεια της έκθεσης στη Συλλογή Φέλιου έχει επωμιστεί με πολλή φροντίδα η Σακαρέλλη.
«Η επιστροφή μου στην Αθήνα με έκανε να δω γνώριμα μέρη όπως η οδός Σταδίου και η Παλαιά Βουλή ή ακόμη και η απόμακρη θέα της πόλης με μια άλλη αίσθηση», μου λέει την ώρα που μου παρουσιάζει τα τελάρα του μέσα στο εργαστήριο. «Οπωσδήποτε η παραμονή μου στη Γαλλία και τη Γερμανία διαμόρφωσε διαφορετικά την παλέτα μου και τώρα τολμώ να εντάξω νέα χρώματα, όπως το έντονο, σχεδόν ηλεκτρικό μπλε για τον ουρανό. Οση σημασία έχουν οι φιγούρες στα έργα μου άλλο τόσο έχουν και τα δένδρα», εξηγεί. Η μεγάλη έκπληξη πάντως είναι οι ταπεινές γλάστρες με τα φυτά, των οποίων η πιστή απεικόνιση δείχνει ότι ο καλλιτέχνης έχει περάσει πολλές ώρες παρατηρώντας τα. Είναι έργα που αξίζουν την προσοχή, διότι έχουν κάτι ευαίσθητο και όμορφο.
Ο Στάβερης είχε κερδίσει το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 2010 για νέο καλλιτέχνη κάτω των 40 ετών. Με αφορμή την διάκρισή του, ο μαθητής του Δημήτρη Μυταρά έλεγε τότε στην «Κ»: «Οταν στέκομαι μπροστά στο καβαλέτο, ξεχνώ τον έξω κόσμο, όμως σκέφτομαι ότι πίσω από την πλάτη μου με παρατηρούν μια σειρά από αόρατα βλέμματα. Είναι κάποιοι καθηγητές που με δίδαξαν στην ΑΣΚΤ, συνάδελφοι που εκτιμώ, ακόμη και σπουδαίοι ζωγράφοι που δεν είναι πια εν ζωή, αλλά θαυμάζω τα έργα τους. Κάπως έτσι, όταν βραβεύεσαι, νιώθεις ότι μοιράζεσαι το έπαθλο με εκείνους που φανερά ή νοερά σε βοήθησαν να βρεις λύσεις». Συνεχίζει τη ζωγραφική του με την ίδια γενναιοδωρία.
Η έκθεση στη Φωκίωνος Νέγρη 16 θα διαρκέσει έως τις 26 Μαρτίου.