«Ο κ. Κούλιναν νιώθει πολύ πολύ άσχημα και απαίσια γι’ αυτό που έγινε». Αυτό είναι απόσπασμα από την ανακοίνωση της PricewaterhouseCoopers, εταιρείας που ήταν υπεύθυνη για τη διαχείριση των αποτελεσμάτων (και τη διανομή των φακέλων) στην 89η τελετή απονομής των Οσκαρ. Ο κ. Κούλιναν, φυσικά, και νιώθει άσχημα και απαίσια και ό,τι άλλο αρνητικό μπορεί να βάλει κανείς με τον νου του. Είναι ο άνθρωπος που έδωσε τον λάθος φάκελο στον Γουόρεν Μπίτι, με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη γκάφα στην ιστορία των βραβείων. Αυτό που δεν διευκρινίζεται, βέβαια, στην ανακοίνωση είναι αν ο συγκεκριμένος υπάλληλος νιώθει άσχημα επειδή έχασε και τη δουλειά του…
Εν πάση περιπτώσει, με όλο αυτόν τον χαμό που έγινε λόγω του γνωστού λάθους, πέρασε δυστυχώς σε δεύτερη μοίρα ο μεγάλος νικητής της βραδιάς. Κι αυτός βέβαια είναι το «Moonlight». Το χαμηλότονο φιλμ του Μπάρι Τζένκινς, το οποίο κάποια άλλη χρονιά θα είχε περάσει ίσως απαρατήρητο, φέτος όμως, την χρονιά του Τραμπ και της «μαύρης» ταυτότητας, κατάφερε να φτάσει στο κινηματογραφικό Εβερεστ. Δεν έχει νόημα να μπούμε στη συζήτηση εάν το «Moonlight» ήταν όντως η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Σημασία έχει πως το βραβείο πήγε σε ένα έργο χτισμένο εξαιρετικά με τα πιο απλά κινηματογραφικά υλικά και με ξεκάθαρο κοινωνικό στίγμα. Και αυτό το τελευταίο δεν είναι διόλου άσχημο· η τέχνη άλλωστε που μένει κλεισμένη στην αυτοαναφορικότητά της είναι, αργά ή γρήγορα, καταδικασμένη να στερέψει.
Επίσης όλα τα Οσκαρ είναι συζητήσιμα. Εκτός από εκείνο του Κέισι Αφλεκ. Αυτός ήταν τόσο καλός που έπρεπε να πάρει… δύο.
Κατά τα άλλα, τα θεωρητικά πολιτικοποιημένα Οσκαρ ήταν μάλλον… λάιτ ως προς την κριτική τους. Εξαίρεση αποτέλεσε η στοχευμένη (μη) παρουσία του Ιρανού Ασγκάρ Φαραντί, επιστολή του οποίου διαβάστηκε κατά τη βράβευσή του με το ξενόγλωσσο Οσκαρ για τον «Εμποράκο». «Λυπάμαι που δεν βρίσκομαι απόψε μαζί σας. Η απουσία μου είναι από σεβασμό προς τους ανθρώπους της χώρας μου και των υπολοίπων έξι χωρών που τους απαγορεύτηκε η είσοδος στις ΗΠΑ με αυτόν τον απάνθρωπο νόμο. Ο διαχωρισμός του κόσμου σε “εμείς” και οι “εχθροί” δημιουργεί φόβο, απατηλή δικαιολογία για βία και πόλεμο. Πόλεμοι που αποτρέπουν τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα από τις χώρες-θύματα επιθέσεων», αναφέρει ο σπουδαίος δημιουργός.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, από την άλλη, έκανε τη δική του τοποθέτηση: «Νομίζω πως επικεντρώθηκαν τόσο πολύ στην πολιτική, που στο τέλος τα έκαναν θάλασσα. Ηταν λίγο λυπηρό». Οι συγκρίσεις περιττεύουν.