Βενεζουέλα. Μια χώρα με πληθωρισμό 800% το 2016. Ενα καθεστώς που ολισθαίνει σε δικτατορία. Ο πρόεδρός της δήλωσε πως δεν ξέρει πότε θα διεξαχθούν εκλογές και προσέθεσε: «Πρέπει πρώτα να έχουμε εξασφαλίσει τη νίκη μας». Αυτή τη χώρα βρήκε να εκθειάσει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, χρησιμοποιώντας αμφιλεγόμενα στοιχεία μιας επιτροπής του ΟΗΕ. Τον κ. Μηταφίδη τον γνωρίζω από τον καιρό που ήμουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Τον θεωρούσα και τον θεωρώ έναν κατά τα λοιπά σοβαρό 70χρονο αγωνιστή της Αριστεράς. Ανάμεσα σε άλλα, έχει καταδικαστεί σε ισόβια από τη χούντα. Δεν είναι απατεώνας. Αυτά που λέει τα πιστεύει. Μα δεν βλέπει γύρω του; Βλέπει με τους δικούς του φακούς. Που είναι και φακοί της 17Ν, των αριστερίστικων οργανώσεων που φύτρωσαν ως κληρονόμοι της, των χρυσαυγίτικων, των παραθρησκευτικών και άλλων οργανώσεων που ασκούν βία, των ιδεολόγων καταληψιών, εισβολέων, καταστροφέων, βανδάλων που έχουν κατακλύσει ανέλεγκτα τη χώρα μας. Μέχρι και ορισμένων αστυνομικών που ασκούν βία, συνήθως ατιμώρητα. Είναι οι φακοί που για διάφορους λόγους δεν επέτρεψαν σε αυτούς που τους φορούν να γνωρίσουν ουσιαστικά τον εαυτό τους και άρα να τον αγαπήσουν. Κατά συνέπεια, καλλιεργούν μιαν αγάπη προς την κοινωνία που είναι παραμορφωμένη.
Εξάλλου, επειδή δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους, αποφεύγουν την προσωπική ευθύνη και κρύβονται πίσω από συλλογικές ευθύνες και από καθοδήγηση άλλων, όπως τα κόμματα, οι θρησκείες, το lifestyle κ.λπ. Μοιραία, προκύπτει η προσωπική ανασφάλεια και άρα η αναζήτηση της δικαίωσης του ατόμου όχι στηριγμένη στις δυνάμεις του, αλλά μέσα από συσπειρώσεις εναντίον κατασκευασμένων εχθρών που είτε θεωρούν ότι τους προκαλούν δεινά (αλλόθρησκοι, αλλοεθνείς, ιμπεριαλιστές, σιωνιστές, κ.λπ.) είτε αντιτίθενται στις πεποιθήσεις τους (π.χ. εθνικές, θρησκευτικές, σεξουαλικές κ.λπ. μειονότητες). Και στη συνέχεια αναπτύσσουν φθόνο απέναντι σε όσους ικανοποιούν επιθυμίες που κι εκείνοι έχουν, αλλά δεν μπορούν να ικανοποιήσουν. Οι εκτός μέτρου εκδηλώσεις, λοιπόν, είναι ακραίες αντανακλάσεις χαρακτηριστικών που είναι διαδεδομένα στην κοινωνία μας. Που οδηγούν, από τη μια, στην εξάρτηση από το κράτος, στη μανία να χωθούμε στην ασφάλεια του κρατικού μηχανισμού και, από την άλλη, στο μίσος για το κράτος, το οποίο εκδηλώνεται με την εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Αντίστοιχα, το κράτος, από τη μια, αγαπάει την ψήφο μας και, από την άλλη, μισεί εμάς, αφού μας ληστεύει (ο φόρος χωρίς ανταπόδοση είναι ληστεία). Γι’ αυτό κι εμείς αναζητούμε όχι έναν πολιτικό που θα συντονίσει την παραγωγή πλούτου και άρα ευημερίας, αλλά έναν σωτήρα που θα μας βολέψει. Αυτά τα χαρακτηριστικά της καθυστέρησης τα μοιραζόμαστε με την κοινωνία της Βενεζουέλας και ίσως γι’ αυτό έχουμε παρόμοιο καθεστώς. Διαθέτουμε και τον κ. Μηταφίδη να το εξαίρει. Και φοβάμαι πως θα πληρώσουμε ό,τι πληρώνει σήμερα η κοινωνία της Βενεζουέλας, αν δεν καταφέρουμε να «ξεπουληθούμε» έγκαιρα στους επενδυτές, Ελληνες ή ξένους. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, εδώ που φθάσαμε.