Ας υποθέσουμε ότι πάμε σε εκλογές το φθινόπωρο. Και η διαφορά ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ. είναι οριακή. Εστω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Μπορεί κανείς να φανταστεί τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να παίρνει πρωτοβουλία, αψηφώντας μάλιστα τον υπουργό Οικονομικών του, Ευκλείδη Τσακαλώτο, και να διαμηνύει ότι θα ικανοποιήσει πλήρως τα αιτήματα του Βερολίνου; Οτι θα προχωρήσει, π.χ., άμεσα σε αυστηρά μέτρα για να πετύχει τον στόχο του 3,5% για το πλεόνασμα και πως δεν θα ξαναθέσει θέμα αναδιάρθρωσης του χρέους; Γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν το ελληνικό «ισοδύναμο» της είδησης ότι η Αγκελα Μέρκελ πιέζει, αδιαφορώντας για τις διαφωνίες του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, προκειμένου μόλις κλείσει η αξιολόγηση να ενταχθεί η Ελλάδα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης. Δεν αμφισβητώ ότι το ζήτημα όντως συζητήθηκε στη συνάντηση της Μέρκελ με τον επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι. Απλώς αναρωτιέμαι για τη σκοπιμότητα της σχετικής διαρροής. Οποιαδήποτε ένδειξη υποχώρησης του Βερολίνου προς την ελληνική πλευρά είναι εξαιρετικά αντιδημοφιλής αυτήν τη στιγμή στη Γερμανία. Η πλέον «ανθελληνική» κομματική δύναμη στη χώρα είναι η «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD), η οποία βρίσκεται σε υποχώρηση στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Κάθε χειρονομία καλής θέλησης προς την Αθήνα είναι βούτυρο στο ψωμί της AfD. Το μόνο βέβαιο είναι πως όλα τα κόμματα στη Γερμανία απεύχονται την ενίσχυση του ξενοφοβικού κόμματος. Και γι’ αυτό θέλουν το ελληνικό ζήτημα να περάσει γρήγορα στη λήθη. Να κλείσει η αξιολόγηση και να υπάρξει ηρεμία σε αυτό το μέτωπο τουλάχιστον μέχρι τη διενέργεια των εκλογών, ει δυνατόν και μέχρι τη συγκρότηση του κυβερνητικού συνασπισμού, ας πούμε τον Νοέμβριο. Συνεπώς, η συζήτηση περί συμμετοχής στο QE είναι μάλλον το κίνητρο που προσφέρεται στην ελληνική κυβέρνηση για να επισπεύσει το κλείσιμο της αξιολόγησης. Οσο για τις πληροφορίες περί επιφυλάξεων Σόιμπλε, είναι η πολλοστή φορά που τις διαβάζουμε αλλά δεν τις πολυβλέπουμε. Από την αρχή της κρίσης είναι σαφές ότι Μέρκελ και Σόιμπλε διανέμουν ρόλους, συνήθως η πρώτη αναλαμβάνει αυτόν «της καλής» στην κυβέρνηση και ο δεύτερος αυτόν του «κακού» του Βερολίνου. Μόνο που η καγκελάριος χωρίς τον υπουργό Οικονομικών της ούτε το κόμμα της θα μπορούσε να ελέγξει ούτε τη γερμανική οικονομική ηγεμονία στην Ευρώπη να ασκήσει.
Εχουμε διαπιστώσει πολλές φορές στη διάρκεια της κρίσης πως κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις στη Γερμανία και γενναιοδωρία προς την Ελλάδα είναι δύο ασύμβατες έννοιες. Αν θέλει κάποιος να είναι ρεαλιστής, θα πρέπει να ξεχάσει τέτοιου είδους κινήσεις για περίπου ένα χρόνο και να τις ξαναθυμηθεί την άνοιξη του 2018. Τότε όμως δεν έχουμε ιδέα ποια ακριβώς θα είναι η σύνθεση της κυβέρνησης (και της Βουλής) στη Γερμανία. Ούτε στην Ελλάδα.