Μοιάζει το Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας να αγκαλιάζει ολόκληρο το Μετς. Η γαλήνη του επιβάλλεται σ’ ολόκληρη τη βόλτα που μπορεί να κάνει κάποιος σ’ αυτήν την ήσυχη γειτονιά του κέντρου της Αθήνας. Ακόμη και οι πρόσφατες πολυκατοικίες, με τις πιλοτές και την «ασπρίλα» των δεκαετιών του ’90 και του 2000, στο περίβλημά τους, υποτάσσονται στην ησυχία του Α΄ Νεκροταφείου.
Μπορεί, όμως, μια νεκρόπολη να χαρακτηρίσει μια γειτονιά; Οταν πρόκειται γι’ αυτήν τη νεκρόπολη, η απάντηση είναι καταφατική. Το κοιμητήριο των Αθηνών είναι, εκτός από υπαίθρια γλυπτοθήκη, ένας τόπος όπου συναντάται και συνοψίζεται η ιστορία αυτής της χώρας – ασχέτως εάν οι βάνδαλοι, με την ανοχή του Δήμου Αθηναίων, κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητοι, όπως έχει αποκαλύψει η «Κ» προ μηνών. Είναι, όμως, και κάτι πέρα από αυτό το Α΄ Νεκροταφείο: είναι μια αστική νεκρόπολη που υπενθυμίζει στους νεοέλληνες ότι κάποιοι εκ των νεκρών που φιλοξενούνται στο κοιμητήριο εμβολίασαν την ανατολίτικη Ελλάδα με ενέσεις δυτικού πολιτισμού. Κι αυτό επηρεάζει όλη την περιοχή του Μετς.
Στα στενά πέριξ της οδού Αναπαύσεως –ειρωνική ονομασία στην προσωπική μου ανάγνωση του άστεως– συναντάται όλος ο 20ός αιώνας, η Δύση με τα κτίρια του Μεσοπολέμου και η Ανατολή που «επέστρεψε» κατά τις μεταπολιτευτικές «εργολαβικές» δεκαετίες. Το Μετς είναι ακόμη μία απόδειξη ότι η Αθήνα είναι ακραιφνώς μια πόλη του 20ού αιώνα – σχεδόν κανενός άλλου, αφού όλες οι δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα απλώνονται στις αστικές αλέες που περιβάλλουν αυτή την όμορφη γειτονιά του κέντρου.
Εάν αφήσεις λίγο το μυαλό σου να κατακλυστεί από την επιβλητική αύρα του Α΄ Νεκροταφείου και από τις –ίσως από… κεκτημένη ταχύτητα λόγω της ιερότητας του χώρου– χαμηλόφωνες συζητήσεις των περαστικών, τότε στα σίγουρα θα αντιληφθείς ότι οι πόλεις όπου ζούμε δεν είναι μόνο μπετόν αρμέ και χαλασμένα πεζοδρόμια. Είναι και το απαραίτητο για την καθημερινή επιβίωση παραμύθι.