Η αρχιτεκτονική μιας νέας γενιάς μικρών και άρα ελαφρών και φθηνών δορυφόρων, προτάθηκε για πρώτη φορά από τους καθηγητές Jordi Puig-Suari του California Polytechnic State University και Bob Twiggs του Stanford University. Οι δορυφόροι αυτοί είναι πλέον γνωστοί ως CubeSat και συνήθως έχουν διαστάσεις 10x10x11,35 εκατοστά.
Πριν από 5 χρόνια, μόλις 10 έως 20 CubeSats εκτοξεύονταν κάθε χρονιά, ενώ στις μέρες μας, ο αριθμός των εκτοξεύσεων έχει αυξηθεί στις 200 περίπου ανά έτος. Οι περισσότεροι από τους CubeSats έχουν φθάσει με τη μορφή φορτίου στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό και έχουν εκτοξευθεί από εκεί, μειώνοντας έτσι εξαιρετικά το κόστος εκτόξευσης ανά μονάδα φορτίου. Ωστόσο, τον Μάιο του 2015, η NASA ανακοίνωσε μια νέα γενιά πυραύλων, οι οποίοι θα εκτοξεύονται από το Kennedy Space Center και θα προσφέρουν δυνατότητα μεταφοράς CubeSats. Κάθε πύραυλος θα μπορεί να θέσει σε τροχιά βάρος από 30 έως 60 κιλά, το οποίο μεταφράζεται σε αρκετές δεκάδες CubeSats. Η δυνατότητα μεταφοράς των CubeSats με τη μορφή φορτίου, τους κάνει κατάλληλους για χρήση και σε αποστολές εκτός γήινης τροχιάς.
Στο άμεσο μέλλον 11 μικροί δορυφόροι θα περιστρέφονται γύρω από τη Σελήνη και 2 μικροί δορυφόροι θα φτάσουν στον Αρη μέσω της αποστολής Mars Lander.
Σύμφωνα με τον Hugo Zunker, Policy Officer της Ε.Ε., ο οποίος ήταν παρών στην επίσκεψή μας στο Reading, «η Ευρώπη παρακολουθεί από κοντά την τάση των CubeSats, θεωρώντας ότι είναι κατάλληλοι για κάποιες εφαρμογές, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι μπορούν να αντικαταστήσουν το σύνολο των αποστολών που χρησιμοποιούνται οι μεγαλύτεροι δορυφόροι». Σε ερώτησή μας αν θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στο πλαίσιο του προγράμματος Copernicus, μας απάντησε ότι δεν υπάρχει προσωρινά τέτοια πρόβλεψη, καθώς η ομάδα δορυφόρων Sentinel καλύπτει επαρκώς τις ανάγκες του προγράμματος.