Ο φόβος που γεννάει παραμύθια

Ο φόβος που γεννάει παραμύθια

2' 6" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ALEJANDRO ZAMBRA

Η ιδιωτική ζωή των δέντρων

μτφρ., σημ.: Αχιλλέας Κυριακίδης

εκδ. Ικαρος, σελ. 96

Στο μυθιστόρημα «Τρόποι να γυρίζεις σπίτι» (μτφρ. Αχ. Κυριακίδης, εκδ. Ικαρος, 2016) του Χιλιανού Αλεχάντρο Σάμπρα (γενν. το 1975), ένα αγόρι αδυνατεί να βρει τον δρόμο για το πατρικό του και νομίζει ότι χάθηκε για πάντα. Στο νέο βιβλίο του Σάμπρα που κυκλοφορεί στα ελληνικά, την «Ιδιωτική ζωή των δέντρων», είναι μια γυναίκα, η Βερόνικα, που, όπως όλα δείχνουν, έφυγε και δεν θα επιστρέψει ξανά σπίτι της. Ή τουλάχιστον αυτός είναι ο διάχυτος φόβος του Χουλιάν, του άνδρα της. Καθώς βαθαίνει η νύχτα, ο Χουλιάν προσπαθεί να κατευνάσει την αγωνία του, αφηγούμενος prima vista μια σειρά παραμυθιών στη μικρή κόρη της, την Ντανιέλα, με τον ιδιαίτερο τίτλο «Η ιδιωτική ζωή των δέντρων». Η Ντανιέλα δεν είναι κόρη του, ωστόσο ο Χουλιάν σαν κόρη του την αισθάνεται και την αντιμετωπίζει.

Πρέπει επίσης να πούμε ότι ο Χουλιάν προσπαθεί να γράψει ένα μυθιστόρημα – τις Κυριακές, που έχει τον χρόνο. Ωσπου έρχεται μια Κυριακή αλλιώτικη απ’ όλες τις άλλες, με τη διαφαινόμενη εξαφάνιση της Βερόνικα. Καθώς, λοιπόν, ο Χουλιάν γεννά ιστορίες για τη μικρή Ντανιέλα, ο νους του ταξιδεύει στο παρελθόν (πάνε τρία χρόνια που μπήκε στη ζωή μάνας και κόρης) αλλά και στο μέλλον, οραματιζόμενος ένα αύριο όπου η μικρή Ντανιέλα θα πρέπει να ζήσει χωρίς τη μητέρα της. Κι εκείνος δίχως τη γυναίκα του.

Συγγενή κείμενα η «Ιδιωτική ζωή των δέντρων» και οι «Τρόποι να γυρίζεις σπίτι», όχι μόνον λόγω της τακτικής –μάλλον έμφυτης ροπής– του συγγραφέα να γράφει λιτά και οικονομικά, αλλά κυρίως χάρη στο πόσο σημαντικά στοιχεία είναι στη μυθοπλασία του η απουσία/απώλεια, η αίσθηση του ξεριζώματος, η μνήμη και την ίδια στιγμή η ανάγκη για ιστορίες ως το μοναδικό αντίδοτο να αποδοθεί ένα κάποιο σχήμα με νόημα στις άναρχες και γεμάτες απροσδόκητους πόνους ζωές μας.

Από μιαν άλλη σκοπιά, τα δύο βιβλία εδράζονται σε δύο αντίθετους πόλους: στους «Τρόπους» έχουμε την αφήγηση ενός παιδιού· στα «Δέντρα» ενός ενηλίκου που νιώθει γονιός. Στο πρώτο, ένα παιδί δεν μπορεί να βρει τον δρόμο για το σπίτι του· στο δεύτερο, βρισκόμαστε εντός του σπιτιού, όμως το σπίτι χάνει αίφνης την αίσθηση της πατρίδας, της φωλιάς, εξαιτίας μιας απουσίας. Το κενό διαλύει τη θαλπωρή. Ο σύντροφος που απομένει πίσω πάσχει από μιαν επώδυνη αίσθηση ορφάνιας και αυτό, ως ενήλικος, και μάλιστα κηδεμόνας του παιδιού που άφησε πίσω της η γυναίκα του, καλείται να καλύψει το κενό για το παιδί που έχει υπό την προστασία του. Και το κενό καλύπτεται, δυνάμει, από τη σαγήνη της παραμυθίας, των ιστοριών.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή