«Η Ατοσσα και η Ιοκάστη είναι δύο ρόλοι του αρχαίου δράματος που θα ήθελα να παίξω. Ρόλοι που αγαπώ, σε αντίθεση με την Κλυταιμνήστρα, την Ηλέκτρα, την Αντιγόνη. Οι δύο αυτές ηρωίδες με απασχολούν υποκριτικά και με ελκύουν. Ισως γιατί περιέχουν στιγμές συμπύκνωσης ενός συναισθήματος πολύ δυνατού, σαν να διαστέλλεται ο χρόνος. Κάτι πολύ συμπαντικό».
Αυτά τα λόγια της Θέμιδoς Μπαζάκα ήταν που ανέσυρα πρώτα από τις σημειώσεις μου, έπειτα από μία… βόλτα στην καριέρα της, από τις ταινίες «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη και τα «Πέτρινα χρόνια» του Παντελή Βούλγαρη στις αρχές της δεκαετίας του ’80 έως τον φετινό ρόλο της Βάιολετ στον «Αύγουστο», το βραβευμένο με Pulitzer και Tony έργο του Τρέισι Λετς, που παρουσιάζεται στο θέατρο Δημήτρης Χορν.
Τη συνάντησα στην αρχή της οδού Αρχελάου στο Παγκράτι, για να περπατήσουμε προς το αγαπημένο της καφέ, το «Pink Freud». «Εχω δουλέψει πολύ σε μπαρ, αυτό έκανα τα χρόνια της σχολής στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Τα μπαρ είναι η επαγγελματική διαφυγή των καλλιτεχνών», λέει και προσθέτει: «Οταν κατέβηκα στην Αθήνα, είπα ότι πλέον θα ζω από την ηθοποιία. Η Θεσσαλονίκη με έπνιγε και από την άλλη ήθελα να κάνω σινεμά», συμπληρώνει, για να εξηγήσει τη φυγή της από το ΚΘΒΕ και την κάθοδο στην Αθήνα. «Είχα πράγματι πολλή λύσσα, δεν υπήρχε οντισιόν που να μην πάω. Ξέρετε, τύχη είναι να βρίσκεσαι εκεί όταν σε επισκεφθεί η τύχη», λέει γελώντας.
Οχι πως όλα ξεκίνησαν ρόδινα. Στην αρχή ήλθαν μεγάλες επιτυχίες στον κινηματογράφο – ποιος ξεχνά το 1985 την εμβληματική Ελένη-Μπαζάκα και τον Μπάμπη-Δημήτρη Καταλειφό στα «Πέτρινα χρόνια», που διηγούνταν την ιστορία ενός νεαρού ζευγαριού αριστερών, το οποίο μέσα σε μία εικοσαετία διώξεων και φυλακίσεων μετά τον εμφύλιο πόλεμο, συναντήθηκε μόλις τέσσερις φορές; «Ωστόσο, για κάποια χρόνια σαν να με “τιμωρούσε” το σινάφι γιατί ερχόμουν από τον κινηματογράφο και δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να μπω στο θέατρο και να με δεχθούν», σημειώνει.
Αναλογίζομαι, βέβαια, ότι ακριβώς τρεις δεκαετίες μετά το 1985 (μέσα σ’ αυτό το διάστημα έκανε σπουδές στο φημισμένο Actors Studio στη Νέα Υόρκη, έπαιξε σε πάνω από 30 ταινίες, είχε πληθώρα ρόλων και συνεργασιών σε Ελλάδα και εξωτερικό, με βραβεία και τιμητικούς τίτλους), η Θέμις Μπαζάκα συναντήθηκε ξανά με τον Δημήτρη Καταλειφό στον «Γυάλινο κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς, ενώ φέτος «ξαναβρίσκει» τη Μαρία Κατσιαδάκη, τη Μαρία Πρωτόπαπα, τον Μάνο Βακούση, τον Αλέξανδρο Μυλωνά σε ένα θίασο συνολικά 13 ηθοποιών, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη.
«Ο “Αύγουστος” αποτελεί το γλαφυρό πορτρέτο μιας βαθιά δυσλειτουργικής οικογένειας. Είναι έργο με καταιγιστική δράση και εναλλαγές, έργο ηθοποιών αφού και ο συγγραφέας του, ο Τρέισι Λετς, είναι ηθοποιός. Η μητέρα, η Βάιολετ, είναι μία γυναίκα εθισμένη στα χάπια, χωρίς ισορροπία, σκληρή, κυνική, έξυπνη, με βίαιες εναλλαγές, ένα αληθινό θηρίο. Είχε πολύ βίαιη παιδική ηλικία σε ένα περιβάλλον αναλφάβητων γονιών. Είναι πολύ λογικό, λοιπόν, ένα άτομο να αναπαράγει τη βία, όταν έχει μεγαλώσει με τέτοιο τρόπο. Αναγνωρίζει αυτήν τη συμπεριφορά ως κανόνα», παρατηρεί η κ. Μπαζάκα, με το βλέμμα της να γλυκαίνει όταν λέει πως η Βάιολετ καταστρέφει τον εαυτό της για να μη χάσει τη σχέση της με την αδελφή της (εδώ υπάρχει ένα κομβικό μυστικό για την πλοκή του έργου), η οποία την προστάτευε από τη σκληρότητα των γονιών της όταν ήταν μικρή. Η σύντομη παύση που κάνει η κ. Μπαζάκα μού θυμίζει τις ρωγμές στο συμπυκνωμένο συναίσθημα που αποζητεί σε ένα ρόλο. Η παύση σπάει από τον ήχο ενός αυτοκινήτου και η ηθοποιός, σαν να μονολογεί, λέει πως «η τρέλα είναι αυτή που οδηγεί τους καλλιτέχνες και η αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε». Πρωταγωνιστής γίνεται κανείς ή γεννιέται, τη ρωτάω. Γελάει… «Γεννιέσαι. Αλλά και οι… πρωταγωνιστές έχουμε όλα τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Κάθε φορά που έρχεται ο λογαριασμός, τον κρατώ μέχρι να βρω την κατάλληλη στιγμή για να τον ανοίξω».
«Αύγουστος», Θέατρο Δημήτρης Χορν, Αμερικής 10, Αθήνα.
Τηλ. 210-36.12.500.