Φοβάμαι πως απέτυχε το εγχείρημα του υπογράφοντος, πριν από δύο Κυριακές, να διερευνηθεί η πολιτική προέλευση και η «διασωζόμενη» επιχειρηματολογία του ποσοστού 16,3%, των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Η προσπάθεια, αντί να διευκολυνθεί, από το πλήθος των αντιδράσεων που προκλήθηκαν στην ιστοσελίδα της «Κ», ανέδειξε, κυρίως, εμμονικές, διχαστικές και εκατέρωθεν απαξιωτικές απόψεις, οι οποίες ακύρωσαν κάθε λογική απάντηση. Ο υπογράφων κατηγορήθηκε για τυφλή προκατάληψη, κατά του ΣΥΡΙΖΑ, οι δε «υπερασπιστές του» απέδωσαν τις αντιδράσεις αυτές σε στρατευμένη και ανούσια «αντεπίθεση». Φίλες και φίλοι. Από τα πρώτα, κιόλας, βήματά μου στη δημοσιογραφία, προσπάθησα να ακολουθήσω πιστά τις διδαχές, όχι μόνον διαπρεπών δημοσιογράφων, που η τύχη με ευνόησε να έχω δασκάλους, αλλά και μεγάλων πολιτικών, που με τίμησαν, ως αξιόπιστο συνομιλητή τους. Απ’ αυτούς έμαθα να δίνω μεγαλύτερη προσοχή στους επικριτές ή διαφωνούντας, με τα γραπτά μου, και λιγότερο να επηρεάζομαι από επιβραβεύσεις και εγκώμια.
Αποφάσισα, λοιπόν, να ακολουθήσω και στην περίπτωση αυτή την ίδια τακτική. Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι όσοι αντέδρασαν βίαια ή απαξιωτικά στο γραπτό μου της προπερασμένης Κυριακής ανήκουν σε μια οργανωμένη ομάδα κλακαδόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ότι έχουν (τουλάχιστον στην πλειονότητά τους) ιδιοτελή κίνητρα, παραμένοντας ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο, άλλωστε, πιστεύω και για όσους υιοθέτησαν απροβλημάτιστα και καθ’ ολοκληρίαν τη θεωρία περί διαβρωμένων και ανεύθυνων ψηφοφόρων. Δεν σας κρύβω πως στον σκεπτικισμό μου αυτόν συνέβαλε και μια «είδηση» της εβδομάδας, η οποία πραγματικά με εξέπληξε. Σύμφωνα, λοιπόν, με δημοσκόπηση, σε ποσοστό 33,3% οι συνέλληνες πιστεύουν ότι είναι θύματα ενός δόλιου και ψυχότροπου αεροψεκασμού. Σ’ αυτόν αποδίδουν τον… εθισμό τους στα μνημόνια, την καταστολή των εύλογων αντιδράσεών τους, την παχυλή μοιρολατρία τους και (για να θυμηθούμε τον τίτλο μου της προπερασμένης Κυριακής) τον μαζοχισμό του 16% των ψηφοφόρων. Ομως, για να μη μονοκομματικοποιήσουμε το φαινόμενο, πρέπει να προσθέσουμε ότι κατά τη δημοσκόπηση προηγούνται μεν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, που δηλώνουν ψεκασμένοι, σε ποσοστό 19,2%, ακολουθούν, όμως, οι χρυσαυγίτες με 15,3% και έπονται με το διόλου ευκαταφρόνητο 10,6% οι νεοδημοκράτες.
Αλήθεια, πού μπορεί να οφείλεται αυτή η ιδιαιτερότητα του «ψεκασμένου» Ελληνα πολίτη, που μας κάνει παγκοσμίως καταγέλαστους; Χωρίς αμφιβολία, ο «ψεκασμένος» συμπατριώτης μας δεν υποδηλώνει μόνον αφέλεια, αμάθεια και ενδοτισμό στην παραπληροφόρηση. Στο μέτρο που ισχύουν και τα «αίτια» αυτά, ο βαρύτερος καταλογισμός πρέπει να στραφεί κατά των ΜΜΕ και φυσικά των δημοσιογράφων, που για λόγους εντυπωσιοθηρίας πρόβαλαν ή και υιοθέτησαν τέτοιες γελοίες θεωρίες. Ωστόσο ο «ψεκασμένος» πολίτης, κατά τη γνώμη μου, δηλώνει και κάτι το σοβαρότερο. Την ανευθυνότητα και την εξαίρεσή του απ’ όλα τα δεινά που μαστίζουν σήμερα τη χώρα μας. Αυτό δε το «λαϊκό άλλοθι» καλλιεργήθηκε και δυστυχώς αναγνωρίσθηκε απ’ όλα τα πολιτικά μας κόμματα. Αντί μιας επιβεβλημένης αυτοκριτικής, για την κατάντια στην οποία, από κοινού, οδήγησαν τη χώρα, εξακολουθούν να διαμάχονται και να αλληλοεπιρρίπτουν τις ευθύνες για την κρίση. Δηλαδή, η πλειονότητα των ψηφοφόρων βολεύεται στο να καταψηφίζει τον έναν και υπερψηφίζει τον άλλο, σε μια αλληλουχία κυβερνητικών αποτυχιών, που διαιωνίζουν την εθνική μας παρακμή. Κοντολογίς, αντί ο ψηφοφόρος να αναλάβει τις ευθύνες του, ως κοψοχέρης, προτιμά να δηλώνει «ψεκασμένος»…