Υποθέτω ότι ο νεαρός βλαστός της ευυπολήπτου οικογενείας των παραλίων που προχθές απείλησε με μαχαίρι τον οδηγό λεωφορείου για να τον πάει εκεί που γούσταρε εάν ερωτηθεί για το δικαίωμα οπλοφορίας που είναι ελεύθερο στις ΗΠΑ θα το καταδικάσει μετά βδελυγμίας. Μόνον συντηρητικοί Ρεπουμπλικανοί μπορούν να υποστηρίζουν τέτοια αίσχη. Υποθέτω θα είναι απ’ αυτούς που υποστηρίζουν ότι οι αστυνομικοί που οπλοφορούν είναι απόδειξη ότι το ελληνικό κράτος είναι καταπιεστικό. Αν μάλιστα έχει την τύχη στο μέλλον να γνωρίσει και κάποια φιλομαθή σύντροφο η οποία διάβασε Μπουρντιέ όταν αποφοιτώντας από το Πάντειο πήγε για μεταπτυχιακό στο Παρίσι, θα του εξηγήσει πως για όλα φταίει η παιδεία, η οποία αναπαράγει τους μηχανισμούς της κρατικής καταπίεσης. Γι’ αυτό, για καλό και για κακό, αν είναι να γυρίσεις σπίτι με λεωφορείο πάρε μαζί σου ένα μαχαίρι. Και ο οδηγός έχει τελειώσει σχολείο, άρα εκπρόσωπος του κατασταλτικού κρατικού μηχανισμού είναι.
Μήπως ήρθε η στιγμή να συνειδητοποιήσει ο κ. Τόσκας, ως καλός μαρξιστής που είναι, ότι η ποσοτική διαφορά έχει γίνει πλέον ποιοτική; Οτι η άσκηση βίας δεν είναι προνόμιο ορισμένων μόνον πληθυσμιακών ομάδων αλλά θεωρείται δημοκρατικό δικαίωμα, κάτι σαν την ψήφο ή την κακογουστιά; Κοινωνία της πλάκας; Εν αρχή ην το πανεπιστημιακό άσυλο. Μία από τις εμμονές που κληροδότησε η δικτατορία στη δημοκρατία της μεταπολίτευσης. Μετά το άσυλο έσπρωξε λίγο, έριξε κάτι αγκωνιές και κατέλαβε τα Εξάρχεια. Εκεί ανεπτύχθησαν φυλές που απέκτησαν κοινωνική ταυτότητα, κάτι σαν τη λεγομένη «έμφυλη». Ο ένας αναρχικός, ο άλλος αντιεξουσιαστής, ο τρίτος μπαχαλάκιας εν ψυχρώ, όλοι όμως κουκουλοφόροι. Κατέλαβαν την Αθήνα για μερικές εβδομάδες το 2008, τους έδειξε κι η τηλεόραση, δολοφόνησαν στη Μαρφίν και απέκτησαν πολιτικά δικαιώματα.
Τα παιδιά έχουν νεύρα και σπάνε πλάκα. Και τώρα τα νεύρα των παιδιών έγιναν μόδα. Σπάνε επικυρωτικά μηχανήματα, συνεχίζουν να καίνε και προφανώς οπλοφορούν. Ευτυχώς όμως στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται η οπλοφορία, οπότε είναι σαν να μην οπλοφορούν. Πολιτεία της πλάκας; Και μην μου πείτε ότι φταίει η κρίση ή τα μνημόνια, διότι δεν φταίει ούτε η κρίση ούτε και τα μνημόνια.