Το είδαμε κι αυτό. Στη διάρκεια της θητείας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, αστυνομικές δυνάμεις πραγματοποίησαν τα ξημερώματα της Δευτέρας αιφνιδιαστική επιχείρηση με στόχο την εκκένωση δύο χώρων που τελούσαν υπό κατάληψη στην Αθήνα. Αρχικά, στο Δρακοπούλειο αιμοδοτικό κέντρο όπου είχαν οδηγηθεί 127 πρόσφυγες από τη Συρία αλλά και στην περίφημη βίλα Ζωγράφου που είχε καταληφθεί από αντιεξουσιαστές το 2012.
«Δεν σταματάει ποτέ η δουλειά της αστυνομίας», δήλωσε ελαφρά τη καρδία ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας και σας καλώ να αφιερώσουμε ένα λεπτό στη σκέψη των αντιδράσεων που θα είχε προκαλέσει μια ανάλογη, καλοπροαίρετη δήλωση υπουργού των «συστημικών» κομμάτων. Ο κ. Ν. Τόσκας είπε τα εντελώς αυτονόητα: «Το πρώτο κτίριο στου Ζωγράφου ανήκει στον Δήμο Αθηναίων και το ήθελε για να χρησιμοποιηθεί ως πολιτιστικός χώρος. Οι καταληψίες, περίπου 5-6 άτομα, βρίσκονταν μέσα αρκετό καιρό. Το δεύτερο κτίριο ανήκει στον Ερυθρό Σταυρό και θέλει να το χρησιμοποιήσει για ασυνόδευτα παιδιά. Μέσα στο κτίριο βρίσκονταν πρόσφυγες, οι οποίοι έτσι και αλλιώς θα έπρεπε να είναι σε οργανωμένους χώρους».
Σε μια εντελώς διαφορετική είδηση, καθορίζεται μηνιαία πρόσοδος στο ύψος των 58.000 ευρώ υπέρ του Φορέα Διαχείρισης Μητροπολιτικού Πάρκου Περιβαλλοντικών και Εκπαιδευτικών Δραστηριοτήτων και Ανάπτυξης Κοινωνικής Οικονομίας «Αντώνης Τρίτσης».
Πρώτη παρατήρηση: το λεγόμενο «Πάρκο Τρίτση», ο μεγαλύτερος πνεύμονας πρασίνου στο Λεκανοπέδιο, έκτασης περίπου 1.000 στρεμμάτων, έχει αποκτήσει νέο τίτλο, προφανώς ιδεολογικό απότοκο της εποχής ΣΥΡΙΖΑ, καθώς έχει προστεθεί και το πολιτικά φορτισμένο συνθετικό «Ανάπτυξης Κοινωνικής Οικονομίας».
Στη νεφελώδη γλώσσα της ελληνικής Αριστεράς ο όρος «κοινωνική οικονομία» καθαγιάζει την «ανεξέλεγκτη» και «κερδοσκοπική» φύση της καπιταλιστικής οικονομίας και της χαρίζει τον απαραίτητο «φιλεύσπλαχνο» και «φιλάνθρωπο» μανδύα. Ετσι και στο καθημαγμένο πάρκο της δυτικής Αθήνας, που θυμίζει περισσότερο χώρο πρασίνου σε κάποια πάμπτωχη χώρα του αναπτυσσόμενου κόσμου, το πρωτεύον είναι να αποκλειστούν οι… αδηφάγες δυνάμεις της ιδιωτικής οικονομίας, οι μόνες δηλαδή που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν κάποιο πραγματικό, μη κρατικό έσοδο στον Φορέα Διαχείρισης. Αντίθετα, με τις 58.000 ευρώ μηνιαίως θα προωθηθούν οι ενάρετοι, σοσιαλιστικοί σκοποί του: καλλιέργειες και παραγωγή οικολογικών προϊόντων, η ανάπτυξη δραστηριοτήτων παροχής κοινωνικών υπηρεσιών στους τομείς σίτισης και εστίασης, η δημιουργία υποδομών φιλοζωικής δράσης και παροχής ιατρικών και κτηνιατρικών υπηρεσιών, κ.λπ.
Πού διασταυρώνονται αυτές οι δύο φαινομενικά ασύνδετες ειδήσεις; Στην περίπτωση των καταλήψεων, η προσέγγιση με την πραγματικότητα των δυτικών κοινωνιών είναι προφανής και προκαλεί ανακούφιση. Στην περίπτωση του «Πάρκου Τρίτση», η απόσταση παραμένει χαώδης. Εχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας.