Κύριε διευθυντά
Τώρα, που σε λίγες μέρες, θα πρέπει να ψηφιστεί από τη Βουλή, ένας μεγάλος νόμος (με τα προαπαιτούμενα κ.λπ.), πρέπει να περιμένουμε να κατατεθεί παράλληλα, από τους βουλευτές, πληθώρα τροπολογιών. Αυτό είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο που εμφανίζεται κάθε τόσο στη Βουλή. Και δυστυχώς, τις περισσότερες φορές οι τροπολογίες αυτές δεν αφορούν τον υπό ψήφιση νόμο, αλλά μερικούς προηγούμενους, που κάποιες διατάξεις τους είναι ιδιαίτερα «δυσάρεστες», σε ορισμένους συμπολίτες μας. Ετσι αυτοί προσπαθούν, με τη βοήθεια των βουλευτών τους, να τροποποιήσουν τον νόμο. Οπότε οι τροπολογίες αυτές αποτελούν εντελώς προσωπικές επιδιώξεις και είναι πολλές φορές τόσο «φωτογραφικές», που μόνο το όνομα των ενδιαφερομένων δεν αναφέρεται!
Πάντως, η κατάθεση τροπολογιών, έστω και αν αυτές είναι μεροληπτικές και άδικες, δεν παύει από το να είναι νόμιμη, αφού από τον νόμο προβλέπεται ότι αυτή αποτελεί δικαίωμα των βουλευτών, καθώς και του ανώτατου άρχοντα (μέσω των υπουργών κ.λπ.). Επομένως, η μόνη θεραπεία του «κακού» μπορεί να προέλθει από τη λελογισμένη χρήση του δικαιώματος αυτού.
Το φαινόμενο όμως των τροπολογιών των νόμων δεν είναι κάτι καινούργιο. Μαθαίνουμε ότι το ίδιο ίσχυε πριν από 2.500 χρόνια στην κλασική Αθήνα. Με τη διαφορά ότι τότε κάθε Αθηναίος Πολίτης είχε το δικαίωμα να ζητήσει μια τροπολογία νόμου από την Εκκλησία του Δήμου και μάλιστα αυτοπροσώπως, δηλαδή χωρίς την παρεμβολή βουλευτή. Ευτυχώς αυτή η διαφοροποίηση δεν συμβαίνει σήμερα. Γιατί, αν ίσχυε και τώρα, φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν, για παράδειγμα, οι εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι κατέθεταν προσωπικά τροπολογίες για τους νόμους που τους περιέκοψαν τις συντάξεις τους. Οπωσδήποτε ο χρόνος της θητείας της παρούσης Βουλής δεν θα ήταν αρκετός για τη συζήτησή τους.
Νικος Δυοβουνιωτης, Πολιτικός Μηχανικός – Κηφισιά